Μέχρι πρότινος ήταν μια από τις πιο ισχυρές γυναίκες του κόσμου· η πρώτη γυναίκα διευθύντρια στα 160 χρόνια ιστορίας των θρυλικών New York Times και ίσως η πιο πιστή στρατιώτης του εντύπου (έχει χαράξει το T των Times στην πλάτη της). Μέσα σε λίγα 24ωρα όμως η Τζιλ Έιμπραμσον απολύθηκε εν ψυχρώ, χωρίς ουσιαστική εξήγηση από την εφημερίδα των ρεκόρ. Όπως έγραψε και η Κέιτ Άρθουρ στο Buzzfeed η Έιμπραμσον απομακρύνθηκε «με λιγότερη αξιοπρέπεια από ό,τι η Τζούντιθ Μίλερ, η οποία ουσιαστικά ξεκίνησε τον πόλεμο στο Ιράκ». Κι έτσι μια ακόμη ιστορία που για πολλούς ξεκίνησε «ως θρίαμβος για την ισότητα των δύο φύλων στον εργασιακό χώρο εξελίχθηκε σε μια ακόμη ιστορία διακριτικής μεταχείρισης».
Κανείς μέχρι στιγμής δε γνωρίζει τους ακριβείς λόγους που οδήγησαν στην αιφνίδια απόλυση της Έιμπραμσον, η οποία ως διευθύντρια είχε στηρίξει τις γυναίκες συναδέλφους της όσο κανείς άλλος. Σύμφωνα με τον εκδότη των NYT, Άρθουρ Σούλτσμπεργκ Τζ., η απόφαση να διακοπεί η συνεργασία της εφημερίδας με την 60χρονη βετεράνο δημοσιογράφο πάρθηκε λόγω του στυλ διοίκησής της. Διέψευσε επίσης ότι αιτία ήταν η απαίτησή της να έχει αντίστοιχο μισθό μ΄ αυτόν των αρρένων προκατόχων της, όπως έχει αναφερθεί εκτενώς στο διαδίκτυο, το οποίο βρίθει από άρθρα που μιλούν για σεξισμό αλλά και για διπλά μέτρα και σταθμά. Μέχρι και ο επικεφαλής της πλειοψηφίας στη Γερουσία, Χάρι Ριντ, χρησιμοποίησε την είδηση ως έναυσμα για να πιέσει για την υιοθέτηση νομοθεσίας περί ισότητας των αμοιβών μεταξύ γυναικών και αντρών.
Ακόμη όμως και αν αγνοήσουμε τις φήμες που λένε ότι η Έιμπραμσον μόλις έμαθε ότι ο μισθός της υστερεί απ΄ αυτόν του προκατόχου της προσέλαβε δικηγόρο για να λύσει διακριτικά το θέμα και αυτό οδήγησε στην απόλυσή της, η απομάκρυνσή της παραμένει προβληματική.
Όπως επισημαίνει και η Αν Φρίντμαν, του New York Magazine, «μια από τις συνήθεις συμβουλές που δέχονται γυναίκες σε υψηλά ιστάμενα πόστα είναι να κρατούν χαμηλό profile και ν΄ αφήνουν τη δουλειά τους να μιλά για τις ίδιες. Στην περίπτωση της Έιμπραμσον όμως τα οκτώ Πούλιτζερ που κέρδισε η εφημερίδα όσο είχε τα ηνία δεν ήταν αρκετά να κρατήσει τη θέση της. Ούτε η αύξηση των εσόδων των NYT επαρκούσαν για να παραμείνει στην ηγεσία του πιο έγκυρου εντύπου παγκοσμίως».
Αν λοιπόν η οικονομική κερδοφορία ή οι δημοσιογραφικές επιτυχίες μια εφημερίδας δεν είναι αρκετές για να κρατήσουν μια διευθύντρια στη θέση της, τότε τι είναι; Σύμφωνα με τους επικριτές της η Έιμπραμσον ήταν bitchy, άστατη, ανταγωνιστική και απότομη. Επιπλέον παραπονιόταν όταν άλλες εφημερίδες κάλυπταν θέματα που οι NYT είχαν ξεχάσει – γεγονός φαίνεται πρωτόγνωρο για διευθυντή εφημερίδας. Το πιο εντυπωσιακό όμως είναι ότι η σκληρότητα της βετεράνου δημοσιογράφου -κάτι που θαύμαζαν φίλοι και εχθροί πριν αναλάβει τη διεύθυνση της NYT- ξαφνικά έγινε ελάττωμα από το 2011 και μετά. Ενδεικτικό του πάθους της ήταν ότι την είχε πατήσει φορτηγό πριν από μερικά χρόνια αλλά όχι μόνο κατάφερε να επιβιώσει αλλά και να βρεθεί στην κορυφαία θέση της εφημερίδας, έστω και για λίγο.
Όπως είχε δηλώσει πριν από έναν χρόνο ο Ντιν Μπάκετ -μέχρι πρότινος διευθυντής σύνταξης της εφημερίδας και πλέον αντικαταστάτης της- γύρω από την Έιμπραμσον είχε δημιουργηθεί μια αντίληψη καρικατούρας: «αυτή της σκύλας γυναίκας που αντιπαρατίθεται με την ήρεμη δύναμη του άντρα». Δεν είναι τυχαίο ότι χαρακτηριστικά που θεωρούνται φυσιολογικά ακόμη και επιθυμητά σε άντρες που βρίσκονται σε υψηλά ιστάμενες θέσεις, φαντάζουν ως μειονεκτήματα όταν αφορούν γυναίκες ηγέτες, ακόμη και το 2014.
Υπάρχει βέβαια και μια άλλη εξήγηση για την απομάκρυνσή της. Όπως είχε πει ο εκδότης των NYT βασικός νόμος της δημοσιογραφίας, τουλάχιστον για τα διευθυντικά στελέχη, είναι ότι «δε φταις εσύ, απλά ήρθε η σειρά σου».