Από τους διασημότερους στον κόσμο είναι σήμερα μια σειρά από τρεις πίνακες που ζωγράφισε ο Πολ Σεζάν από το 1892 έως το 1895 με βασικό τους θέμα δυο άνδρες που παίζουν χαρτιά. Ένας μόνον από αυτούς βρισκόταν ακόμη πριν πέντε ημέρες στα χέρια ιδιώτη. Ήταν η οικογένεια Εμπειρίκου και πριν πέντε ημέρες η βασιλική οικογένεια του Κατάρ τους έδωσε 250 εκατομμύρια δολάρια αποκτώντας πλέον τον πίνακα.
Το θέμα φαίνεται απλό αλλά υπάρχουν πολλά στοιχεία να προσέξει ο παρατηρητικός θεατής. Είναι και οι δυο προσηλωμένοι στα χαρτιά τους, δεν κοιτάζουν ο ένας τον άλλον, η στάση του σώματός τους δίνει συνολικά μια ένταση στην στατική ως προς το θέμα της εικόνα. Τόσο που χαρακτηρίστηκε και σαν «ανθρώπινη νεκρή φύση». Ο ένας από τους παίκτες έχει πούρο στο στόμα, είναι ψηλός και αδύνατος. Ο άλλος είναι πιο σωματώδης αλλά και πιο «λαϊκός». Ο ένας δηλαδή έχει έναν αέρα πιο κοσμοπολίτικο ο άλλος είναι πιο κοντά στο επαρχιώτικό πρότυπο που υπάρχει στο μυαλό της κοινής γνώμης.
Χθες και μέχρι σήμερα το πρωί ακόμη παιζόταν μια πόκα κακιάς ποιότητας ανάμεσα σε Ευρωπαίους και Ανατολίτες. Δεν είχε το γούστο και την ποιότητα ενός πίνακα του Σεζάν που κι αυτός ακόμη (όχι τυχαία) έφυγε από τα ελληνικά χέρια. Τώρα δίνεται μια ψευτο-μάχη για κάτι συντάξεις που και αν γλιτώσουν αυτή τη στιγμή θα ακρωτηριαστούν σίγουρα λίγο αργότερα. Μπλόφες δηλαδή στο τραπέζι επαρχιώτικου καφενείου που θέλουν να μας πείσουν ότι είναι δήθεν η μάχη του Γρανικού. Μένουμε να θαυμάζουμε τον πίνακα του Σεζάν έστω και από μακριά. Η Τέχνη ως παραμυθία.