Εδώ και ενάμιση χρόνο, έχει ξεκινήσει μία καθαρά επικοινωνιακή επίθεση στο χώρο της Αριστεράς (πρωτίστως στο ΣΥΡΙΖΑ, δευτερευόντως στο ΚΚΕ). Η Αριστερά κατηγορείται ότι προωθεί τη βία, την ανομία, το χάος γενικότερα. Είτε αποδοκιμαστεί ένας πολιτικός στο δρόμο, είτε πέσουν βόμβες μολότοφ στη Πανεπιστημίου, η Αριστερά έχει την ευθύνη. Σοβαρές κατηγορίες εξαπολύονται και δημιουργούν μία ατμόσφαιρα που θα μπορούσε να συμπυκνωθεί με την εξής φράση: «είσαι ένοχος, μέχρι αποδείξεως του εναντίου».
Σε αυτό το σημείο, θα ήθελα κι’ εγώ με τη σειρά μου να ρωτήσω κάποια πράγματα όσους υποστηρίζουν τα παραπάνω. Υπάρχουν στοιχεία; Τί σχέση έχει π.χ. ο ΣΥΡΙΖΑ με άτομα που ανήκουν στο χώρο της αναρχίας στο ιδεολογικό, οργανωτικό, στρατηγικό τομέα; Υπάρχει κάποιο μεθοδευμένο σχέδιο ή άτομα που λειτουργούν ως «γέφυρα» μεταξύ των δύο χώρων; Και αν υπάρχει, γιατί δεν μας διαφωτίζουν αυτοί που "ξέρουν";
Για όσους γνωρίζουν, η πραγματικότητα είναι διαφορετική: αριστερά και «αναρχία» δεν έχουν καμία σχέση. Ούτε ιδεολογικά, ούτε πρακτικά. Πέραν της συμμετοχής τους στις ίδιες πορείες (μαζί με τη ΓΣΕΕ, την ΑΔΕΔΥ, τα σωματεία, ακόμα και τη Σπίθα του Μ. Θεοδωράκη), οι δύο αυτοί χώροι είναι ξένοι. Όποιος μπορεί να στηρίξει με επιχειρήματα και στοιχεία το αντίθετο, νομίζω ότι είναι καιρός να το κάνει. Αλλιώς, φοβάμαι πως όσοι εξαπολύουν τέτοιες κατηγορίες βρίσκονται στα όρια της προβοκάτσιας.
Φυσικά, σε αυτή την περίπτωση, αναδύεται ένα νέο και ενδιαφέρον ερώτημα. Εάν όσοι κατηγορούν την Αριστερά ότι προωθεί τη βία και την «αναρχία», δεν έχουν στοιχεία και δεν γνωρίζουν καν από πρώτο χέρι τί συμβαίνει, για ποιο λόγο προσπαθούν να περάσουν στο ευρύ κοινό τέτοια μηνύματα; Υπάρχει πολιτική σκοπιμότητα πίσω από όλες αυτές τις επιθέσεις;
Περνάμε δύσκολες στιγμές και το τελευταίο που χριεαζόμαστε είναι η παραπληροφόρηση. Δεν υπάρχει λόγος να ψάξουμε για εσωτερικούς εχθρούς. Τέτοιες καταστάσεις θυμίζουν άλλες εποχές, που δεν νομίζω πως κανείς έλληνας θέλει να (ξανα)ζήσει. Αντί, λοιπόν, να συμψηφίζουμε τα μπάχαλα, την Αναρχία, τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ, καλό θα ήταν (όλοι μας) να προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε τους λόγους που ο απλός κόσμος αποδοκιμάζει και γιαουρτώνει πολιτικούς καθώς και γιατί υπάρχει ένα μεγάλο κομμάτι της νεολαίας που έλκεται από τη βία. Το να φορτώνουμε φαινόμενα βίας που παρατηρούνται στην ελληνική κοινωνία σε συγκεκριμένα και αναγνωρισμένα πολιτικά κόμματα είναι αντιδημοκρατικό και δυναμιτίζει τις καταστάσεις. Και, νομίζω, πως κάτι τέτοιο δεν το θέλει κανείς.