Δεν θέλουμε βέβαια να το παραδεχτούμε ούτε σε «υψηλό» κυβερνητικό επίπεδο, ούτε εδω χαμηλά, στη «βάση» : Μια βροχή μας σώζει – και πρέπει νά έρθει και την πιό κατάλληλη στιγμή, με το σωστότερο timing. Αλλοιώς δεν ξέρω τι θα γίνει, δεν μπορώ να το φανταστώ. Πολύ φοβάμαι όμως αυτό που λέει και το τραγούδι : «Και πέρασα με άριστα, αλλά δεν έχω ευχάριστα – μαμά» (όπου «μαμά» η Ελλάς και «άριστα» η ένταξή μας στην ΕΕ και την ΟΝΕ- και οι Ολυμπιακοί μας αγώνες βέβαια).
Η πραγματικότητα δεν είναι σαφής. Αν διαβάσει κανείς με προσοχή το δημοσιευμένο εδώ κείμενο του Γιώργου Λακόπουλου με τίτλο «Λίγο πρίν το τέλος», τον πιάνει ένα σφίξιμο στο στομάχι και δυσκολεύεται να ανασάνει χαλαρά, να πάρει βαθειά αναπνοή δηλαδή. Κάπου στο στέρνο στουμπώνει η ανάσα και γίνεται ένας κόμπος με μιαν αγωνία παράξενη : Λές να την έχουμε πατήσει τόσο χοντρά; Λές να μας περιμένουνε πολύ δύσκολες μέρες; Λές η κακοδιαχείριση να ήταν, επι τόσες δεκαετίες, πραγματικά τόσο ακραία διεφθαρμένη και ανεπρόκοπη ώστε να μας οδηγήσει στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, στην χρεωκοπία και την οπισθοδρόμιση – πίσω ξανά στο «περιθώριο» του Δυτικού Κόσμου δηλαδή; Θα είναι πολύ θλιβερό. Μια μοντέρνα ψωροκώσταινα ακόμα πιό μελαγχολική γιατί της δόθηκε η ευκαιρία, (εκατοντάδες ευκαιρείες επι 35 χρόνια), αλλά δεν μπόρεσε να σταθεί στα δυό της πόδια και προχωράει ακόμα μπουσουλώντας, ανίκανη, άχρηστη, αμόρφωτη και αδιόρθωτη;
Αν πιστέψουμε αυτά που λένε οι εφημερίδες, οι αναλυτές, οι διεθνείς οίκοι, οι τηλεοράσεις, η ίδια η κυβέρνηση, η αντιπολίτευση, οι δανειστές, οι τράπεζες, οι χρεωμένοι, οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι αλλά και οι πλούσιοι που μπορούν να βγάλουν μερικές δεκάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ «εξω» (χρόνια είχαμε να την ακούσουμε αυτη την έκφραση, «βγάζω λεφτά έξω, καταλαβαίνεις, για σιγουριά βρε παιδί μου, φύλαγε τα ρούχα σου νάχεις τα μισά»), τα πράγματα μοιάζουν αδιέξοδα. Δεν παράγουμε τίποτα σχεδόν. Ζούμε μόνο με δανεικά. Και έχουμε φτάσει στο έσχατο σημείο να πανηγυρίζουμε που υπάρχουν ακόμα κάποιοι «μεγαλοτοκογλύφοι» στον πλανήτη που δέχονται να μας δανείσουν με τεράστιο τόκο. Ναί. Γιατί φοβόμαστε οτι αύριο μεθαύριο ούτε αυτοί δεν θα μας δανείζουν πιά, σίγουροι οτι δεν θα μπορούν να πάρουν πίσω τα λεφτά τους.
Ο Πρωθυπουργός, τον έβλεπα πριν λίγο στις ειδήσεις των 8 στο Mega, σε άπταιστα Αμερικάνικα εξηγούσε στούς εταίρους μας οτι η Ελλάδα είναι μάλλον θύμα μιας συγκυρίας που «δεν θέλει την ύπαρξη της Ευρωζώνης». Πιό απλά οι Αμερικάνοι μάλλον (ή οι Κινέζοι, οι Ρώσσοι, δεν είπε συγκεκριμένα) μάς «χρησιμοποιούν» για να διαλύσουνε την eurozone. Αν ένας Αμερικανοθρεμμένος και αμερικανοσπουδαγμένος πρωθυπουργός άρχισε ήδη αμέσως μετά τίς πρώτες του 120 μέρες στην εξουσία να χρησιμοποιεί τέτοιες υπεκφυγές και μάλιστα σε διεθνή ακροατήρια, τότε πολύ φοβάμαι οτι την έχουμε κάτσει τη βάρκα και θα χρειαστεί πολλή Εθνική ομοψυχία και συναίνεση για να την ξεκολλήσουμε. Και με τούς αγρότες και τα τρακτέρ τους να πατάνε κυριολεκτικά πάνω στο πτώμα μας, στο πτώμα της πατρίδας τους, αδιαφορώντας πλήρως για όλους εμάς τούς υπόλοιπους, δεν μπορώ παρά να ελπίζω σε αυτό που πάντα ελπίζω όταν έρχονται τα σύννεφα : Σε ένα θαύμα.
Τα καλά νέα είναι οτι το θαύμα ποτέ δεν με απογοήτευσε : πάντα, εκει, στών Ψαρών την ολόμαυρη Ράχη, την ώρα που οι Σουλιώτισσες ήταν όλες έτοιμες πιασμένες χέρι-χέρι να δώσουνε ένα τέλος να πάει, επιτέλους στο καλό το «αδιέξοδο» και οτι έγινε-έγινε, πάντα (μα πάντα όμως) ένα μυστήριο λευκό περιστέρι κατέβαινε εγκαίρως με βόλ πλανέ κρατώντας στο ράμφος του κλάδο ελαίας – και οι Σουλιώτισσες γυρνάγανε σπίτι και βάζανε μπρός να φτιάξουνε κρεμυδόσουπα σαν της Αναστασίας Λαμπρία ή σφυρίδα στα κάρβουνα με σάλτσα ντομάτας και ελαιόλαδου, σαν της Αγλαϊας Κρεμέζη. Ε, και μετά, όπως έλεγε και η Μελίνα στο Never on Sunday, όλοι μαζί οι ήρωες της διαχρονικής Ελληνικής Τραγωδίας (ή φάρσας) πηγαίναμε παρέα στην ακρογιαλιά για κολύμπι, έρωτες, βουτιές, ρακέττες και ηλιοθεραπείες!