Οι εγκυκλοπαίδειες λένε πως στο Μπίρκετ Σιλουάν, κάπου στην Ιερουσαλήμ, βρισκόταν η περίφημη κολυμπήθρα του Σιλωάμ, όπου έστειλε ο Ιησούς τον τυφλό να θεραπευθεί και όπου πήγαιναν οι Ιουδαίοι για να καθαρθούν από τις αμαρτίες τους αλλά μάλλον λάθος κάνουν. Μέρα με τη μέρα πείθομαι όλο και περισσότερο πως ή η καθαρτήρια δεξαμενή βρίσκεται στην Ελλάδα ή δόθηκε κάποιο είδος franchising, τουλάχιστον στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη, έστω και με εμφιάλωση. Πώς να εξηγήσω αλλιώς τόσους αμόλυντους και καθαρμένους, που επανήλθαν στον αφρό των ημερών μπρος στην πολύχρωμη μετά σουβλακίου (δε γίνεται επανάσταση χωρίς ψησταριά, ρεεε…) Ραδιομεγαρική κινητοποίηση.
Μα όταν έμπαινε στα θεμέλια ο δυναμίτης, ήσουν διευθύνον στέλεχος σε δημόσιο ΜΜΕ και δεν πήρες χαμπάρι κάτι απ’ αυτά, που με socialmedia ντουντούκα και χωρίς αντίλογο λάβρος καταγγέλλεις τώρα; Ήσουν γκράντε παράγων του αμαρτωλού δημαρχιακομουσικού «πολιτισμού», επαγγελματίας αντιστεκόμενος στα πάντα από κόμματος σε κόμμα, υπουργοποιηθείς εντέλει και τώρα μακράν πάσας ευθύνης πιάνεις στασίδι σ’ αυτό που νομίζεις ότι έρχεται; Διόρισες μέχρι και τους εξ αγχιστείας, αφού βόλεψες τους εξ αίματος και σερβίρεις πια επιχειρήματα περί φαυλότητας, όταν για χρόνια εφάρμοζες το «πας μη δικός μας, δεν υπάρχει»; Ενδεικτικές τρεις χοντρές περιπτώσεις δημόσιου εξεγΕΡΤικού λόγου των ημερών, που αυτοακυρώνεται μπρος στα μάτια του απέξω πολίτη-κοίτα ποιος μιλάει, η άμεση αντίδραση τη στιγμή που το πάλαι ποτέ ραδιοφωνικό σήμα του «Τσοπανάκου» ανήκει πια στις απαγορευμένες μουσικές…
Με δημοκρατική στωικότητα θα υποστούμε την όποια αναβάπτιση – ο πωλών «εναντίον» ποτέ δεν έχασε στην Ελλάδα, ούτε καν επικοινωνιακά. Ο εξουσιοφρενής mr. against ποντάρει στην κοντή μνήμη και στο θυμικό της πτώσης της όποιας φαντασιακής Βαστίλης αλλά υπάρχουν και γκαμήλες εντόπιες, που θυμούνται… Με το θράσος της Ι.Χ. κολυμπήθρας του Σιλωάμ, θα παρακαμφθεί ηθελημένα το όποιο παρελθόν τζογάροντας στο κάδρο του σίγουρου μέλλοντος του Ο.Φ.Α. (Όπου Φυσάει ο Άνεμος).
Μη βιαστεί κανείς να πει σε όποιον καθαρμένο «είσαι μέρος του προβλήματος» και «συνέβαλες στη δημιουργία του, άρα δεν έχεις θέση σ’ όποιο υγιές αύριο» κι ας φαίνεται δελεαστική η ρήση του σκηνοθέτη Νίκου Νικολαίδη «…πες μας την άποψή σου και φύγε…». Όλοι έχουμε μασήσει από αίσθημα κι από «εναντίον» και από «κατά» και από συλλογή υπογραφών (ναι, ξαναεμφανίσθηκε και αυτό το άθλημα…) και, κυρίως, ανεχτήκαμε τους ανερυθρίαστους – το έγκλημα ξέχωρα από την πράξη συντελείται και με παράλειψη και με ανοχή. Επομένως, για άλλο λόγο και με άλλο καταλογισμό οφείλουμε να κλίνουμε σε όλα τα πρόσωπα το συνδετικό ρήμα του τίτλου (είμαι, είσαι, είναι, είμαστε…) κρατώντας το ίδιο δύσκολο κατηγορούμενο «μέρος του προβλήματος».
Οπότε, τι να σου κάνει μετά η κολυμπήθρα του Σιλωάμ; Αιγαίο και Ιόνιο μαζί – κι ίσως και να μην επαρκούν…