Κάθε πρωί -εκτός Σαββάτου και Κυριακής- σηκώνομαι στις επτά και μισή, ακριβώς. Πρώτη κίνηση, ανοίγω τα παραθυρόφυλλα του δωματίου να ξυπνήσει η γυναίκα μου. Μετά πηγαίνω στα δωμάτια των παιδιών και ανάβω το φως. Κάνω το πρωινό μου ντους, ξυρίζομαι, βουρτσίζω τα δόντια, ντύνομαι, πάω στο σαλόνι και ανοίγω την τηλεόραση να ενημερωθώ. Η γυναίκα μου σηκώνεται νυσταγμένη και όσο πιο τρυφερά γίνεται προσπαθεί να ξεβολέψει τα παιδιά από το κρεβάτι του ύπνου να τα ετοιμάσει για το σχολείο. Έως ότου τα δύο μου παιδιά ντυθούν και τελειώσουν με το πρωινό τους για να ξεκινήσουμε για το σχολείο, σερφάρω στα μεγάλα κανάλια να ενημερωθώ. Συνήθως κολλούσα στα πρωινά δημοσιογραφικά μαγκαζίνο της ιδιωτικής τηλεόρασης. Κάποια στιγμή από λάθος βρέθηκα στην Δημόσια Τηλεόραση και συγκεκριμένα στην εκπομπή «Πρωινή ενημέρωση» που παρουσιάζουν ο Γιάννης Σκάλκος και η Μάριον Μιχελιδάκη. Εκεί κόλλησα. Πραγματικά εντυπωσιάστηκα από την ελευθερία των απόψεων και των σχολίων. Φαινόταν ξεκάθαρα ότι οι παρουσιαστές και οι καλεσμένοι δεν ακολουθούσαν κάποια πολιτική γραμμή, ούτε εξυπηρετούσαν εντολές προϊσταμένων τους. Ήταν ελεύθεροι να εκφραστούν. Να αγγίξουν την πραγματικότητα. Μεγάλο πράγμα ο αυθορμητισμός, εντός πολιτισμένων ορίων. Η ελευθερία του λόγου.
Οι παρουσιαστές ήταν σοβαροί, αξιοπρεπείς, ενημερωμένοι, με επιχειρήματα και με διακεκριμένους καλεσμένους -όχι πολιτικούς μαϊντανούς- αλλά ανθρώπους της πιάτσας, φοροτεχνικούς, συγκοινωνιολόγους, οικονομικούς, πολιτικούς αναλυτές κ. λπ. Παρακολουθώντας την εκπομπή ένιωσα για πρώτη φορά ανοιχτό το παράθυρο της ενημέρωσης. Είχα πολλά χρόνια να νιώσω αυτήν την αίσθηση.
Στην ιδιωτική τηλεόραση η προπαγάνδα μερικών μεγάλων καναλιών υπέρ του κ. Σαμαρά και του κ. Βενιζέλου έχει σπάσει κάθε ρεκόρ. Καταφέρνουν οι δημοσιογράφοι και μετατρέπουν το άδειο ποτήρι σε γεμάτο. Υπάρχουν και φορές που αισθάνονται ότι το παρατράβηξαν με την προπαγάνδα και αυθόρμητα βγάζουν ένα μικρό μέρος της αλήθειας στην επιφάνεια. Μια ισχνή φλοίδα από την σκληρή πραγματικότητα που ζούμε όλοι εμείς οι υπόλοιποι. Αυτές οι αυθόρμητες στιγμές είναι σπάνιες. Η επιμονή στην προπαγάνδα αγανακτεί τον ταλαιπωρημένο πολίτη, που ακούει και βλέπει τους αγαπημένους του δημοσιογράφους να υποκρίνονται.