Σε ενα μικρό μπάρ της οδού Πλουτάρχου,τρείς μεσήλικες συζήταγαν ενα βράδυ για την (προσωρινή;) απώλεια της Ελευθεροτυπίας. Σε ενα τραγούδι τους,οι Jethro Tull, αφηγούνται την ιστορία ενός «πολυ γέρου για ροκ εντ ρολ,αλλα πολυ νέου για να πεθάνει». Μου το θύμισαν.
Ενοιωθαν πως τα χρόνια στην πλάτη τους ,δεν τους επέτρεπαν την ανατροπή, που φαινομενικά είναι απλή. Αλλάζεις εφημερίδα. Ομως,η δυναμη της συνήθειας πολλών χρονων, ευνουχίζει αυτή την διάθεση. Δεν ηθελαν ωστόσο και να κλείσουν την πολύχρονη σχέση τους με ένα έντυπο με το οποίο πορεύτηκαν πολλά καλά και ασχημα χρόνια. Ενας,μικρός εστω, θάνατος δεν ταίριαζε σε εκείνη την παρέα.
Η Ελευθεροτυπία, εχει πάψει να κρεμιέται στα περίπτερα για περισσότερες απο τριάντα ημέρες. Σε άλλες εποχές,οχι τόσο βίαιες σε ανατροπές καθε είδους, το γεγονός δεν θα πέρναγε τόσο απαρατήρητο. Δεν ειναι-ηταν απλά μια εφημερίδα. Πορεύτηκε παράλληλα (και αρκετές φορές σε αντίθετη πορεία) με ολόκληρη την μεταπολιτευτική περίοδο. Ειχε παρέμβαση καθοριστική σε πολλά επίπεδα. Και σίγουρα στην πορεία της, υπερτόνισε το αυτονόητο για την δημοσιογραφία σε άλλες χώρες, αλλά όχι και στην δική μας.
Το δικαίωμα των δημοσιογράφων να καταγράφουν τα πράγματα οπως οι ίδιοι τα αντιλαμβανόντουσαν και οχι κάποιοι άλλοι. Ξέρω,πως θα υπάρχουν πολλές ενστάσεις γι αυτό απο δημοσιογράφους άλλων μέσων.Το ξέρουν ομως και οι ίδιοι,πως για πολλά χρόνια η Ελευθεροτυπία ήταν ενας εργασιακός παράδεισος. Δεν πρόκειται για μνημόσυνο. Η Ελευθεροτυπία δεν πέθανε παρα τις εναγώνιες (εστω και ασυνείδητες) προσπάθειες που κάνει γι αυτό η ιδιοκτησία της. Η εφημερίδα δεν κυκλοφορεί γιατί οι ανθρωποί της δεν πληρώνονται.
Απλή η εξήγηση. Δεν υπάρχουν δόλιες δυνάμεις που κρύβονται πισω απο την θλιβερή αυτή ιστορία. Δεν μπορούν εύκολα να σταθούν σενάρια συνωμοσίας καποιων κέντρων που αποφάσισαν να πάψει η εφημερίδα να κυκλοφορεί. Δεν υπάρχει ουτε καν η αιτια της ελλειψης ανοχής προς την ιδιοκτησία απο περισσότερες απο 850 οικογένειες που εχουν εξι μήνες να δούν το χρώμα του χρήματος. Επιβεβαίωσαν απολυτα το κλισέ, αλλα πραγματικό "η υπομονή εχει όρια". Ειναι σπάνιο μια εφημερίδα με αξιοσημείωτη ιστορία και σεβαστή κυκλοφορία να περιμένει στα σκαλιά της χρεωκοπίας. Ειναι ομως γεγονός. Ενα σπάνιο γεγονός. Αυτο ωστόσο,δεν ακυρώνει τιποτα. Ουτε την διάθεση των ανθρώπων της να κάνουν μια ακόμα προσπάθεια. Ουτε την ανάγκη ενος κομματιού της κοινωνίας να συνεχίσει ν αναζητά την ενημέρωση που είχε. Και οι δυο αυτές πλευρές πρέπει να συναντηθούν. Εστω και αγνοώντας τον ενδιάμεσο. Που μπορεί να μοιάζει με ανυπέρβλητο εμπόδιο, αλλα ας μην ξεχνάμε, τα πράγματα δεν ειναι πάντα οπως φαίνονται…