Το 1979 ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος ήταν πέντε ετών. Ενα ζεστό βράδυ του Ιουλίου, ο πατέρας του και ο θείος του τον έβαλαν για ύπνο με ένα παραμύθι αλλιώτικο από τ’ άλλα. Οι ίδιοι πίστευαν πως του διηγούνται μία πραγματική ιστορία. Ηταν βέβαιοι, ότι την επόμενη μέρα θα γίνονταν μεγαλομέτοχοι του ποδοσφαιρικού Παναθηναϊκού.
Το ελληνικό πρωτάθλημα περνούσε στην εποχή του επαγγελματισμού, και οι σύλλογοι έπρεπε να μετατραπούν σε ανώνυμες εταιρείες. Το μετοχικό κεφάλαιο της ΠΑΕ είχε οριστεί στα 80 εκατομμύρια δραχμές. Ο σχετικά άγνωστος -τότε- φαρμακοβιομήχανος, Παύλος, και ο αδελφός του, Θανάσης, είχαν μεγάλη οικονομική άνεση. Κυρίως, όμως, είχαν «πρόσωπο» στον Ερασιτέχνη Παναθηναϊκό, τον οποίο είχαν υπηρετήσει για περίπου μία επταετία. Ηταν τα ακλόνητα φαβορί για να αναλάβουν την ομάδα.
Τα δεδομένα ανατράπηκαν μέσα σε μία νύχτα. Στις 17 Ιουλίου 1979 ο Παύλος Γιαννακόπουλος διαμαρτυρόταν στον Τύπο ότι η πλειοψηφία των μετοχών «δόθηκε στην οικογένεια Βαρδινογιάννη εντελώς πραξικοπηματικά» και «εμείς που κάναμε τόσους κόπους και θυσίες, μείναμε απ’ έξω». Δεν το ξεπέρασαν ποτέ. Λάτρευαν τον σύλλογο, τον ενίσχυαν οικονομικά όσο περισσότερο μπορούσαν, αλλά την κρίσιμη στιγμή, το πράσινο κονκλάβιο προτίμησε τους «ξένους». Το θάμπωσαν τα πλούτη των Βαρδινογιάννηδων.
Οι οπαδοί του Παναθηναϊκού δεν είχαν κανένα πρόβλημα, τουλάχιστον μέχρι τις αρχές της δεκαετίας των ’90s. Γιατί να έχουν; Η αγαπημένη τους ομάδα σάρωνε: στους τίτλους, στις μετεγγραφές, στην Ευρώπη. Οι Γιαννακόπουλοι ένιωσαν προδομένοι, όμως ποτέ δεν εγκατέλειψαν το «Τριφύλλι». Πρόσφεραν -χρήμα και χρόνο- στον Ερασιτέχνη, κι αργότερα στο μπάσκετ, όταν έγινε επαγγελματικό (1992).
Οι παλιοί Παναθηναϊκοί θυμούνται πως το σύνθημα «Παύλο, Θεέ, πάρε την ΠΑΕ» το άκουσαν για πρώτη φορά τον Οκτώβριο του 1993, από συγκεκριμένο σημείο του κατάμεστου Ολυμπιακού Σταδίου της Αθήνας, στη διάρκεια του αγώνα με την Μπάγιερ Λεβερκούζεν. Για την ακρίβεια, όταν το σκορ διαμορφώθηκε σε 4-1 υπέρ των Γερμανών. Ο Παναθηναϊκός είχε, ήδη, χάσει τρία Πρωταθλήματα από την ΑΕΚ του Στράτου Γιδόπουλου (1989) και των Μελισσανίδη – Καρρά (1992, 1993), και έμπαινε -αργά αλλά σταθερά- στην περίοδο της παρακμής του. Οι οπαδοί είχαν διαβάσει το μέλλον σωστά. Επειτα από εκείνη τη διαδήλωσή τους, που έκανε τον Γιώργο Βαρδινογιάννη να αποχωρήσει έξαλλος από το γήπεδο, η ομάδα κατέκτησε μόλις τέσσερα Πρωταθλήματα (1995, 1996, 2004, 2010). Τέσσερα σε 24 χρόνια!
Ιδίως μετά το 1997, ο ποδοσφαιρικός Παναθηναϊκός έφθινε, ενώ ο μπασκετικός (των Γιαννακόπουλων) έβαζε τα θεμέλια της αυτοκρατορίας του. Το σύνθημα υπέρ του Παύλου ακουγόταν, πλέον, όλο και πιο συχνά, όλο και πιο δυνατά. Το «Βατερλώ» της Ριζούπολης, το 2003, έριξε τη δημοφιλία των Βαρδινογιάννηδων στο ναδίρ. Ο Παύλος -ο οποίος, στο μεταξύ, είχε ράψει τρία ευρωπαϊκά αστέρια στη φανέλα της μπασκετικής ομάδας- έκρινε πως ήταν η πιο κατάλληλη στιγμή για να διεκδικήσει, πάλι, την ΠΑΕ. Αλλά ο… ταχυδρόμος του, ο Τάκης Μπαλτάκος, άκουσε την οικογένεια Βαρδινογιάννη να ζητά εξωφρενικά ποσά: 60 εκατ. ευρώ για τις μετοχές και 100 εκατ. ευρώ μαζί με το προπονητήριο της Παιανίας.
