Η Αμερικανική Ένωση Ανταποκριτών Ξένου Τύπου, δίνει κάθε χρόνο το Γενάρη τα δικά της κινηματογραφικά βραβεία. Τις Χρυσές Σφαίρες. Στην τελευταία απονομή, πριν λίγες μέρες η Τζόντι Φόστερ, παραλαμβάνοντας ένα ειδικό βραβείο για την προσφορά της, δημοσιοποίησε τις ερωτικές της προτιμήσεις όσο ποτέ πριν. (Ένας από τους λόγους που βλέπω φανατικά τις απονομές αυτές, όπως και των τηλεοπτικών Έμμυ, είναι γιατί οι ηθοποιοί είναι πολύ πιο χαλαροί, και δεν έχουν χρονικό περιορισμό στα λεγόμενά τους, όπως στα Όσκαρ).
Η Φόστερ βγήκε και διεκδίκησε το αυτονόητο: ότι κάποιος μπορεί να έχει το δικαίωμα να ευχαριστεί δημοσίως το σύντροφό του, αν είναι άντρας, και τη σύντροφό του, αν είναι γυναίκα. Όπως είναι αυτονόητο αντίστοιχα οι ετεροφυλόφιλοι να ευχαριστούν τους συντρόφους τους.
Ο Φρανκ Όσιαν είναι από τους πλέον ανερχόμενους τραγουδιστές της αμερικάνικης χιπ χοπ/ποπ σκηνής. Τραγουδάει τέλεια το ρεφρέν του No church on the wild των Kanye West/Jay Z. Πρόσφατα παραδέχτηκε ότι είναι ομοφυλόφιλος, πράγμα εξαιρετικά γενναίο, όταν ξέρεις πόσο ομοφοβικό, μισογύνικο και μάτσο είναι το χιπ χοπ και η ραπ.
Στην Ελλάδα ακόμη δεν έχω καταλάβει γιατί ο υπουργός Εσωτερικών, κάπως αλλιώς λέγεται τώρα νομίζω, δεν επεκτείνει το σύμφωνο συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια. Δεν καταλάβαινα επίσης, με τι στο διάολο ασχολούνταν όλη μέρα ο προηγούμενος υπουργός του Πασόκ και δεν προλάβαινε να το κάνει. Όταν μάλιστα όντες στην αντιπολίτευση, δήλωναν σύμφωνοι με αυτό. Ποτέ μου επίσης δεν κατάλαβα, γιατί οι στρέιτ πρέπει να αποφασίζουν για τα δικαιώματα των γκέη, και γιατί θα πρέπει η Εκκλησία να έχει λόγο στα αντίστοιχα νομοσχέδια.
Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων είναι έτοιμο να καταδικάσει την Ελλάδα για την μη επέκταση του συμφώνου συμβίωσης. Για άλλη μια φορά θα γίνουμε ρεζίλι εξαιτίας της υπουργικής τεμπελιάς που δεν μπορεί να λύσει το παραμικρό κοινωνικό πρόβλημα. Δεν είμαι ομοφυλόφιλος, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία. Είναι φοβερό σήμερα να μη μπορούν, για μερικούς, οι άνθρωποι να αγαπούν όποιον θέλουν. Είναι σοκαριστικό κάποιοι να θέλουν να εξουσιάζουν την καρδιά των άλλων και να βάζουν όρια στον έρωτα. Είναι καθαρή ανοησία να θέλουν άνθρωποι που δεν τους αφορά το ζήτημα, να κάνουν κουμάντο στο τι κάνει με το πουλί του ή τον κώλο του ο καθένας, καθώς και με το τι κάνουν οι άλλοι όταν ξεβρακώνονται.
Δεν παίρνω θέση για το ζήτημα του γάμου μεταξύ ομοφυλοφίλων. Βρήκα τη σχετική διαδήλωση στη Γαλλία ακατανόητη. Ας το αποφασίσουν μόνοι τους στο φινάλε, όσοι τους αφορά. Αντίστοιχα, με την υιοθεσία παιδιών. Πέρα από το ότι θεωρώ γελοιότητα την άποψη ότι γκέη γονείς κάνουν γκέη τα παιδιά τους. Μπορούμε να μην έχουμε καθόλου ορφανά στα ιδρύματα; Αυτό είναι το πρωτεύον.
Να μην αναφερθώ στα κρούσματα ομοφοβικής βίας που ελάχιστα απασχολούν τον έντυπο Τύπο. Εδώ καιγόμαστε για τη λίστα και τα στικάκια, μ’ αυτά θα ασχολούμαστε;
Είμαστε υποκριτές. Και κάνουμε ότι δεν βλέπουμε συχνά. Αλλά η ελληνική κοινωνία είναι πολύ πιο έτοιμη να δεχτεί κάποια πράγματα πλέον, σε σχέση με τις απαρχαιωμένες αντιλήψεις των πολιτικών και την σοκαριστική τους αδράνεια και αδιαφορία. Και κανενός είδους ανάπτυξη δεν νοείται χωρίς δικαιώματα για όλους και ανοιχτά μυαλά. Και επειδή τα δικαιώματα μας αφορούν ανεξαιρέτως και επειδή σήμερα αυτοί, αύριο κάποιοι άλλοι, καιρός να τελειώνουμε με τις υπεκφυγές.
Παραφράζοντας λοιπόν τον λόγο του Κένεντι στο Βερολίνο, λέω: Είμαι κι εγώ ομοφυλόφιλος. Και αρνούμαι να παριστάνω ότι κάποιοι δεν υπάρχουν.
Αυτά.