Δίπλα στην τιτανομαχία των δύο υποψηφίων που αναμετρώνται για την προεδρία των ΗΠΑ, του Ντόναλντ Τραμπ και του Τζο Μπάιντεν, μια «σύγκρουση» παρόμοια με αυτήν που βλέπουμε εδώ και πολλές δεκαετίες, διεξάγονται πολλές μικρές μάχες υποψηφίων που έχουν την τόλμη, αν όχι και την τρέλα, να διεκδικήσουν το ύπατο αξίωμα.
Φέτος, ούτε λίγο ούτε πολύ, 1.214 υποψήφιοι είχαν καταθέσει αίτημα στην Ομοσπονδιακή Εκλογική Επιτροπή για υποψηφιότητα. Για όλους, πλην των δύο μεγάλων, ο Λευκός Οίκος είναι ένας αφάνταστα μακρινός στόχος –κάποιοι, με τις ψήφους που παίρνουν, με το ζόρι θα διεκδικούσαν τη δημαρχία μιας μικρομεσαίας πόλης– αλλά αυτό δεν τους κάνει εντελώς αδιάφορους.
Το BBC μίλησε με τρεις από αυτούς. Κοινό τους γνώρισμα ότι παλεύουν για κάποια αδικία (ή κάτι που θεωρούν αδικία) που βιώνουν οι ίδιοι στο περιβάλλον τους, έστω και αν γνωρίζουν ότι η μάχη που θα δώσουν είναι περισσότερο συμβολική, παρά ουσιαστική. Το άλλο μεγάλο εμπόδιο που καλούνται να υπερβούν είναι το πώς θα γίνουν γνωστοί σε εκατομμύρια ψηφοφόρους μιας αχανούς χώρας. Η πανδημία και η αναγκαστική αποχή από συναντήσεις διά ζώσης έκανε ακόμα πιο δύσκολο το έργο της αυτοδιαφήμισης.
Η Τζέιντ Σίμονς είναι πολυπράγμων: επαγγελματίας πιανίστρια, ράπερ, πρώην εστεμμένη σε καλλιστεία, μητέρα και πάστορας, μια αντισυμβατική υποψήφια «σε αντισυμβατικούς καιρούς», όπως το θέτει η ίδια. Κόρη ακτιβιστή για τα πολιτικά δικαιώματα, μεγάλωσε με την αντίληψη ότι κάθε φορά που βλέπεις αδικίες, οφείλεις να αναρωτηθείς αν πρέπει να μπεις στον αγώνα για να διορθωθούν.
Στόχος της είναι οι ίσες ευκαιρίες μέσω της αναμόρφωσης του δικαστικού, εκπαιδευτικού και σωφρονιστικού συστήματος. Διεκτραγωδεί το γεγονός ότι χρειάζονται εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια για να κατέβει κάποιος υποψήφιος, χρήματα που θα ήταν καλύτερο να ξοδεύονταν στην αρωγή προς τους συνανθρώπους μας.
Είναι όμως συντηρητική; Το ότι είναι άνθρωπος της Eκκλησίας δεν την καθιστά απαραίτητα συντηρητική, εξήγησε και πρόσθεσε: «Νομίζω ότι ο Ιησούς ήταν μια από τις πιο ριζοσπαστικές μορφές στην Ιστορία. Αν δεις πώς λειτουργούσε, θα φτάσεις να τον θεωρήσεις προοδευτικό».
Αντιλαμβάνεται ότι έχει να σπάσει το τείχος της μη αναγνωρισιμότητας. «Εχεις ένα σελέμπριτι σαν τον Κάνιε Γουεστ, που ούτε καν είχε υποβάλει τα χαρτιά του, και σε μισή ώρα όλα τα μεγάλα δίκτυα τον κάλυπταν», λέει ακόμα με κάποιο παράπονο η Σίμονς για το ότι τα μέσα ενημέρωσης την αγνοούν.
Μόνο σε δύο πολιτείες, την Οκλαχόμα και τη Λουιζιάνα, η Σίμονς θα δει το όνομά της σε ψηφοδέλτια (σε άλλες 31 θα γίνει δεκτή μόνο αν την αναγράψουν οι εκλογείς στο ψηφοδέλτιο), εκμηδενίζοντας τις δυνατότητες εκλογής.
Οι ελπίδες είναι πάντως δωρεάν. Αν όχι φέτος, κάποια στιγμή θα μπει στο Οβάλ Γραφείο, εκτιμά η Σίμονς που εναποθέτει τις προσδοκίες της στο μέλλον. Κάποια στιγμή οι Αμερικανοί θα καταλάβουν ότι οι λύσεις δεν είναι μόνο δύο και θα έλθει η ρήξη.
Τον Λευκό Οίκο ελπίζει να εκπορθήσει, διά της πλαγίας οδού, και ο 39χρονος Μπροκ Πιρς. Η προσωπική διαδρομή του τον έφερε από τα παιδικά σίριαλ της Disney στα κρυπτονομίσματα και από εκεί στην πολιτική.
