Αυτός ο χρόνος ο καινούργιος ήρθε με μιαν αλλιώτικη φρεσκάδα που είχα καιρό να μυριστώ. Μωρό παιδάκι ακόμα και τα έχει καταλάβει όλα, μου κλείνει το μάτι και μου λέει «μην χάνεις καιρό, είναι επείγουσα η κατάσταση», συγχρόνως όμως μου ψιθυρίζει συνωμοτικά στο αυτί, να μην ακούσει κανένας άλλος, «χαλαρά σε παρακαλώ», «όποιος βιάζεται σκοντάφτει», «σπεύδε βραδέως» και τα λοιπά. ΄Εχει κάτι πολύ ευοίωνο το 2011. ΄Εχει αναλάβει να κλείσει λογαριασμούς ανοιχτούς από το 81 και θα το κάνει γιατί ξέρει πως έτσι κι΄αλλοιώς περαστικό είναι κι’ αυτό, μέχρι να πούμε κύμινο θα έχει έρθει το 2012. Γιατί να μην αφήσει γερά σημάδια να το θυμόμαστε; Να λέμε «όλα στο 11 τα οφείλουμε, τότε καταλάβαμε πόσο μαλάκες είμαστε και πόσο εγωϊσταράδες, πόσο μονοφαγάδες, εγωκεντρικοί και αχόρταγοι».
Ναι, το 2011 ενδιαφέρεται για την υστεροφημία του και έχει βάλει ψηλά τον πήχη. Έχει στόχους και θέλει να τους πετύχει. Είναι επίσης (κατά την δική μου πάντα υποκειμενική πρόβλεψη) και η πρώτη χρονιά της σύγχρονης Ελληνικής ιστορίας που έχει γραμμένα στα παπάρια της όλα τα κόμματα και τα κομματόσκυλά τους. Μπορεί να μην προλάβει να διαμορφώσει, μέσα στους 12 μήνες που διαθέτει, τις ακριβείς προδιαγραφές μιας νέας κοινωνικής συνθήκης που να μας καλύπτει όλους, θα βάλει όμως τις βάσεις και θα είναι και γερές. Το 11 για ν’ αρχίσουμε, δεν νοιάζεται ούτε τι φοράμε, ούτε πόσο ακριβά είναι τα σπίτια μας, ούτε τι αυτοκίνητο οδηγάμε. Θέλει να κολυμπάμε σε καθαρά νερά, να τρώμε τροφές καθαρές, δίχως χημικούρες, να γελάμε συχνά, ν’ αγκαλιαζόμαστε, να ζούμε σαν άνθρωποι, όχι σαν μπουρτζόβλαχοι με Καγιέν, American Express και πούρα – και θέλει ν’ αρχίσουμε πάλι να καταλαβαινόμαστε μεταξύ μας, να ρωτάμε ο ένας τον άλλον τι θέλει, να αναπροσδιοριστούμε ριζικά και να κοιταχτούμε πάλι στα μάτια, ρισκάροντας τολμηρές ερωτήσεις προς τους αγαπημένους μας και ακόμα και επικίνδυνες βυθοσκοπήσεις μέσα στον εαυτό μας.
Θα είναι πιο ζόρικο από το 10 το 11. Αλλά θα μας αλλάξει και πολύ – προς το καλύτερο.