Photo: Μαρία Μαράκη
Ως γιατρός (αν και δεν είστε ψυχίατρος) υποθέτω ότι μπορείτε να μου απαντήσετε στο ερώτημα: γιατί εγώ όταν τα σκατώνω στη δουλειά μου βασανίζομαι από βαρύ αίσθημα αποτυχίας ενώ εσείς όχι;
Ως έμπειρος πολιτικός επίσης μπορείτε να μου απαντήσετε στο ερώτημα: γιατί θέλετε να ονειρευόμαστε ότι θα ‘ταν καλύτερα στο Μπάγκλαντες σε καιρό εμφυλίου από ό,τι στην Αθήνα;
Ως ευφυής άνθρωπος ομοίως μπορείτε να μου εξηγήσετε τι σημαίνει: από τη μία οι λόφοι των διαλυμένων πλέον σκουπιδιών σε κάθε γωνιά κάθε δρόμου και από την άλλη οι ένστολοι σας που με ζήλο σπασίκλα γράφουν και μοιράζουν κλήσεις; Θέλετε να μας αποδείξετε ότι ο Δήμος εργάζεται; Λυπούμαι, δεν θα τα καταφέρετε.
Κύριε Δήμαρχε, το γραφείο μου βρίσκεται στον πρώτο όροφο πολυκατοικίας επί της οδού Ξενοκράτους. Αν κάποιος μεσίτης ήθελε να το προξενέψει τώρα σε υποψήφιους αγοραστές και διέθετε μαύρο χιούμορ θα έλεγε ότι όχι μόνο έχει ανεμπόδιστη θέα στα Σκουπίδια (όπως λέμε θέα στο Λυκαβηττό) αλλά οι σακούλες μπαίνουν ανέτως στο μπαλκόνι του (όπως τα πεύκα ένα πράμα).
Κάθε μέρα κυκλοφορώ πεζή στην Αθήνα, από το γραφείο μου στο Σύνταγμα, στα Εξάρχεια, στροφή μέχρι τη Σοφοκλέους και πάλι πίσω. Η μόνη ελπίδα που μου δίνει η πόλη σας (γιατί δεν είναι πια δική μου) είναι να γίνω ρακοσυλλέκτης. Σας ευχαριστώ για την νέα επαγγελματική ευκαιρία που ανοίξατε εμπρός μου.