Τα πάνε βόλτα να ξεσκάσουν. Μία φορά τη μέρα, ανυπερθέτως. Κλεισμένα καθώς είναι στο διαμέρισμα ή αφημένα μοναχά τους στον ακάλυπτο, φτάνει το βράδυ και πλαντάζουνε τα ζωντανά. Κι όταν επιστρέφουνε τ’ αφεντικά, τα βγάζουν τσάρκα ν’ ανακουφιστούν, να ξεσκάσουν και να (τα) ξεσκατίσουν. Κάποιοι ζωόφιλοι που δε σηκώνουνε κουβέντα για τη ζωοφιλία τους, αλλά αδιαφορούν παντελώς για τους συνανθρώπους.
Τα δένουνε με το λουρί και γυροφέρνουν τα τετράγωνα – πολλοί τα ξαμολάνε κιόλας και καρφάκι δεν τους καίγεται για τα περαιτέρω. Πού πάει το ζωντανό κι αποπατεί, πού βρίσκει ν’ ανακουφιστεί, ούτε που νοιάζονται· σε ποιο πλακόστρωτο ή πεζοδρόμιο ξαλαφρώνει. Απ’ όπου σε λίγο θα περάσει, φυσικά, ο ανυποψίαστος πεζός. Από δρόμους στενούς και μισοσκότεινους, από πεζοδρόμια μίζερα σαν ατραπούς όπου στριμώχνεται ανάμεσα σε ψωριάρικα δενδροειδή και στον γκρίζο τοίχο, τον σαγρέ, της πολυκατοικίας. Κι εκεί ανάμεσα πατάει τη νάρκη.
Όχι, δεν τους αξίζει να έχουν ζωντανά (κι αυτό το λέει κάποιος που φροντίζει ένα λαμπραντόρ και μισή ντουζίνα γάτες στην αυλή του). Δεν μπορώ να καταλάβω τη ζωοφιλία τους από τη μια, και την αδιαφορία για τους συνανθρώπους τους από την άλλη.
Γιατί παντού υπάρχουν ναρκοθετημένα πεζοδρόμια. Όχι μονάχα σε υποβαθμισμένες γειτονιές, αλλά και στις χάι (όπου και περισσότεροι "ζωόφιλοι"), κι εκεί το ίδιο και χειρότερα. Παντού χρειάζεται να ανιχνεύεις, να ’χεις τα μάτια ανοιχτά και να κάνεις ελιγμούς μην… την πατήσεις. Αλλιώς, πρέπει να κουβαλάς μαζί σου το μπουκάλι τη χλωρίνη.
Και καλά να ’ναι το σπίτι σου κοντά, αν όμως κάποιος χριστιανός έχει έρθει από μακριά; Για να παρευρεθεί ας πούμε σε εκδήλωση, να παρακολουθήσει μια θεατρική παράσταση ή έχει ραντεβού επαγγελματικό, βρε αδελφέ.
Αφήνω που μπορεί να μην το καταλάβει, να εξακολουθεί να περπατάει ανυποψίαστος κι όταν το πάρει μυρωδιά, να είναι πια αργά. (Βάρδα μην είναι καλεσμένος σε κανένα δείπνο! Η δυστυχία). Έτσι την πάτησε τις προάλλες ένας κύριος ντυμένος γκραν στην Ιπποκράτους. Πήγαινε στο θέατρο –κλεισμένες θέσεις, τα εισιτήρια στο χέρι –αλλά συνέβη το μοιραίο· ε, δεν πέρασε ο άνθρωπος την πόρτα του θεάτρου.
Όχι, όχι, δεν τους αξίζει να έχουν ζωντανά αυτοί, δεν είναι ικανοί, δεν έχουν αίσθηση κοινωνικής ευθύνης, μόνο ψυχώσεις ικανοποιούν. Κι ας τους ακούς να λένε "καλύτερα κι από παιδί", μην τους πιστεύεις. Αν είχανε παιδί, θα τ’ άφηναν άιρα κάιρα να αποπατεί στα πεζοδρόμια; Έτσι είναι όμως, τον δημόσιο χώρο το έχουνε για καμπινέ, ενώ το σπίτι τους σαλόνι.
Κάποτε είχε ψηφιστεί ένας νόμος να καθαρίζουν οι ζωόφιλοι τα ίχνη των σκυλιών τους– σκούπα, φαράσι, σακούλα– αλλά πάει, ατόνησε κι αυτός. Ιδού, η χρυσή ευκαιρία για το υπουργείο Οικονομικών (κάτσε να βάλω λόγια στον Στουρνάρα και να ξεμπροστιάσω τους ανεύθυνους). Και ούτε χρειάζεται έρευνα από το ΣΔΟΕ, απλώς να τους κοιτάν στα χέρια κι αν δεν κρατάν τα σύνεργα (σκούπα-φαράσι) να τους κόβουν πρόστιμο.
Γι’ αυτό και γέλασα χαιρέκακα διαβάζοντας την είδηση στα ΝΕΑ: στις Ηνωμένες Πολιτείες, λέει, παίρνουν το DNΑ των τετράποδων και φτάνουνε καρσί στον ασυνείδητο ιδιοκτήτη. Έτσι συμμορφώθηκαν οι περισσότεροι, από φόβο μήπως γίνουνε ρεζίλι των σκυλιών τους. Άντε, και στα δικά μας.