Ημέρες που οι Δυτικοί κάθε ταχύτητας (ΗΠΑ, Λατινική Αμερική, Ευρώπη, Ιαπωνία) έχουν ξεχάσει προ πολλού ζει σήμερα ένα ασιατικό κράτος στο υπογάστριο της Κίνας, η Μιανμάρ (παλαιότερα Βιρμανία και Μπούρμα). Ως γνωστόν, πέρσι τέτοιαν εποχή έγινε εκεί στρατιωτικό πραξικόπημα. Από την πρώτη στιγμή ο στρατός συνέλαβε τους πολιτικούς, αντιμετώπισε όμως κύμα μαζικών λαϊκών διαμαρτυριών και έκτοτε το αίμα ρέει άφθονο: χίλιοι νεκροί καταγράφηκαν σε συγκρούσεις μόνο στο πρώτο εξάμηνο της χούντας, ενώ σύμφωνα με στοιχεία που διακινεί ο ΟΗΕ έχουν εκτοπιστεί περί τις 300.000 πολίτες. Εν τω μεταξύ έχει αναπτυχθεί ένοπλο κίνημα αντίστασης, με βάσεις στη ζούγκλα.
Το τελευταίο νέο που κατέφθασε από εκείνο το ταραγμένο μέρος της Γης είναι συγκλονιστικό: αφορά τις δημόσιες αποκηρύξεις τέκνων τις οποίες είναι αναγκασμένοι να κάνουν μέσω του Τύπου οι γονείς ώστε να γλιτώσουν (αν γλιτώσουν, δηλαδή) τα δικά τους κεφάλια… Γιατί τους ζητείται η αποκήρυξη; Επειδή τα παιδιά τους έχουν περάσει ανοιχτά στην αντίσταση κατά του χουντικού καθεστώτος και η ευθύνη της δράσης τους λογίζεται οικογενειακή…
Η Corriere della Sera έδωσε κατατοπιστικά στοιχεία για όσα συμβαίνουν στην Μιανμάρ: «Δηλώνω ότι από τούδε και στο εξής αποκηρύσσω τον γιο μου Σο Πιάι Αούνγκ επειδή έκανε ασυγχώρητα πράγματα παρά τη θέληση των γονέων του. Δεν είμαι πλέον υπεύθυνος για τις πράξεις του. Τιν Αούνγκ Κο, ο πατέρας του». Εκατοντάδες αγγελίες σαν αυτήν που μόλις διαβάσατε έχουν δημοσιευτεί στο επίσημο καθεστωτικό έντυπο αλλά και σε άλλες χουντικές εφημερίδες ανά την χώρα. Στόχος των χουντικών είναι η αποκαρδίωση των οικογενειών των αντιφρονούντων, και μέχρις ενός βαθμού τον πετυχαίνουν.
Η παράδοση περί οικογενειακής ευθύνης παίζει τον ρόλο της στη κοινωνία της Μιανμάρ, η «ντροπή», το «στίγμα» και όλα τα παρεμφερή, όμως το σοκ που υφίστανται οι ίδιοι οι αποκηρυσσόμενοι νέοι είναι σημαντικότερο για το καθεστώς: η πατρική απαξίωση τους κόβει τα πόδια, αφού διαλύει τη συναισθηματική γαλήνη τους, κοντολογίς οι αντάρτες αποδυναμώνονται σωματοψυχικώς. Οσο για τους γονείς, οι οποίοι σηκώνουν ανάλογο ή και μεγαλύτερο συναισθηματικό φορτίο, αυτών η ασφάλεια δεν εξασφαλίζεται με «το παλιόχαρτο» που υπέγραψαν: ενδέχεται να μη σταματήσουν οι διώξεις τους, η φυλάκιση, η κατάσχεση της όποιας περιουσίας τους, κ.ά.
Από τον περασμένο Νοέμβριο ξεκινώντας, το πρακτορείο Reuters έχει μετρήσει σχεδόν εξακόσιες δηλώσεις αποκήρυξης αυτού του τύπου, έγραψαν οι Ιταλοί. Και παρέθεσαν στοιχεία για την πρόσληψη της γονικής δήλωσης από τα παιδιά: «Οταν διάβασα τα λόγια με τα οποία ο πατέρας μου δήλωσε ότι ήθελε να διακόψει όλους τους δεσμούς μαζί μου», είπε ο αντιστασιακός δημοσιογράφος Σο Πιάι Αούνγκ από το λημέρι του στη ζούγκλα, «ένιωσα πολύ λυπημένος, ωστόσο κατάλαβα ότι το έκανε για να αποφύγει ο ίδιος τη σύλληψη ή και το μείζον, την απώλεια της οικογενειακής κατοικίας μας».
Αλλοι αντιδρούν διαφορετικά, έγραψε η Corriere, δίνοντας παραδείγματα. Σε ένα από αυτά ο αποκηρυχθείς γιος ξέσπασε σε κλάματα: «Οι σύντροφοι προσπάθησαν να με παρηγορήσουν, μου εξήγησαν ότι οι οικογένειες εκβιάζονται ώστε να ενεργούν κατ’ αυτόν τον τρόπο, ότι το κάνουν με σκοπό να αποφύγουν τα χειρότερα για όλη την οικογένεια. Το ξέρω, όμως ένιωσα συντετριμμένος». Οι Ιταλοί κάνουν τη σωστή παρατήρηση ότι το συγκεκριμένο φαινόμενο δεν είναι δα κάτι καινούργιο στη Μιανμάρ, έχει γίνει και σε άλλες χούντες κατά το παρελθόν, όμως τώρα διογκώνεται από την αστραπιαία και ατέρμονα διάδοση της είδησης μέσω web.