Ο Γ.Α.Μαγκάκης μας έμαθε στο αμφιθέατρο της Νομικής -όταν κραυγάζαμε υπέρ της θανατικής ποινής των Απριλιανών- ότι αυτή η ποινή δεν ταιριάζει σε ένα πολιτισμένο κράτος, καθώς δεν ανταποκρίνεται στον σκοπό της ποινής οδηγώντας στην εξόντωση εκείνον που πρέπει να σωφρονίσει. Ήταν τα οργισμένα χρόνια της μεταπολίτευσης όπου όλα τα ξέραμε καλύτερα.
Πολύ αργότερα, ο Θανάσης Κανελλόπουλος μου εξήγησε τις προσπάθειές του να πείσει τους Απριλιανούς, μετά απο 15 χρόνια φυλακής, να κάνουν αίτηση για να βγουν με ανήκεστο βλάβη. Ήταν τότε που η Αριστερά κατηγορούσε την κυβέρνηση Μητσοτάκη ότι κλείνει το μάτι στους χουντικούς. Όταν βγήκε το ΠΑΣΟΚ το 1994, τη σκυτάλη του Θανάση Κανελλόπουλου παρέλαβε ο Ευάγγελος Γιαννόπουλος που διακριτικά -δεν θα μπω για ευνόητους λόγους σε λεπτομέρειες- αλλά επίμονα πίεζε τους τελευταίους φυλακισμένους πρωταίτιους να υπογράψουν την αίτηση, αλλά αυτοί πεισματικά αρνιόντουσαν καθώς ήθελαν, εκτός των άλλων, να διατηρήσουν το «φωτοστέφανο» ότι δεν αναγνώρισαν «το καθεστώς». Κάποιοι από αυτούς (όπως ο Ιωαννίδης) είχαν καταδικασθεί για εγκλήματα πολύ βαρύτερα από εκείνα για τα οποία καταδικάσθηκε ο Σάββας Ξηρός.
Πρέπει κάποια στιγμή σε αυτή τη χώρα να «αποΐδεολογικοποιήσουμε» το σωφρονιστικό σύστημα και τις λειτουργίες του. Να αντιληφθούμε ότι το πεδίο των δικαιωμάτων και των ρυθμίσεων δοκιμάζεται στο πεδίο εκείνων που βαρύνονται με εγκλήματα -και κυρίως με βαριά εγκλήματα. Έχει κανείς αμφιβολία οτι ο Σάββας Ξηρός χρειάζεται συνεχή ιατρική παρακολούθηση και φροντίδα; Πιστεύει κανείς ότι στην κατάστασή του θα μπορούσε να ξαναβάλει σε κίνδυνο τα έννομα αγαθά τα οποία κάποτε απειλήθηκαν από αυτόν; Από την απάντηση και μόνο των δύο αυτών ερωτημάτων πρέπει να εξαρτηθεί η αποτίμηση της αίτησής του. Αν οι δύο βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ (Κουράκης, Κατριβάνου) πείσθηκαν ότι οι απαντήσεις σε αυτά τα δύο ερωτήματα είναι σαφείς προς την κατεύθυνση των ρυθμίσεων που προβλέπονται για ανήκεστο βλάβη, καλά εκαναν και του συμπαραστάθηκαν. Από όποια πολιτική πλευρά και αν το δει κανείς.