Αγαπητό Κράτος, αγαπητή Κυβέρνηση, αγαπητή Τράπεζα…
Το πενηντάρικο ευρώ, δος ημίν σήμερον.
Να βγάλουμε την μέρα, εμείς οι μωροί, που δεν σηκώσαμε έγκαιρα τις αποταμιεύσεις μας να τις θάψουμε στο στρώμα,
Πιστεύοντας ότι ζούμε σε ένα κανονικό κράτος με συνέπεια και συνέχεια,
Και που, όταν μερικοί μας απειλούσαν με κλείσιμο τραπεζών και κούρεμα,
Τους λέγαμε υπερβολικούς και τρομολάγνους!
Τώρα καταλαβαίνουμε γιατί δεν μας αφήνετε να σηκώσουμε τα λεφτά μας…
Για να έχετε κάτι να κουρέψετε όταν έρθει η ώρα της Μεγάλης Κουράς.
Εμείς τα υποζύγια που δεκαετίες πληρώνουμε φόρους, χαράτσια, έκτακτες εισφορές (που πάντα γίνονται τακτικές) χαρτόσημα, γρηγορόσημα, εισφορές αλληλεγγύης (χωρίς κανείς να δείχνει αλληλεγγύη και για μας…).
Δεν είμαστε λαμόγια. Τα λαμόγια δεν έχουν λογαριασμούς ταμιευτηρίου μερικών χιλιάδων στην τράπεζα της γειτονιάς.
Τους έχουν εκεί που ούτε θα τους βρείτε, ούτε θα μπορείτε να τους αγγίξετε.
Εμείς οι καθημερινοί άνθρωποι, που κάθε μέρα καθόμαστε ώρες στην ουρά για το πενηντάρι – ενώ οι νεότεροι βλέπουν δίπλα τους το μέλλον: τους συνταξιούχους που περιμένουν τα εκατόν είκοσι…
Σαν ζητιάνοι, σαν διακονιάρηδες περιμένουμε, σαν να μας δίνουν ελεημοσύνη – ενώ είναι τα δικά μας χρήματα που τα δουλέψαμε και τα φορολογηθήκαμε,
Και παρακαλούμε – τι εξευτελισμός! – όταν φτάσουμε στο ΑΤΜ να υπάρχει έστω και αυτό το μοναχικό πενηντάρι
Να βγάλουμε τη μέρα – και για αύριο έχει ο Θεός… ο Τσίπρας… η Αγία Βαρβάρα… ο Ντράγκι, ή όποιος άλλος είναι αρμόδιος για μας…