Αγαπητέ κύριε Πρόεδρε,
(δεν ανήκω στο Πασόκ ώστε να σας αποκαλώ Αγαπητέ Πρόεδρε, εξάλλου το βρίσκω και αγενές)
Μπορεί η απόφασή σας να εγκαταλείψετε το Μέγαρο Μαξίμου για κάποιο πιο φιλικό, λειτουργικό και λιγότερο πομπώδες κτίριο να είναι ήδη ειλημμμένη, (αν και χτες κυριακάτικα, οργίαζαν τα συνεργεία της ΔΕΗ σκάβοντας στους πέριξ δρόμους), όμως θα σας παρακαλούσα θερμά να λάβετε υπόψιν μία άλλη παράμετρο που ειδικά εσείς μπορείτε να εκτιμήσετε.
Είστε ο μόνος που μπορείτε να σώσετε τον απέναντι Κήπο (πρώην Βασιλικό ). Ναι, το ξέρω πως ήδη έχει μπεί σε κάποιο πρόγραμμα αναμόρφωσης ώστε να σωθούν τα σπανιότατα είδη δέντρων και ανθέων που ελάχιστοι Αθηναίοι γνωρίζουμε ότι φύονται εκεί αλλά δεν φτάνει… Οι μοναδικοί συμπαθείς επισκέπτες του Κήπου είναι τα λίγα νήπια που ζουν στο Κέντρο και που περνούν το πρωινό τους κάτω από τις πυκνές συστάδες, παίζοντας αμέριμνα και γελώντας, λες και ζούν σε άλλη χώρα. Οι υπόλοιποι είναι οι γνωστοί μεσήλικες που αρέσκονται στις σκοτεινές γενιές των Κήπων. Περιπατητές, λιγοστοί.
Δεν τα γράφω αυτά από τη φαντασία μου, επί τρία χρόνια διέσχιζα τουλάχιστον δύο φορές πεζή Κήπο και Ζάππειο ώστε να αποφύγω την Ηρώδου Αττικού: πρώτον για να μην μου πουν να αλλάξω πεζοδρόμιο κάθε φορά που οι εύζωνοι ξεμούδιαζαν λες κι εγώ θα αναχαίτιζα τον βηματισμό τους και δεύτερον πάλι για να μη μου πουν να αλλάξω πεζοδρόμιο κάθε κάποιος επίσημος επισκεπτόταν τον πρόεδρο της Δημοκρατίας. Δεν με ενοχλεί να αλλάζω πεζοδρόμιο, με ενοχλεί να μου δίνουν εντολή να περάσω απέναντι χωρις σοβαρό αποχρώντα λόγο.
Αγαπητέ κύριε Πρόεδρε, σας συμπαθώ για έναν κυρίως λόγο, επειδή μοιάζετε unconventional, και σας θερμοπαρακαλώ να μη με διαψεύσετε. Εχω εκτιμήσει λίαν ότι μόλις δυο μέρες πριν από τις εκλογές κατεβαίνατε την Κανάρη μαζί με την κόρη σας χωρίς να κοιτάτε δεξιά κι αριστερά για να εξασφαλίσετε χαιρετούρες κι επίσης έχω παρατηρήσει ότι όταν δίνετε το χέρι σας μπαίνετε στον αυτονόητο κόπο να κοιτάξετε τον άλλο, αντανακλαστικό ευγενείας που χαρακτηρίζει ελάχιστους έλληνες πολιτικούς.
Τρέξτε στον Κήπο κύριε Πρόεδρε προτού το πρωί ξεκινήσετε τη δουλειά σας στο απέναντι νεοκλασικό κτίριο, αυτή είναι η πρότασή μου. Είναι μια δρασκελιά δρόμος απ’ το γραφείο σας, έχει ανηφορίτσες, πλατώματα, μονοπάτια κάθε λογιών είναι η χαρά του τζόγγερ και του αθηναιολάτρη. Θα βγει έτσι από τη μελαγχολική του μούχλα, το αρμόδιο υπουργείο πάραυτα θα τον φροντίσει, θα αυξήσει κηπουρούς και φύλακες κι ας μην προσθέσω πόσοι από μιμητισμό και την προσδοκία συνάντησης μαζί σας θα ακολουθήσουν το παράδειγμά σας.
Το ’74 ο Κωνστ. Καραμανλής διέσχιζε καθημερινά τον Κήπο, με γρήγορο βηματισμό και μάλιστα ήταν μια ευκαιρία πρωινής κουβέντας με τους στενούς συνεργάτες τους. Για σας η ευκαιρία είναι μεγαλύτερη: ξεσκουριάστε τον Κήπο, ζωηρέψτε και ανατρέψτε το προφίλ του πρωθυπουργού που τουλάχιστον τα πρωινά τον έχουμε συνηθίσει να είναι αυτός που ρυθμίζει την κίνηση στην Κηφισίας και τη Μεσογείων, ο μόνος που κινητοποιεί την τροχαία (επ’ ευκαιρία ακόμη δεν έχω εντοπίσει ποια ώρα κατεβαίνετε για να επωφεληθώ κι εγώ).