Ανησυχεί για τη χώρα του και την έλλειψη οράματος για το μέλλον της. Η απάντησή του για την επόμενη τετραετία –γιατί όχι με τον ίδιο στο τιμόνι των ΗΠΑ– είναι «ανάπτυξη για την ανάπτυξη», την οποία μετρά με κριτήριο το πόσο πιστή είναι στη γραμμή «ζωή, ελευθερία και κυνήγι της ευτυχίας» της Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας.
Ωραία και πατριωτικά αυτά, αλλά πού τοποθετείται ο Πιρς; Ο ίδιος απαντά ότι έχει και φιλελεύθερες και συντηρητικές πολιτικές τάσεις, «όλες οι ιδεολογίες έχουν κάτι να μας διδάξουν», λέει.
Η σκιά που έχει να αντιμετωπίσει από το παρελθόν του είναι μια υπόθεση σεξουαλικής επίθεσης από τον ίδιο και τους συνεργάτες του κατά τριών ανδρών ηθοποιών, η οποία έκλεισε με την απόσυρση των κατηγοριών ή άλλες επιπλοκές. Τον ακολουθεί όμως και του έμαθε να μην κρίνει τους ανθρώπους.
Αυτός τουλάχιστον μάλλον έχει την περιουσία (με τα κρυπτονομίσματα ποτέ δεν μπορείς να είσαι βέβαιος), καθώς έχει διαθέσει 3,7 εκατ. δολάρια.
Η στρατηγική του είναι να κερδίσει έστω και οριακά μία Πολιτεία, κάτι που θα αναγκάσει τη Βουλή να πάρει θέση και να τον επιλέξει ως συμβιβαστική λύση έναντι των δύο μεγάλων, κάτι που συνέβη μόνο μία φορά, το 1824.
Αυτό που χαρακτηρίζει όλους τους ανεξάρτητους είναι ότι δεν έχουν να ικανοποιήσουν τα συχνά διαφορετικά αιτήματα της εκλογικής βάσης, αλλά κατά κάποιο τρόπο μόνο τα δικά τους. Ο Μαρκ Τσαρλς, για παράδειγμα, άφησε τον προγραμματισμό και τους υπολογιστές για να κάνει την εκστρατεία του υπέρ των αυτοχθόνων Αμερικανών και των μειονοτήτων όπως οι Αφροαμερικανοί.
Με καταγωγή από τους Ινδιάνους Ναβάχο, υπενθυμίζει ότι και η ίδια η πρωτεύουσα των ΗΠΑ χτίστηκε σε γη που ανήκε σε ινδιάνικη φυλή. Εζησε για χρόνια σε καταυλισμό Ναβάχο, μακριά από τις ανέσεις του πολιτισμού. Εκεί συνειδητοποίησε ότι οι μη αυτόχθονες επισκέπτες του καταυλισμού έβλεπαν όσους έμεναν εκεί σαν τουριστικό αξιοθέατο και σαν αποδέκτες της φιλανθρωπίας τους.
Ο Τσαρλς προκρίνει την κατανόηση και τον πόλεμο κατά της ανισότητας. Το Σύνταγμα των ΗΠΑ, όπως λέει, ξεκινά με τη φράση «Εμείς ο λαός…», αλλά δεν μιλά ούτε για τις γυναίκες, ούτε για τους αυτόχθονες. Μπορεί ένα έθνος που θεμελιώθηκε στον ρατσισμό, τον σεξισμό και την υπεροχή των λευκών να γίνει ξανά ενιαίο; Ο Τσαρλς ελπίζει ότι η εκστρατεία του θα δώσει λύση.
Μόνο ο πρώτος πρόεδρος της χώρας, ο Τζορτζ Ουάσινγκτον, είχε εκλεγεί ως ανεξάρτητος. Οι υπόλοιποι 44, ως και τον Ντόναλντ Τραμπ, πήραν το χρίσμα ενός από τα δύο κόμματα που κυριαρχούν εδώ και σχεδόν δύο αιώνες.
Το ιδιότυπο δικομματικό σύστημα δεν σπάει εύκολα και είναι σχεδόν ακατόρθωτο να φτάσει ένας υποψήφιος με αντισυμβατική πλατφόρμα να κερδίσει ακόμα και την πιο αδιάφορη για τους δύο μεγάλους πολιτεία. Αλλά και πάλι, ποτέ πριν από το Ιντερνετ δεν ήταν εύκολο να εστιάσουμε στις καμπάνιες των μικρών και των πολύ μικρών που κατεβαίνουν για την τιμή των όπλων και –όπως συχνά λένε– για τα ξεχασμένα ιδανικά που ίδρυσαν και θεμελίωσαν τις Ηνωμένες Πολιτείες.