Είναι βασική μου αρχή, τα τελευταία χρόνια, να μην γράφω ποτέ εν θερμώ. Συνήθως αυτά τα κείμενα είναι φορτωμένα συναίσθημα και οργή, αλλά δεν προσθέτουν τίποτα. Τα νέα με βρήκανε στην πλατεία Κολωνακίου να πίνω καφέ. Λόγω απεργίας μου είχαν πει πως δεν θά κάνω εκπομπή την Τετάρτη. Συζητούσα λοιπόν με φίλους γιατί η ΕΣΗΕΑ «συμβαίνει» να απεργεί ακριβώς τίς ημέρες που τα μέλη της θά έπρεπε να ήταν σε απόλυτη εγρήγορση για να καλύψουν και να προβάλλουν δημοσιογραφικά τίς κοινωνικές διαμαρτυρίες και τις «τυχόν» παρεκτροπές. Η κουβέντα διακόπηκε απο την είδηση που ήρθε πρώτα μέσω κινητού. Σε λίγα λεπτά, πρός τιμήν του, ο ΣΚΑΙ μετέδιδε ήδη εκτεταμένα ρεπορτάζ ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά ενω η ΕΣΗΕΑ έδινε στον 98,4 FM την «άδεια» να μεταδώσει ένα 15 λεπτο δελτίο ειδήσεων, «αλλά τίποτα παραπάνω» – έτσι μου είπαν τουλάχιστον απο το δημοσιογραφικό τμήμα του 98,4 όπου αμέσως πήρα φυσικά τηλέφωνο. Απο τον ΔΟΛ ήρθε λίγα λεπτά αργότερα η είδηση ότι «το συγκρότημα» θα βγάλει εφημερίδες και θα κάνει τη δουλειά του κανονικά, πράγμα που, φαντάζομαι ανάγκασε την ΕΣΗΕΑ να διακόψει την απεργία.
Δεν θα μπώ στην ουσία. Έχουμε νεκρούς, δεν ξέρουμε τι έγινε και πώς έγινε, δεν ξέρουμε πώς θα επιδράσει αυτή η φριχτή τραγωδία στίς άμεσες εξελίξεις. Πρέπει να ενημερωθούμε σωστά, να σκεφτούμε ψύχραιμα, να προσπαθήσουμε να ελέγξουμε τον ίλιγγο, που, κατά τη γνώμη μου, πολύ δύσκολα θα ελεγχθεί.
Και ελπίζω αν μη τι άλλο να μην διανοηθεί ξανά η αδιανόητη ΕΣΗΕΑ να απεργεί όταν απεργεί όλη η Ελλάδα. Οι δημοσιογράφοι οφείλουν στούς απεργούς και σε όσους πολίτες αυτής της χώρας, δικαίως ή αδίκως, διαμαρτύρονται για την «κοινωνική αδικία» (όπως και αν την εννοούν οι ίδιοι), να μεταφέρουν αυτήν την διαμαρτυρία στην υπόλοιπη κοινωνία με ζωντανές ανταποκρίσεις, δελτία, σχόλια, με όλα τα μέσα. Και οφείλουν την επόμενη μέρα να «βγάλουν εφημερίδα» με κάπως πιο ψύχραιμα άρθρα και απόψεις και ειδήσεις διασταυρωμένες. Μετά, αφού ηρεμήσουν τα πράγματα, ας απεργήσει όσο θέλει η ΕΣΗΕΑ.
Εγω δεν είμαι μέλος της, (ούτε και θα ήθελα να είμαι), οπότε τίποτε δεν με δεσμεύει να πω οτι δεκαετίες τώρα ντρέπομαι για τον τρόπο που συμπλέει με τίς εκάστοτε (και κάθε είδους) εξουσίες, συγκαλύπτοντας τις, κάθε είδους, κοινωνικές εξεγέρσεις με την δικαιολογία οτι «απεργεί και αυτή για συμπαράσταση». Αν θέλει να «συμπαρασταθεί» σε μια κοινωνία (ή κάποια τμήματά της) που διαμαρτύρονται, οφείλει να είναι ΕΚΕΙ, σε πλήρη εγρήγορση και να ενημερώνει το πανελλήνιο – αλλά και το παγκόσμιο χωριό που, όπως έιναι φυσικό, μας παρακολουθεί πια απ΄όλες τις γωνιές της γης σαν «πρώτη είδηση» για άλλη μια φορά.