Έκανα που λέτε ζάπινγκ τις προάλλες με ελαφρά νευρικότητα (είχα θέματα σεξουαλικοκοινωνικού χαρακτήρα που θα σας αναπτύξω εκτενώς σε άλλη σεάνς) κι έπεσα πάνω στη μνημειώδη τηλεοπτική παραγωγή Greek Idol (ή ελληνιστί «Κάθε σόου ένα τρελός, στο δικός μας όλοι!»). Κόλλησα παίδες! Το googlάρισα μάλιστα το πράμα, το ερεύνησα (εις βάθος) και ξετρελάθηκα. Τι νεκροθάφτες έχουν περάσει από κεί, τι χοντροί αλλά ευαίσθητοι πωλητές σουτιέν της Popular Market of Salonica («το ξέρω πως δεν έχω το πακέτο αλλά θέλω να με αγαπήσουν όπως είμαι. Ζητάω κάτι τόσο δύσκολο;». Όπως είσαι; Δεν ζητάς δύσκολο, ζητάς θαύμα αγάπη μου!), τι νευρωσικές καλλίφωνες κοπελίτσες κατέχουσες το περί ου ο λόγος πακέτο, όλα τα έχει ο μπαξές. Και κυρίως έχει τη ΡΟΥΛΑ!!! (Γιατί κάνετε έτσι μαντάμ μόλις ακούσατε το όνομα της Ρούλας; Προς τι η ξινίλα και η απαξίωση; Σε σένα λέω καλέ που τη βρήκες πολύ χοντρή, πολύ μεγάλη, πολύ πασέ, πολύ μπανάλ- to make a long story short πολύ … Ρούλα τέλος πάντων.)
Εγώ πάντως, ως κοινωνική αναλύτρια, φιλόσοφερ και πάνω απ΄όλα άνθρωπος είχα, κάπου στα μισά του σόου βλέποντας την να χαριεντίζεται με τον Πετράκη τον Κωστόπουλο (αλήθεια τι έχει κάνει στο δόντι ο Πέτρος; Το στίλβωσε; Το ίσιωσε; Παρακαλώ τους ειδικούς να πάρουν επιτέλους θέση!) ένα ακόμα από τα θρυλικά ιλουμινασιόν μου: Η Ρούλα είναι σαν την Ελλάδα παίδες, γι αυτό τη γουστάρουμε! (Ναι, μάλιστα μαντάμ, κι εσείς τη γουστάρετε. Αν δεν την γουστάρατε δεν θα μιλούσατε συνέχεια για την πάρτη της.)
1. Η Ρούλα, όπως και η Ελλαδάρα μας, έχει μια σαφή ροπή στο υπερλουσάτο, στο γλαμ, στη μπορντοροδοκόκκινη χλαμύδα σεταρισμένη με λαμέ μίνι. Δε πα να ψοφάμε στη πείνα; Εμείς (και το Ρουλάκι) θα το αγοράσουμε το κάτι τι μας το χλιδατο και το μπάνικο. Σ΄όποιον αρέσουμε για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε μαντάμ Μέρκελ!
2. Η Ρούλα όπως και η Ελλάδα μας είναι ανάδελφος. Την προδίδουν οι φίλοι της, την πολεμάνε όλοι. Αυτή όμως διορθώνει λίγο το μέϊκαπ (η Ρούλα, όχι η Ελλάδα μας. Αυτή είναι υπεράνω διορθώσεων) και συνεχίζει αχέρωγη τον μοναχικό δρόμο της.
3. Η Ρούλα, όπως και η πατρίδα μας, διαθέτει αυτό το κάτι άλλο, το απροσδιόριστο και το ακατάτακτο. Δεν είναι ευρωπαίες, αλλά πολύ θα το ήθελαν. Δεν είναι και εντελώς βαλκάνιες όμως(η Ρούλα λ.χ. είχε τα φόντα να γίνει Ιταλίδα αλλά ήταν γαμίκουλας ο Σαρντίνι και δεν έκατσε η φάση τελικά). Κινούνται αμφότερες κάπου στην ζώνη του λυκόφωτος που είναι και πολύ στα πράγματα τελευταία.
4. Η Ρούλα τέλος, ακριβώς όπως και η Ελλάδα, ποτέ δεν πεθαίνει! Τι διαζύγια έχει υποστεί αυτή η παρουσιάστρια-κουράγιο, τι κεραυνούς της AGB, τι φαρμακερά σχόλια τηλεκριτικών, τι αντίπαλες ξανθιές- την έχουν βαρέσει όλοι ανεξαιρέτως. Βάρα βάρα μου την εξαφανίσανε κανά δυο χρόνια και νόμισαν πως θα την ξεφορτωθούν. Έπεσαν έξω φυσικά. Όπως θα πέσει και το ΔΝΤ στην περίπτωση της Ελλαδάρας μας. Δε μασάει η Ρούλα μαλακοπίτουρες. Η Ελλάδα επίσης δεν μασάει (μασάνε βέβαια τα παιδιά της με 32 μασέλες αλλά αυτό δεν είναι θέμα: θα το φιξάρει ο Γιώργος με κοινοβουλευτικές επιτροπές διαφάνειας και open gov)