«Εάν ήμουν δέκα χρόνια νεότερος, θα έφευγα αύριο το πρωί από την Ελλάδα», μου έλεγε οδηγός ταξί που βρισκόταν στην πέμπτη δεκαετία της ζωής του, καθώς είχαμε ανοίξει συζήτηση σε ένα από τα γνώριμα μποτιλιαρίσματα της Αθήνας. Δεν ήταν η πρώτη φορά που το άκουγα. «Πού θα πηγαίνατε; Είστε σίγουρος ότι και έξω είναι καλύτερα;», τον ρώτησα.
«Οπουδήποτε. Απλά να αλλάξω παραστάσεις. Να κάνω οποιαδήποτε εργασία. Εργάζομαι από νέος. Κληρονόμησα μια μικρή βιοτεχνία από τον πατέρα μου, που έφυγε νέος από την ζωή. Την επέκτεινα, οι δουλειές πήγαιναν καλά, ταξίδευα σε όλη την Ελλάδα. Άρχισα δειλά-δειλά να κάνω και εξαγωγές. Με βρήκε η κρίση. Είχα κάνει και ανοίγματα και αναγκάσθηκα να την κλείσω καθώς η αγορά νέκρωσε. Δουλεύω οδηγός ταξί ώστε να βγαίνει το μεροκάματο, αλλά δεν βγαίνουν ούτε τα έξοδα. Έχω τελειώσει ΤΕΙ λογιστικής».
Μέσα σε δύο λεπτά μου εξιστόρησε την ιστορία της ζωής του.
«Τα πράγματα θα πάνε καλύτερα, λίγη ακόμη υπομονή» του λέω να του δώσω λίγο δύναμη.
«Δεν υπάρχει καιρός για χάσιμο. Τα χρόνια φεύγουν γρήγορα και δεν ξανάρχονται. Κουράστηκα, δεν αντέχω άλλο να ακούω κάθε μέρα τον ανθρώπινο πόνο, τα παράπονα, την γκρίνια και την απαισιοδοξία μέσα σε αυτό το αυτοκίνητο. Προβλήματα υγείας, προσωπικά και οικογενειακά δράματα και φυσικά οικονομικά προβλήματα ακούω όλη μέρα. Καμία νότα αισιοδοξίας, κάτι χαρούμενο. Το χειρότερο, όμως, νοοτροπίες που δεν αντέχω άλλο».
«Νοοτροπίες; Δηλαδή;» τον ρωτάω; «Προχθές, λίγο πριν τον Ευαγγελισμό, σε μια στροφή περιμέναμε για περισσότερο από 15 λεπτά. Ένα νοσοκομειακό ήταν πίσω μου, με ασθενή μέσα και τη σειρήνα στο τέρμα. Ένα αυτοκίνητο ήταν με αλάρμ, τριπλή σειρά και έκλεινε εντελώς τον δρόμο. Όταν εμφανίστηκε ο οδηγός και κάποιος από τους συγκεντρωμένους περαστικούς τον ρώτησε γιατί το έκανε αυτό, μόνο που δεν τον έδειρε. Πληρώνουμε τέλη κυκλοφορίας και αφήνουμε τα αυτοκίνητα όπου θέλουμε, απάντησε! Δεκάδες τέτοιες περιστατικά. Κάθε μέρα».
«Η χώρα μας είναι μοναδική. Είναι από τις πιο όμορφες στον κόσμο. Έρχονται σίγουρα καλύτερες ημέρες», του λέω κατεβαίνοντας από το ταξί. Και αμέσως μου έρχονται στη σκέψη τα λόγια που είπε ο Έλληνας επικεφαλής μεγάλης πολυεθνικής εταιρίας επενδύσεων, από το βήμα μιας εκδήλωσης που έγινε τις προηγούμενες ημέρες στην Αθήνα.
«Η Ελλάδα έχει ομορφιές και είναι προικισμένη. Μην έχετε όμως την εντύπωση ότι είναι και η μοναδική χώρα στον κόσμο. Υπάρχουν μέρη σε γωνιές του πλανήτη, σε κάθε ήπειρο με ανάλογη ομορφιά. Εάν θέλουμε να ξεχωρίσουμε, εάν επιθυμούμε επενδύσεις που θα φέρουν ανάπτυξη και θα μας βγάλουν από την κρίση πρέπει να δώσουμε έμφαση στην ποιότητα. Ποιότητα παντού. Στην καθημερινότητα, στις παρεχόμενες υπηρεσίες και προϊόντα. Ποιότητα στις συμπεριφορές, ποιότητα και στις νοοτροπίες. Μόνο έτσι η χώρα μας θα ξαναμπεί στον παγκόσμιο επενδυτικό χάρτη και δεν θα απομονωθεί. Μόνο έτσι θα έρθει η πολυπόθητη ανάπτυξη και θα βελτιωθεί ξανά, σταδιακά, το βιοτικό επίπεδο».
*Ο Αλέκος Λιδωρίκης είναι δημοσιογράφος.