Η ελληνική δημοσιογραφία γνώρισε τη μεγαλύτερη ήττα στην ιστορία της. Δεν προέβλεψε την οικονομική κρίση, δεν αναγνώρισε εγκαίρως τους υπαιτίους, δεν απαλλάχθηκε από τα βάρη των εκδοτικών συμφερόντων και εν τέλει δεν μίλησε τη γλώσσα των αναγνωστών της. Και τώρα καλούμαστε να πληρώσουμε το τίμημα. Χιλιάδες χαμένες θέσεις εργασίας, κλειστά κανάλια, φιμωμένα ραδιόφωνα… εξαϋλωμένη αξιοπρέπεια. Ζούμε σε μία χώρα υπό κατάρρευση όπου η παραδοσιακή ενημέρωση έχει απαξιωθεί με αποτέλεσμα τα ανώνυμα post στο facebook να έχουν μεγαλύτερη απήχηση στους αναγνώστες απ’ ότι ένα άρθρο σε μεγάλη Κυριακάτικη εφημερίδα.
Οι πολίτες “ξέρασαν” την κατευθυνόμενη δημοσιογραφική προπαγάνδα κυρίαρχων ελληνικών Μέσων Ενημέρωσης και στράφηκαν προς τον ξένο τύπο. The Guardian, Νew York Times, Bloomberg ακόμα και το Spiegel ενημερώνουν δωρεάν και με επάρκεια το ελληνικό αναγνωστικό κοινό για όσα συμβαίνουν στη χρεοκοπημένη χώρα, παρέχοντας στοιχεία, αναλύσεις, διαφορετικές φωνές και αντικειμενικές προσεγγίσεις. Έτσι την ώρα που στα δελτία ειδήσεων οι κακώς εννοούμενοι νεοφιλελευθεριστές φώναζαν ότι “Χωρίς το μνημόνιο θα καταστραφούμε” η Wall Street Journal δημοσίευε ένα κατατοπιστικό άρθρο για το “πως απέτυχε το μνημόνιο”. Την ώρα που τα αγγλικά του Τσίπρα δίχαζαν τους Έλληνες δημοσιογράφους, το Bloomberg View αποκάλυπτε σε άρθρο του ότι “τα πακέτα διάσωσης που χορηγούνται στην Ελλάδα και εξασφαλίζονται μέσω των Μνημονίων, δεν σώζουν τους Έλληνες αλλά του Γερμανούς φορολογούμενους και τις γερμανικές τράπεζες.” Τέλος, την ώρα που οι ειδήμονες έθεταν το δίλημμα μέσα ή έξω από το ευρώ, οι New York Times παρουσίαζαν μία ανάλυση για το πως οι πολιτικές ιδιοφυΐες της Ευρωπαϊκής Ένωσης υιοθετούσαν πολιτικές που οδήγησαν εν τέλει σε μία Ευρώπη της μιζέριας, της σύγχυσης και του χάους.
“Κάνε μια έρευνα για το κτίριο του τάδε στην Κηφισιά… θέλω αύριο να βγεις ζωντανά και να πεις ότι είναι παράνομο” μου είπε πριν από περίπου 10 χρόνια ο αρχισυντάκτης μου και έφυγε από το γραφείο. Ματαίως τον κυνηγούσα στους διαδρόμους για να του πω ότι θέλω τουλάχιστον μία εβδομάδα για να κάνω μία σοβαρή έρευνα, να ψάξω στο υποθηκοφυλακείο, να δω συμβόλαια και να επιβεβαιώσω την πληροφορία που τόσο εύκολα εκστόμισε κατά τη διάρκεια της σύσκεψης. Δεν άκουγε τίποτα. Τελικά φρόντισα να ακυρώσω το ζωντανό επικαλούμενος τεχνικούς λόγους και μετά από 3 μήνες παραιτήθηκα όλος χαρά και ανακούφιση για να πάω φαντάρος. Κάθε δημοσιογράφος έχει μία αντίστοιχη ιστορία να διηγηθεί. Κάθε μία από αυτές αποτελεί και μία εξήγηση γιατί η ελληνική δημοσιογραφία απέτυχε να σταθεί στο ύψος της.
Στον βωμό της ταχύτητας, του ανταγωνισμού και του κέρδους, τα Ελληνικά Μέσα Ενημέρωσης θυσίασαν τις παγκόσμιες αρχές της δημοσιογραφίας που είναι μεταξύ άλλων η έρευνα, η επιβεβαίωση των πληροφοριών από τουλάχιστον τρεις ανεξάρτητες πηγές και η αντικειμενική παρουσίαση των στοιχείων. Αντί αυτών, οι σελίδες των εφημερίδων και τα τηλεοπτικά παράθυρα κατακλύστηκαν από μελό άρθρα που απευθύνονται στους ψηφοφόρους και όχι τους πολίτες.
Υπάρχει λύση; Σας λέω κατηγορηματικά πως ΝΑΙ. Δεν είναι τυχαίο ότι εν μέσω κρίσης έχουν εμφανιστεί ομάδες δημοσιογράφων που επιχειρούν να αποτυπώσουν όσα συμβαίνουν στη χώρα με τη δική τους ματιά. Κι όσο περνάει ο καιρός, τόσο πιο επιτακτική θα είναι η ανάγκη δημιουργίας ανεξάρτητων μέσων ενημέρωσης.