Μια από τις λέξεις τη χθεσινή ημέρας ήταν και η λέξη «βιτρίνα». Που έχει ρίζα στη Λατινική γλώσσα, αφού vitrum σημαίνει γυαλί. Όμως έτσι ονομάζεται και το φυτό Ισάτις που τα φύλλα του δίνουν από τους αρχαίους ακόμη χρόνους μια χαρακτηριστική μπλε χρωστική ουσία. Ίσως η ελαφριά μπλε απόχρωση πολλών γυαλιών κάποια εποχή να έδωσε την αφορμή να χρησιμοποιηθεί το όνομα του φυτού και για το διάφανο αυτό υλικό.
Η λέξη βιτρίνα πήγε κι ήλθε μέχρι χθες αφού ο Δήμος Αθηναίων αποφάσισε ν’ ανοίξουν τα άδεια καταστήματα στους κεντρικούς δρόμους και να στολιστούν οι βιτρίνες τους από τους φοιτητές της Σχολής Καλών Τεχνών.
Ο αείμνηστος Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης σε ένα βιβλίο του γράφει και για ένα μοναχό με ένα τριαντάφυλλο στο χέρι και με πολύ περιορισμένη όραση που σχεδόν ψαύοντας βρίσκει μια τριανταφυλλιά χωρίς λουλούδια. Σφηνώνει σ’ αυτήν το τριαντάφυλλο που κρατούσε ενώ μονολογεί: Να πάρε κι εσύ να έχεις λουλούδι, να μην παραπονιέσαι.
Είναι το ίδιο και το στόλισμα μιας άδειας βιτρίνας μπατιρημένου μαγαζιού; Δεν νομίζω. Εδώ δεν έχουμε κάποια προσπάθεια αποκατάστασης ισότητας ή κάποιας «αδικίας» στο φυσικό κόσμο. Τα μαγαζιά έκλεισαν και οι βιτρίνες σκοτείνιασαν είτε γιατί οι ιδιοκτήτες αρνήθηκαν να κατεβάσουν τα υπέρογκα ενοίκια, μαζί και με λεφτά για τον «αέρα» (πολύ βρώμικη εφεύρεση), είτε γιατί οι ενοικιαστές- επιχειρηματίες δεν συμμορφώθηκαν με τους καιρούς ή γιατί αυτό που επωλείτο εκεί δεν ενδιέφερε τον κόσμο. Ένα μερίδιο έχει και η Κυβέρνηση, που δεν ενδιαφέρθηκε να δημιουργήσει το πολυπόθητο ανοδικό ρεύμα στη αγορά.
Αντί να επιζητήσει ο Δήμος κάτι πιο μόνιμο, π.χ. επεμβάσεις σε μικρά πάρκα, παιδικές χαρές, πρασιές, βγαλμένες από τη συνεργασία νεαρών φοιτητών της Αρχιτεκτονικής, των Καλών Τεχνών και άλλων προικισμένων, θέλει άραγε να μας παρηγορήσει πρόσκαιρα, εμάς που γυροφέρνουμε στην πόλη, για ποιο πράγμα; Να μας κάνει να ξεχάσουμε την κατάσταση; Μα το αντίθετο πρέπει. Να μην ξεχνάμε και πιο πολύ να το βλέπουν όσοι μας έφεραν έως εδώ. Δεν θέλουμε παυσίπονα, ομοιοπαθητικά φάρμακα θέλουμε, που σε κάνουν στην αρχή να πονάς περισσότερο. Εγώ μάλιστα θα πρότεινα για να διαμαρτυρηθούμε πραγματικά να συνεννοηθούμε μέσω Διαδικτύου και να μη στολίσει κανείς έξω από το σπίτι του. Ούτε ένα λαμπιόνι. Να δουν και μερικοί πολιτικοί πόσο οργισμένοι είμαστε από τις κουβέντες τους, από τις αβλεψίες(;) τους στην παραγραφή χρεών διαφόρων συστηματικών φοροφυγάδων, να δει κι ο Δήμαρχος πόσο δεν ξεχνούμε ότι παρουσία του οι δημοτικοί του αστυνομικοί έδειραν μετανάστες έξω από το Πανεπιστήμιο «ώστε η Αθήνα να έχει την εικόνα που της αξίζει» όπως δήλωσε μετά, ενώ περνούμε και κάθε ημέρα από ένα πεζοδρόμιο απέναντι στον Άγνωστο Στρατιώτη αηδιαστικά άπλυτο εδώ και καιρό.Οι ψευτοαναστημένες βιτρίνες ήταν που μας έλειπαν.
Να σου δώσω μια να σπάσεις, κόσμε γυάλινε, λέει το τραγούδι…