Το Ράδιο Αρβύλα είναι η αλήθεια. Ή, μάλλον, είναι πιο αλήθεια και από την αλήθεια.
Το γνωρίζαμε αυτό, ούτως ή άλλως. Ήρθε όμως η ιστορία αυτή με την ελιά του Πλάτωνα, που την πήραν άγνωστοι και τη σήκωσαν και την έκαναν καυσόξυλα και (προφανώς) την έκαψαν για να ζεσταθούν μέσα στην παγωνιά – και το εμπεδώσαμε. Η ίδια η είδηση είναι Ράδιο Αρβύλα ή αν το προτιμάτε αστικός μύθος. Όταν φούντωσε, οι "αρμόδιοι" αισθάνθηκαν απειλούμενοι για την αξιοπρέπειά τους ή για την αταραξία τους και επεξήγησαν ότι η φερώνυμος ελιά (που ούτως ή άλλως θρύλος είναι) βρίσκεται ασφαλώς και μάλιστα κάτω από plexiglas φυλασσόμενη – περίπου σαν την Τζοκόντα για να μην κλέβεται, περιοδικώς, από το Λούβρο.
Έως εδώ, τίποτε το ιδιαίτερο. Όμως, στις αναπόφευκτες εκπομπές σχολιασμού και διακίνησης ανθρώπινης ευαισθησίας, όπου η ελιά του Πλάτωνα είχε την τιμητική της, δεν άργησε να φουντώσει το αχτύπητο επιχείρημα: «Κάποιος φουκαράς θα την έκοψε, να ζεστάνει τα παιδάκια του». Και καλά οι λαμπροί Συνέλληνες ακροατές, αλλά οι πωλητές ανθρώπινης ευαισθησίας εκπομπατζήδες το καβάλησαν το βολικό αυτό άλογο και το έτρεχαν με ιδιαίτερη ζέση. «Τι να σου κάνει ο κόσμος, εκεί που μας έφτασαν;».
Ηλίθιοι ή μάλλον μαλάκες (αλλά μην το βάζουμε σε τίτλο, να μην πολυχτυπάει) οι περίεργοι εκείνοι αγωνιστές του Εικοσιένα που – πολεμώντας εναντίον των Τούρκων, των κατακτητών, όχι για να αμυνθούν κατά που πολικού ψύχους του Ελληνικού χειμώνα του 2013 και της εξίσωσης του πετρελαίου θέρμανσης/κίνησης – δεν βομβάρδιζαν τον τουρκοκρατούμενο Παρθενώνα, μη και σκάσουν τα μπαρούτια και γίνει ζημιά στις αρχαίες πέτρες…
Δύο αιώνες παρά κάτι αργότερα, οι αχαρακτήριστοι απόγονοί τους και την ψυχή μας θα πουλούσαμε για λίγη τζάμπα ευαισθησία, για λίγο ραδιοφωνικό χρόνο και κλάψ-κλάψ.