Δεν έβλεπα τον τηλεοπτικό και, εσχάτως, ούτε άκουγα τον ραδιοφωνικό σταθμό του Περισσού. Αλλά αυτό δε λέει κάτι. Εκεί δούλευαν συνάδελφοι, άνθρωποι με υποχρεώσεις, που έμειναν στον δρόμο. Ναι, εκεί όπου αγωνίζονταν.
Τα της «κόκκινης» πώλησης τα έχετε μάθει – την πορεία του 902 (tv+radio) μέχρι εδώ, επίσης τη γνωρίζατε. Αν εξαιρέσετε τα πρώτα χρόνια λειτουργίας τους, τόσο η τηλεόραση, όσο και το ραδιόφωνο του 902, κατάντησαν απαξιωμένα μέσα ενημέρωσης που θύμιζαν άλλες εποχές, που είχαν μια ελαφριά μυρωδιά μούχλας. Φυσικά, για αυτό δεν έφταιγαν οι εργαζόμενοι, αλλά το πολιτικό γραφείο του κόμματος που αποφάσιζε για το ποια πλεύση και ποια γραμμή θα ακολουθήσουν, πόσο ανταγωνιστικά θα στέκονταν στη σύγχρονη εποχή.
Ακριβώς εδώ, όμως, έγκειται η αρχή του προβλήματος: Στον σχεδιασμό που ακολουθήθηκε ή, για την ακρίβεια, δεν ακολουθήθηκε, με αποτέλεσμα η οικονομική κατάσταση να φτάσει στο μη περαιτέρω. Πάντως, προσωπικά, δεν ξαφνιάστηκα. Εδώ και καιρό είχα αρχίσει να ανησυχώ και να προβληματίζομαι για τις εν γένει κινήσεις των συντρόφων στο «Σπίτι του Λαού». Πριν από τέσσερις μήνες είχα γράψει και ένα κείμενο «Δεν είναι αργία, είναι ανεργία» και πάρα πολλοί συνάδελφοι -όχι από εκεί μέσα, έχει τη σημασία του αυτό- είχαν πέσει να με «φάνε». Τότε είχα ακούσει τις κλασικές, ξύλινες ατάκες, με τις οποίες αναζητώ σακουλάκι για να αδειάσω το περιεχόμενο του στομαχιού μου: «Ο 902 δεν είναι ένα καπιταλιστικό ιδιωτικό μέσο ενημέρωσης, εκεί δεν δουλεύουν, αλλά προσφέρουν τις υπηρεσίες τους και το είναι τους στο κόμμα, το οποίο δεν είναι εργοδότης». Και τώρα, με την πώληση του 902, τα ίδια ακούω -και πάλι όχι από (πρώην) εργαζόμενους εκεί μέσα- αλλά από συναδέλφους-τιμητές της Αριστεράς, ασχέτως με το αν ανήκαν ποτέ εκεί και ενώ διαθέτουν δεξιές τσέπες! Ακούω τα ίδια κι από καθοδηγητές, από κάθε αυτοβαπτισμένο instructor του κόμματος: «Ο 902, όπως και άλλα κομματικά μέσα, είναι ιδεολογικοπολιτικοί οργανισμοί για τη διάδοση της πολιτικής και ιδεολογίας του ΚΚΕ, δεν υφίστανται για να βγάζουν χρήματα» και άλλα τέτοια κλασικά και εικονογραφημένα.
Σωστά. Υπήρχε τόση ιδεολογία σχετικά με αυτά τα μέσα ενημέρωσης, που οι συχνότητες του κόμματος παραδόθηκαν, κατ' ουσίαν, στα αδυσώπητα ιδιωτικά εκδοτικά συμφέροντα, σωστά;
Όμως, σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση του κόμματος, «Το ΚΚΕ δε γυρεύει πιστοποιητικά ηθικής από εκείνες τις συνδικαλιστικές παρατάξεις που όλα αυτά τα χρόνια έχουν ανεχθεί και καλύπτουν ξεδιάντροπα τις εργασιακές συνθήκες που έχουν επιβάλει τα συγκροτήματα των μεγαλοεπιχειρηματιών».
Μπράβο, σύντροφοι, και το λέω με περίσσεια ειρωνεία και θλίψη συνάμα. Πιστοποιητικά ηθικής προσωπικά δεν μπορώ να εκδώσω, ακόμα κι αν δεν ανήκω σε καμιά πολιτική παράταξη. Και μπορεί να στερούμαι, ίσως, ηθικής, αλλά ακόμα και τώρα μπορώ ακόμα να εντοπίσω το ανήθικο, όπως, επίσης, και την έλλειψη επιχειρημάτων. Και δεν μπορώ να μη σκέφτομαι όλους αυτούς τους ανθρώπους που δούλευαν εκεί, κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία, βάζοντας το κόμμα πάνω από τον εαυτό τους, πουλώντας κουπόνια υποστήριξης και τον «Οδηγητή», κατεβαίνοντας στους δρόμους να προτάξουν τα στήθη τους στην πάσης φύσεως εργασιακή λαίλαπα. Η οποία, τελικά, χτύπησε και τους ίδιους, με την ίδια ακριβώς σκληρότητα – αυτή, δηλαδή, που κατήγγειλαν και στηλίτευαν. Δεν μπορεί να αγωνίζεσαι και να καταφέρεσαι κατά του κάθε μνημονίου, ενώ το ίδιο σου το κόμμα ακολούθησε πρακτικές εκκαθάρισης που καταγράφονται στις πλέον απάνθρωπες μνημονιακές πολιτικές. Δεν μπορείς, ως κόμμα, να καταδεικνύεις τις λάθος εργασιακές πρακτικές των συγκροτημάτων των μεγαλοεπιχειρηματιών και, εν τέλει, να πράττεις με τον ίδιο, καρμπόν τρόπο.
Γι’ αυτό, λοιπόν, με αφορμή την πώληση των σταθμών, το ΚΚΕ θα πρέπει να εξετάσει από την αρχή την ιδεολογία του, όπως και τον εαυτό του, σχετικά με τα όσα (θεωρεί ότι) πρεσβεύει. Η κομματική του στάση χρήζει ιδεολογικής εκρίζωσης και πλήρους αναπροσαρμογής στα σύγχρονα εργασιακά και πολιτικά δεδομένα, χωρίς παρωπίδες και παλιακά κλισέ.
Εκτός κι αν οι σύντροφοι πιστεύουν πως, στην περίπτωση που αλλάξουν, θα τρίζουν τα κόκαλα του Στάλιν και θα κινδυνέψει ο υπαρκτός σοσιαλισμός.