Που έχω μείνει; Α, ναι, στην Κυριακή το βράδυ, εκεί που γύρναγα από το τρελό σκηνικό του κέντρου της Αθήνας καταβροχθίζοντας 230 κιλά αντικαταθλιπτικής ΙΟΝ αμυγδάλου. Μπαίνω, που λέτε παίδες, σπίτι και βλέπω τη μάνα(τζερ) συν τη θεία και τον ξάδερφο της διπλανής μεζονέτας να βλέπουν τα επεισόδια στην ΤιΒι με μπυρόνια και πίτσα Greek lover , δηλαδή, όπως βλέπει ο αόρατος πατήρ το ντέρμπι Ολυμπιακός Παναθηναϊκός. «Έλα να καμαρώσεις τα χάλια σας», είπε η μάνα(τζερ) καταπίνοντας μια γιγαντομπουκιά φίσκα στη λιωμένη φέτα. «Οι έλληνες δεν έχουν να φάνε κι αυτοί σπάνε», προσθέτει η μπουκωμένη θεία (89 κιλά, 1,65 ύψος).
Μέχρι να απαντήσω στις αδερφές «Σκάστε και φάτε!», πετάγεται και ο ξάδερφος: «Μπας και δούλεψαν ποτέ αυτά τα φρικιά για να μάθουν πως βγαίνουν τα λεφτά;» (μόλις καταλάβατε γιατί όλοι τον λέμε μαλάκα από πίσω του, ε;) Γιατί ρε τελειωμένο, δούλεψες ποτέ εσύ που χεις λιώσει το καναπέ απ΄το άραγμα, μου ρθε να του πω.
Τι να τους πω όμως, παίδες, που τα χα πάρει κι εγώ με το ματς μπαχαλάκηδες – μπάτσοι; Αποσύρομαι λοιπόν σαν την βασίλισσα της Αγγλίας στο δωμάτιο μου και ανάβω τη δικιά μου τη ΤιΒι για να δω τι σκατά έγινε μετά. Πέφτω λοιπόν πάνω στην εκπομπή του αφεντικού Σταύρου Θεοδωράκη, (αυτού που μ΄έκανε από ουτιδανή κόλουμνιστ). Παλουκώνομαι να τη δω από συναδελφική αλληλεγγύη και τι να δω; Έναν μπάτσο κι ένα μπαχαλάκι να μας εξηγούν πως έζησαν τα γεγονότα του περσινού Δεκέμβρη. Ο μπάτσος ήταν από τα παιδιά που παίρνουν τον βασικό, θέλουν να «βγάλουν το σώμα ασπροπρόσωπο» και έχουν μαμά την κυρά Φρόσω που τάζει λαμπάδα στο μπόι τους στην παναγία ειρήνη Χρυσοβαλάντου άμα τη βγάλουν καθαρή.
Το μπαχαλάκι ήταν ένα έξυπνο μούτρο (δηλαδή έξυπνο μάτι, γιατί μούτρο που να δεις πια; Και οι δύο με μπούρκες ήταν) αγανακτισμένο με τη φάση και πολιτικά ορθότατα μη ορθό (π.χ. σπάει μόνο τράπεζες) Κι αυτός ήθελε να βγάλει «το χώρο» ασπροπρόσωπο και έσπαγε υπερηφάνως τα κεφάλια των μπάτσων/γουρουνιών/δολοφόνων προκειμένου να προφυλάξει το δικό του. Να σας πω την αμαρτία μου ρε παίδες; Έτσι όπως έλεγαν τον πόνο τους, κάπως τους συμμερίστηκα και τους δυο…
Δεν ξέρω αν ο Σταύρος έκανε καλλιστεία για να βγάλει τον best next batsos και next best bahalos αλλά εγώ έφαγα άλλες πέντε ΙΟΝ που βρήκα στο ψυγείο. Και ξέρετε γιατί; Γιατί σε μια από τις σπάνιες στιγμές που παθαίνω πια ιλουμινασιόν είδα μπροστά μου το φάντασμα αυτών των Χριστουγέννων: τον Άνθρωπο Που Έχει το Χρήμα (ΑΠΕΧ)με κουβανέζικη πουράκλα στο ένα χέρι, κονιάκ 567 ετών στο άλλο, να βλέπει κοντά στο τζάκι του, στην πλάσμα οθόνη του home cinema του, την Αθήνα να κυλιέται στη βία από τους πρωταγωνιστές του Σταύρου που καταλήγουν και οι δύο τουγκέδερ στην εντατική. «Αγάπη μου στεναχωρήθηκα», λέει το ΑΠΕΧ στην Μπάρμπι γκόμενά του. «Έχω να παραστώ σε δύο κηδείες υπηκόων και μετά να δασκαλέψω τα τσιράκια μου τους βουλευτές πως να περάσουν από τη Βουλή κι άλλα μέτρα περιοριστικά της ελευθερίας γιατί δεν πάει άλλο αυτή η κατάσταση.
Φοβάται ο κόσμος να πάει για ψώνια πια… Κάνε μου ένα στριπτηζάκι βρε μωρό μου ν΄ανεβώ λίγο…»
Εκεί πάνω ξύπνησα και αποφάσισα να σας θέσω ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ: Πόσες ΙΟΝ αμυγδάλου πρέπει να φάω ρε για να καταλάβετε πως το ντέρμπι μπάτσων-κουκουλοφόρων θα βγαίνει πάντα Χ κι όσο η συζήτηση περιορίζεται σ΄αυτό οι φραγκάτοι θα κερδίζουν πάντα εις βάρος μας το ΛΟΤΤΟ;