Τη δεκαετία του '20 με την ποτοαπαγόρευση στην Αμερική «χτίστηκε» η μαφία με τις γνωστές μεθόδους της όπως σχεδόν φτάνει ως τις μέρες μας. Με την απαγόρευση τότε της κατανάλωσης αλκοόλ, ένα σωρό μαγκάκια, το έριξαν στην εισαγωγή λαθραίου ουίσκι και θησαύρισαν. Τότε παίρνει το πάνω χέρι η ιταλιάνικη κυρίως μαφία, με τον Καπόνε, τον Λουτσιάνο και όλα τα καλά εκείνα παιδιά, τα οποία με το που νομιμοποιείται το ποτό, το ρίχνουν στα κυρίως γνωστά: τζόγος, πορνεία και αργότερα ναρκωτικά. Που σημαίνει, ότι οι απαγορεύσεις σε εγγενείς επιθυμίες της ανθρώπινης φύσης (σεξ, αλκοόλ, κάθε τι που σε κάνει να «αποδράς») γεννούν πλούσιους κακοποιούς.
Εκτός από την παρανομία όμως, η μαφία κονομάει και από το «λίπος» του τίμιου βιοπαλαιστή. Έχεις ένα μαγαζί, εμπορικό ή μπαρ ή κάτι που πηγαίνει καλά να πούμε, σκάνε μούρη τα καλόπαιδα, αφού σε έχουν παρακολουθήσει και αρχίζει το ποίημα: -κάθε βδομάδα, βρέξει χιονίσει θα μας σκας τόσα, αλλιώς κλάψε κι εσένα και την επιχείρηση. -Μα… -Δεν έχει μα, τρως και δυο «μπουκέτα» ή μια κάνη στο κεφάλι και η πληρωμή ξεκινάει.
Πρόκειται για το περιώνυμο νταβατζιλίκι, το οποίο στο Ελλάντα είναι σε μεγάλο ποσοστό θεσμικό και ασκείται με πολύ πιο πολιτισμένο τρόπο.
Είσαι διευθυντής σε νοσοκομείο; Να μην πάρεις μια εικοσπενταρού, εν είδει ποσοστού από την προμήθεια ή την ενημερωτική καμπάνια; Είσαι γενικός γραμματέας υπουργείου; να μην πάρεις κατιτίς για να προωθήσεις τον φάκελο και να πεις μια καλή κουβέντα στον υπουργό; Είσαι έφορος; Να μην τσακώσεις ένα δωράκι για να σβήσεις κάποια κουτάκια στο εκκαθαριστικό και η οφειλή του πελάτη σου να πέσει κατά το ήμισυ; Είσαι της Πολεοδομίας; Να μη βοηθήσεις να χτίσει το εξοχικό, σπίτι, κέντρο, βίλα, οτιδήποτε τέλος πάντων, ο εργαζόμενος πολίτης; Είσαι δημοσιογράφος; Να μην τσεπώσεις μια καλή για να το βουλώσεις, να μην κάνεις κριτική, να μη φέρεις αντίρρηση στον εργοδότη, να μη γράψεις ή να μην πεις δυο καλές λεξούλες για τον ημέτερο; Είσαι γιατρός χειρουργός; Να μην πάρεις το άτυπο φακελάκι, που δεν το ζήτησες, ο ασθενής μόνος του στο έδωσε, για επιβράβευση της εμπιστοσύνης που σου έχει; Είσαι υπουργάρα περιωπής; να μην παντελονιάσεις ένα δέκα τα εκατό; κοτζάμ προμηθειάρες έδωσες στους Γερμαναράδες – και όχι μόνο. Είσαι διαχειριστής πολυκατοικίας; Θυμάσαι τις καλές εποχές που σαβούρωνες τον μποναμά από τον πετρελαιά ή τα χαρτζιλίκια από τα μερεμέτια του μάστορα που δεν έκοβε παραστατικά;
Είσαι διευθυντής σχολείου; Δε δικαιούσαι το καφεδάκι σου από τη θεατρική παράσταση που θα προτείνεις στα παιδιά να πάνε; Είσαι αξιωματικός που πουλάει εθνικό φρόνημα και πειθαρχεία στα «ψάρια»; να μη γραπώσεις ένα πακετάκι από την προμήθεια του Καψιμί ή ένα σακ βουαγιάζ τιγκαρισμένο που ενέκρινες το οπλικό; Κι άσε τα πατριωτιλίκια να κουρεύονται. Είσαι συνδικαλιστής που ολημερίς υπερασπίζεσαι τα δικαιώματα του κλάδου που είναι ιδιοκτησία σου; Να μην αποταμιεύσεις μια εφαπαξάρα ή να μην αποδράσεις με κανένα ταξιδάκι για αγωνιστική επικοινωνία -και καλά- με άλλα συνδικάτα, για να χαλαρώσεις; Είσαι βουλευτής, δήμαρχος, περιφερειάρχης, μάνατζερ τραγουδιστών, βαποράκι, προαγωγός, νταραβεριτζής, δραχμολομπίστας, καλλιτέχνης που κονόμησες με σκουπίδια και τώρα παλεύεις ενάντια στο μνημόνιο μαζί με τον «λαό», πολιτικός σε κόμμα που μάχεται το κατεστημένο και κυνηγάει τα πακιστάνια που δεν είναι δικά του; Μην ανησυχείς, το μαύρο χαριστικό χρήμα είναι η υπέρτατη αντίσταση απέναντι στον μεγαλύτερο νταβατζή: το ελληνικό κράτος. Είσαι επαναστάτης, φίλε μου. Είσαι η αφρόκρεμα της αντιεξουσίας. Είσαι κομμάτι της ιστορίας αυτού του τόπου. Ο Νάκι Τόμσον του Στηβ Μπουσέμι, από το Boardwalk Empire θα σου φιλούσε τα χέρια και θα ζητούσε πάραυτα ελληνική υπηκοότητα.
Σε εσένα λοιπόν, πραγματικό στήριγμα της οικονομίας μας, εύχομαι μια γαμημένα καλή χρονιά! Και πού ’σαι, κέρνα και τίποτα και μας τα φτωχαδάκια, έτσι;