Από τις 31 Ιανουαρίου οι ναυτεργάτες είχαν κατέβει σε απεργία αποκλείοντας την επικοινωνία των νησιών με την υπόλοιπη χώρα. Φυσικά, η χρήση του δικαιώματος της απεργίας γίνεται από τους άμεσα θιγόμενους, αυτοί κρίνουν αν, πότε και για πόσο θα απεργήσουν. Εμείς οι υπόλοιποι, μπορεί να ταλαιπωρούμαστε, οφείλουμε όμως να σεβαστούμε το πρόβλημα των απεργών, που έχει να κάνει με τη ζωή τους.
Ωστόσο, υπάρχει και η άλλη πλευρά. Όταν εγώ η δημοσιογράφος απεργώ, διακόπτω την παροχή εργασίας μου και άρα προκαλώ πρόβλημα στην ενημέρωση. Αυτή είναι μια άμεση μορφή αντίδρασης. Όταν απεργούν οι ναυτεργάτες όμως, βραχυκυκλώνουν τον νησιωτικό πληθυσμό, ανεβάζοντας τη διαπραγματευτική αξία της πίεσής τους.
Στην απεργία τους είχαν και ομήρους – το δημοτικό σχολείο της Σύρου που ήρθε για επίσκεψη στην Αθήνα κι έμεινε στον Πειραιά υποχρεώνοντας τους γονείς να βρούν λεφτά για καταλύματα και διατροφή. Τη Μαρκέλλα, που πήρε άδεια απ΄τη δουλειά της για να δεί τη γιαγιά της που πέθαινε στη Σέριφο. Η γιαγιά πέθανε χωρίς να δεί την εγγόνα της. Τον πατέρα του Παναγή, που του διέγνωσαν καρκίνο και βιάζεται νάρθει από τη Σίφνο στην Αθήνα. Την οικογένεια της Αθηνάς που πενθεί τη μάνα, η οποία πέθανε στην Αθήνα και δεν μπορεί να ταφεί στην Άνδρο. Έχω κι άλλα πολλά παραδείγματα να σας πώ, αλλά δεν χρειάζεται. Αυτό που θέλω να πώ, είναι ότι όταν μια απεργία εξ αντικειμένου έχει ομήρους στη φαρέτρα της, πρέπει να γίνεται με ιδιαίτερη κοινωνική ευαισθησία. Αλλιώς δεν μιλάμε για κοινωνία, για αλληλεγγύη, για δικαιώματα. Μιλάμε για το «δίκιο του ισχυρού» κι όποιος επιβιώσει…