«Είμαι παιδί της Κατοχής και αυτό έπαιξε σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της ζωής μου, διότι, εκτός από τους κατακτητές, είχαμε πείνα, δυστυχία, σχολεία διαλυμένα. Με χίλιες προσπάθειες οι καημένοι γονείς μου προσπαθούσαν να συντηρήσουν εμένα και τον αδελφό μου τον Δημήτρη, που είναι τέσσερα χρόνια μικρότερός μου. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι ο πατέρας μου πήγε με τα πόδια από την Αθήνα στα Καλύβια, γιατί έμαθε ότι πουλάνε πατάτες, αλλά τελικά γύρισε με δύο αγγούρια»: ο Τρύφων Καρατζάς είχε το ταλέντο, όταν μιλούσε σε συνεντεύξεις για τη ζωή του, να μετατρέπει το πιο τραγικό γεγονός, σε κάτι ανάλαφρο και αστείο. Ηταν όπως έλεγε, η άμυνά του.
Διέθετε επίσης έναν μοναδικό τρόπο να σχολιάζει την επικαιρότητα, την ευτελή ελληνική τηλεόραση και τις διάφορες τηλεπερσόνες: «Ξέρετε πόσες φορές πιάνω τον εαυτό μου να είμαι αγράμματός και άσχετος; Ακούω ότι “Η Τζίνγκα Ντελαγκουργκούγκα έκανε αυτό” και αναρωτιέμαι “Ποια είναι αυτή πάλι;”. Ονόματα που δεν ξέρω… ίσως είμαι εκτός. Τώρα τα πρόσωπα δεν ελκύουν μόνα τους. Αν το θεατρόφιλο, κοινό ακούσει για μια καλή παράσταση, θα σπεύσει. Εχουμε ευτελιστεί από μόνοι μας πάρα πολύ. Καριέρες εξαντλούνται μέσα σε 1 -2 χρόνια. Φέρτε μου έναν που να δουλεύει 57 χρόνια στο θέατρο. Για να δούμε πόσο θα αντέξουν αυτά τα παιδιά. Κάποιοι ξεχωρίζουν και είναι πολύ σημαντικοί, αλλά δεν τους ξέρει κανένας. Εχουν αφοσιωθεί σε αυτό που έδωσα κι εγώ όλη μου τη ζωή που λέγεται υψηλή τέχνη του θεάτρου».
Ο ηθοποιός που δούλευε ακούραστα και με ελάχιστα διαλείμματα επί τόσα χρόνια, έφυγε από τη ζωή σήμερα, 17 Ιανουαρίου 2019, σε ηλικία 82 ετών. Πριν από ενάμιση χρόνο είχε ένα ατύχημα και χρειάστηκε να υποβληθεί σε επέμβαση και να μείνει για ένα διάστημα μακριά από το θέατρο. Τότε, είχε δηλώσει με τον αφοπλιστικό του τρόπο: «Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς το θέατρο. Η υγεία μου έχει βελτιωθεί και περιμένω τη στιγμή που θα επιστρέψω στη σκηνή. Δεν είναι εύκολο να κάθεσαι στον καναπέ. Ο καναπές προμηνύει ότι περιμένεις τον θάνατο».
Η είδηση του θανάτου του μαθεύτηκε μέσα από την ανάρτηση που έκανε η ηθοποιός και κόρη της Βίκυς Σταυροπούλου, Δανάη Μπάρκα: «Αντίο Τρύφωνα Καρατζά. Πάντα θυμάμαι την ευγένεια σου και το χαμόγελο σου στην αυλή του σπιτιού μας».
Ηταν ένας ταπεινός εργάτης του θεάτρου. «Ούτε τον “βασιλιά Ληρ” θέλω ούτε τον “Αμλετ”. Αυτά είναι πέραν των δυνατοτήτων μου. Γιατί όλοι πιστεύουν ότι μπορούν να τα κάνουν όλα. Ε, όχι, δεν μπορούν».
Εχοντας 60 χρόνια πορείας στον χώρο της υποκριτικής, στη διάρκεια των οποίων έπαιξε σε πολλές θεατρικές παραστάσεις, ταινίες και τηλεοπτικές σειρές, με τελευταία την «Ονειροπαγίδα» του ΑΝΤ1 το 2011, και πιο πρόσφατη θεατρική δουλειά την παράσταση «Δώδεκα ένορκοι» στην οποία ήταν εξαιρετικός, ο Τρύφων Καρατζάς θα μείνει αξέχαστος για το ήθος, το χιούμορ του, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο ήξερε να διαχωρίζει τη ζωή από τη σκηνή: «Δεν είμαι παντρεμένος, έχω εξ αγχιστείας εγγόνια από τον ανιψιό μου. Είμαι μόνος από επιλογή. Δεν ενδιαφέρει κανέναν αν παντρεύτηκα ή έκανα παιδιά. Δεν θα μπορούσα να αφοσιωθώ όσο θα ήθελα σε ένα δικό μου παιδί. Δεν αισθάνομαι την έλλειψη. Δεν έχω μοναξιά, έχω μοναχικότητα, την οποία έχω διαλέξει. Το βρίσκω υπέροχο να γυρνάω το βράδυ, να κλείνεις την πόρτα πίσω σου και να μην έχεις κανέναν να σε ρωτήσει: “Πού ήσουν; Τι έκανες;”. Αυτό το είχα πάντα στη ζωή μου. Είμαι συνειδητοποιημένος και γεμάτος. Το να έχεις την ικανότητα σε μια απελπισμένη και δύσκολη στιγμή σου να ανατρέχεις στα σονέτα του Σαίξπηρ και να βρίσκεις παρηγοριά, αυτό είναι θείο δώρο».