Την τρίτη τους απόπειρα οι Γιαννακόπουλοι την έκαναν το 2008, με όχημα την περιβόητη πολυμετοχικότητα. Υποτίθεται πως η συμμετοχή τους στην Παναθηναϊκή Ενωτική Κίνηση θα ήταν το πρώτο βήμα για να αγοράσουν την ΠΑΕ, μαζί με τον Ανδρέα Βγενόπουλο. Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είχε αναλάβει τα διαδικαστικά. Οταν, όμως, πήγε να συναντήσει τον πρωτεργάτη της ΠΕΚ, με μία επιταγή 35 εκατομμυρίων ευρώ στο χέρι, εκείνος έκανε πίσω. «Τα δεδομένα έχουν αλλάξει, προχώρα μόνος σου», του είπε, όπως ισχυρίζεται ο Δημήτρης. Παρόλα αυτά, η οικογένεια Γιαννακόπουλου δεν αποχώρησε από την πολυμετοχικότητα. Μέχρι το 2011 συμμετείχε σε όλες τις αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου που πραγματοποιήθηκαν.
Εγινε και τέταρτη προσπάθεια -η τελευταία προς ώρας- τον Νοέμβριο του 2013. Ο Γιάννης Αλαφούζος, ο οποίος είχε αναλάβει την ΠΑΕ την περασμένη χρονιά, έδειχνε πρόθυμος να την παραχωρήσει. Αλλά, έπειτα από τρεις μήνες διαπραγματεύσεων, τον Δεκέμβριο, το deal χάλασε. Οι «κακές γλώσσες» μιλούν για παρέμβαση των Βαρδινογιάννηδων. Και πάλι, όμως, οι Γιαννακόπουλοι δεν αρνήθηκαν τη βοήθειά τους. Αυτή τη φορά, θα την πρόσφεραν υπό μορφήν δωρεάς στην Παναθηναϊκή Συμμαχία.
Ξημερώματα Δευτέρας, αμέσως μετά την ταπεινωτική ήττα του Παναθηναϊκού στην Κέρκυρα, ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος δημοσιοποίησε, με ανάρτησή του στο Instagram, την πρόθεσή του να ξαναπροσπαθήσει για την ΠΑΕ. Είτε το ήθελε να μαθευτεί είτε… του ξέφυγε, αυτή η κίνηση του ηγέτη της ΚΑΕ γέννησε μεγάλες προσδοκίες στους οπαδούς του συλλόγου. Αλλά, ψυχραιμία. Δεν είναι αυτό που νομίζουν. Δεν θα μπορούσε να είναι, αυτό που νομίζουν. Μέχρι πρότινος αναζητούσε «συμπαίκτες» στην ομάδα μπάσκετ, ώστε να ανεβάσει το μπάτζετ του «Εξάστερου» στο ύψος που χρειάζεται για να γίνει «Επτάστερος». Είναι απίθανο, λοιπόν, να εννοεί ότι θα αναλάβει όλο το βάρος της χρηματοδότησης του ποδοσφαιρικού Παναθηναϊκού, που οι ανάγκες του μετριούνται σε δεκάδες εκατομμύρια.
Το χρέος της ΠΑΕ ξεπερνά τα 35 εκατ. ευρώ. Το «άνοιγμα» εκτιμάται, περίπου, στο διπλάσιο ποσό. Περιλαμβάνονται και οι υπάρχουσες -διακανονισμένες- οφειλές από το παρελθόν. Η εταιρεία ορκωτών λογιστών που έχει προσλάβει εδώ και τρεις μήνες, έχει κάνει τα βιβλία της εταιρείας «φύλλο και φτερό», όμως μένει να ελεγχθεί και το πάρε – δώσε των μετεγγραφών του καλοκαιριού. Επιπλέον, για να ξαναγίνει η ομάδα ανταγωνιστική, ο ετήσιος προϋπολογισμός της θα πρέπει (τουλάχιστον) να τριπλασιαστεί. Εκτός από επιχειρηματίας, ο Δ. Γιαννακόπουλος είναι και οπαδός. Δεν θα μπορούσε να ανεχθεί, η δική του ομάδα να παλεύει για τη δεύτερη θέση, παρακολουθώντας τον Ολυμπιακό να κατακτά τους τίτλους. Κάτι τέτοιο θα μουντζούρωνε και το όνομα της οικογένειάς του.
Το αν η πρωτοβουλία του θα προχωρήσει, έχει να κάνει -κυρίως- με δύο παράγοντες: τα χρέη της ΠΑΕ και τους πιθανούς χρηματοδότες του (ενιαίου, πια) Παναθηναϊκού. Το «Pao Foundation» που έχει στο μυαλό του, προϋποθέτει την εξεύρεση στρατηγικών συμμάχων που θα ενισχύουν οικονομικώς το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ και τα ερασιτεχνικά αθλήματα του συλλόγου, αλλά και τον οβολό της πλατιάς μάζας των οπαδών. Ναι, το σχέδιο θυμίζει την «Παναθηναϊκή Συμμαχία» που είχε οραματιστεί ο κ. Αλαφούζος, ο οποίος ούτε δεκάδες επιφανείς Παναθηναϊκούς κατόρθωσε να προσελκύσει, ούτε δεκάδες χιλιάδες μέλη. Γιατί, άραγε, ο κ. Γιαννακόπουλος πιστεύει ότι θα τα καταφέρει καλύτερα; Επειδή το επώνυμό του είναι το πιο ισχυρό brand name στον σύλλογο.
Ενα άλλο καθοριστικό κομμάτι του παζλ είναι το γηπεδικό. Θα μας τα πει, σύντομα, ο ίδιος. Προς το παρόν, δεν έχει υποσχεθεί τίποτα περισσότερο από «προσπάθεια». Μόνον εάν έχει εξασφαλίσει την οικονομική υποστήριξη του εγχειρήματος, θα αποτολμήσει το μεγάλο βήμα. Και, τότε, το παραμύθι που άκουσε εκείνο το ζεστό βράδυ του Ιουλίου πριν από σχεδόν 40 χρόνια, θα βγει αληθινό.