Καλά τα ειρηνικά και αυθόρμητα συλλαλητήρια, όπως αυτό της περασμένης Πέμπτης στο Σύνταγμα, για τη στάση των ευρωπαίων εταίρων, αλλά… προσοχή! Μπορεί να αποδειχθούν, αν «ξεφύγουν», ως προς τη συνθηματολογία, τους τόνους και το κλίμα που θα επικρατήσει, σε «κακό μπελά», για τους πάντες, ιδίως για την κυβέρνηση και, τελικά, για την ίδια την χώρα. Όσο, λοιπόν, «δικαιολογημένα» να τα θεωρήσει κάποιος, επιβάλλεται σύνεση και σωφροσύνη από τους «αυθόρμητους» διοργανωτές, από τους ανυποψίαστους και επιφανειακά ενημερωμένους πολίτες αλλά κι απ’ όσους σπεύσουν να τα οικειοποιηθούν για τα πολιτικά τους σχέδια.
Απαιτείται απ’ όλους να μη διαμορφωθούν συνθήκες και προϋποθέσεις που θα θυμίζουν τα αλήστου μνήμης συλλαλητήρια για το Μακεδονικό, το 1992, και βεβαίως τη ζημιά που προκάλεσαν στα εθνικά μας θέματα. Είδαμε και πάθαμε να συμμαζέψουμε τα πράγματα.
Ας μη σπεύσει οποιοσδήποτε να μιλήσει για κινδυνολογία γιατί, πρώτα απ' όλα, είναι πιθανό να αναπτυχθεί μια αντιευρωπαϊκή ρητορική η οποία να θέσει υπό αμφισβήτηση το ευρωπαϊκό κεκτημένο της Ελλάδας, ύστερα από 35 χρόνια. Να ανατραπεί το δόγμα του «ανήκομεν εις την Δύσιν», του Κων/νου Καραμανλή και να επικρατήσει το δόγμα του Τάκη Μπαλτάκου: «Η Ελλάδα είναι Βυζάντιο και δεν έχει σχέση με τη Δύση». Επίσης, να πυροδοτήσει τέτοιου είδους αντιδράσεις που το «μάζεμά τους» να είναι δύσκολο ενώ οι διχαστικές συγκρούσεις θα καιροφυλακτούν.
Επιπλέον να μη λησμονούμε ότι οι ευρωπαίοι εταίροι μπορεί «να τα πάρουν» οριστικά μαζί μας και να μας αφήσουν στην τύχη μας, μη εκδηλώνοντας καμία υποστήριξη για τα εθνικά μας θέματα, που παραμένουν ανοικτά. Καλύτερα, λοιπόν, να μην το σκεφτόμαστε, όπως και το τι μπορεί να προκύψει, εκτός όλων των άλλων, στην ευρύτερη περιοχή (ενεργειακά κ.λπ.). Τις συνέπειες δεν θα πρέπει κανείς να τις αγνοεί.
Στο εσωτερικό ελλοχεύει ο κίνδυνος να εξελιχθούν σε μια νέα εκδοχή «αγανακτισμένων» και το κοινωνικό κλίμα που θα διαμορφωθεί να μην επιτρέψει να πραγματοποιηθούν οι απαραίτητες μετακινήσεις για την επίτευξη αμοιβαίων συμβιβαστικών λύσεων. Όπως έδειξε και η εμπειρία των «αγανακτισμένων» το 2011-2012, ίσως αρχίσει να ξαναδουλεύει η κάτω πλατεία και οι κατηγορούμενοι της Χρυσής Αυγής να τρίβουν τα χέρια τους για τη νέα δεξαμενή ψήφων.
Νομίζω δε ότι είναι απολίτικο και έξω από την πολιτική κουλτούρα που διαμορφώθηκε μετά το 1974 την οποία λίγο-πολύ την έχουν αποδεχθεί όλες οι παρατάξεις, να μπαίνει ο λαός μπροστά για να μη ληφθούν αποφάσεις από την υπεύθυνη κυβέρνηση της χώρας. Ειδικότερα της Αριστεράς, η οποία, εκ της φύσης της, υπηρετεί ιδεολογικά και πολιτικά τον λαό και δεν τον «χρησιμοποιεί» για τακτικισμούς και αποφυγή ευθυνών.
Προσοχή, λοιπόν, στα «επικίνδυνα» παιχνίδια συλλαλητηρίων.
*Ο Μιχάλης Μιχαήλ είναι δημοσιογράφος