Επέτειος! Αυτές τις ημέρες συμπληρώνονται δυο χρόνια από τότε οι εκδότριες της «Ελευθεροτυπίας» έκαναν στάση πληρωμών στους εργαζόμενους στην εταιρεία τους. Οι… αντισυμβατικές (φοβού τους «Αριστερούς» εργοδότες) αδελφές Μάνια Τεγοπούλου και Ελένη Μακρή, αποφάσισαν να κάνουν αυτό που δεν θα τολμούσαν ούτε οι συνήθως στοχευμένοι ως «διαπλεκόμενοι και αμείλικτοι» μιντιάρχες της χώρας. Να στερήσουν κεκτημένα οικονομικά δικαιώματα δεδουλευμένων και αποζημιώσεων, από περίπου 850 εργαζόμενους. Τόσο απλά, τόσο κυνικά.
Η ιστορία δείχνει πως είχαν όλες τις δυνατότητες να εξυγιάνουν μια από τις ισχυρότερες (και οικονομικά και από πλευράς επιρροής) εφημερίδες, αλλά η ίδια ιστορία δείχνει πως ήταν εντελώς αδιάφορες γι’ αυτό. Ίσως κάποια μηδενικά στους λογαριασμούς τους (εντός ή εκτός χώρας), τους έδινε αυτή τη δυνατότητα.
Η συνέχεια της ιστορίας είναι, λίγο-ως πολύ, γνωστή. Έπειτα από έναν χρόνο και με τη βοήθεια ενός φιλόδοξου δικηγόρου, ανακάλυψαν νομικά τερτίπια υπερπηδώντας δικαστικές αποφάσεις και κυκλοφόρησαν πάλι μια εφημερίδα που έχει το ίδιο όνομα, άλλα μάλλον όχι και την ίδια χάρη. Οι κυκλοφορίες της το αποδεικνύουν, οι αναγνώστες το αντιλήφθηκαν. Αλλά, ας μη μείνουμε σ' αυτό.
Η ιστορία έχει μια ενδιαφέρουσα διδαχή. Οι νόμοι σ' αυτή τη χώρα είτε δεν είναι επαρκείς είτε δεν εφαρμόζονται είτε δίνουν τη δυνατότητα σε οποιονδήποτε να τους αγνοεί. Και η διδαχή δεν αφορά μόνο στον κάθε ένα που θέλει να χρησιμοποιεί τα μέσα ενημέρωσης ως μέσο πλουτισμού ή ισχύος. Αφορά οποιονδήποτε εργοδότη μπροστά στον οποίο οι εργαζόμενοι είναι παντελώς ανίσχυροι, όχι για να διεκδικήσουν κάτι θεαματικό, αλλά το αυτονόητο, την εφαρμογή του νόμου.
Διάβαζα τις προάλλες για έναν άλλο μιντιάρχη (του λάιφ στάιλ αυτός), ο οποίος έκανε αμέριμνος τις διακοπές του στο γνωστό νησί απ' όπου ο Ρέμος συνηθίζει να καταγγέλλει τη Μέρκελ! Και αυτός έχει αφήσει εκατοντάδες ανθρώπους απλήρωτους, όπως και ένας άλλος και ένας τρίτος κ.ο.κ. Ως φαίνεται, πρόκειται για μια νέα τάξη πραγμάτων σ' αυτή τη χώρα. Δεν είναι μόνο οι ανέμελες εκδότριες της «Ελευθεροτυπίας». Είναι πολλοί οι μιντιάρχες που διατηρούν στο ακέραιο περιουσίες και επίπεδο ζωής που απέκτησαν από τη λειτουργία των επιχειρήσεών τους, χωρίς καμία επίπτωση για όσα έχουν κάνει. Και τα οποία, διάολε, είναι οικονομικά εγκλήματα για τις ζωές χιλιάδων ανθρώπων. Ίσως θα έπρεπε, στα μίντια, να δημιουργηθεί μια καινούρια στήλη. Θα είχε βινιέτα «Ανέμελος εκδότης» και σ' αυτήν καθημερινά, κάποια από τα χιλιάδες θύματά τους, θα περιέγραφαν την προσωπική τους ιστορία.
Τώρα που το σκέφτομαι, ίσως και οι νομικές σχολές των Πανεπιστημίων θα μπορούσαν να αξιοποιήσουν το φαινόμενο. Ένα μάθημα στο οποίο θα γινόταν λεπτομερής αναφορά για το πώς ένας εργοδότης μπορεί να παρακάμψει τους νόμους και να συνεχίσει ατιμώρητος τη ζωή του και ν’ απολαμβάνει την περιουσία του. Χωρίς επίπτωση, χωρίς τιμωρία, χωρίς να του συμβεί το παραμικρό. Ένας καθηγητής της Νομικής θ' αναλύει θεωρητικά όλα τα σχετικά τερτίπια που έχουν εφαρμοστεί σε πολλές από αυτές τις περιπτώσεις και κατά καιρούς θα καλείται και ένας από τους συγκεκριμένους εκδότες ως επισκέπτης καθηγητής για να μιλήσει στο αμφιθέατρο -πρακτικά, πια- για το πώς παρακάμπτει τους νόμους. Και γιατί όχι, να πληρώνεται κιόλας από το δημόσιο, αφού αποδείχθηκε τόσο ικανός, τόσο καπάτσος, ώστε ή συνεργάστηκε με τους νομοθέτες για ν' αποφύγει επιπτώσεις ή αγνόησε τους νομοθέτες και τα κατάφερε περίφημα!
Οι ανέμελοι εκδότες και γενικότερα εργοδότες, αποτελούν την πιο χαρακτηριστική απόδειξη ότι το δίκιο σ' αυτή τη χώρα δεν περισσεύει. Οι νόμοι απλά υπάρχουν για ν' αγνοούνται. Και κάτι τέτοιο, στην Ελλάδα του 2013, αποτελεί πρόκληση…