Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος επέστρεψε στο ΣΕΦ, ως αντίπαλος πια, και κέρασε φαρμάκι την παλιά του ομάδα. Αυτό το 65-90 ήταν η τρίτη πιο βαριά ήττα του Ολυμπιακού στο γήπεδό του, από τότε που τηρείται αρχείο αποτελεσμάτων.
Ισως, οι «ερυθρόλευκοι» να μην ξεμέθυσαν, ακόμη, από την απίθανη νίκη τους επί της πρωταθλήτριας Ευρώπης, ΤΣΣΚΑ, στη Μόσχα – κάτι που δεν είχαν καταφέρει ούτε στα καλύτερά τους χρόνια. Ισως, ο Μιλουτίνοφ, ο Ρούμπιτ και ο Κουζμίνσκας δεν έπρεπε να αγωνιστούν, αφού δεν ήταν απολύτως έτοιμοι. Αλλοι δύο παίκτες δεν έχουν παρά λίγες μέρες στην Ελλάδα. Ο Ρότσεστι θέλει το χρόνο του. Ακόμη περισσότερο ο Ριντ, που είναι η πρώτη του φορά στην Ευρώπη. Αφού δεν υπάρχει ελληνικό πρωτάθλημα για τον Ολυμπιακό, μοιραία θα χρειαστεί να προσαρμοστούν στο νέο τους περιβάλλον μέσα από τα ματς της Ευρωλίγκας.
Εξηγήσεις/δικαιολογίες γι’ αυτή τη συντριβή, υπάρχουν πολλές. Ας εστιάσουμε, όμως, στη μεγάλη εικόνα. Ενάμισι χρόνο μετά την αποχώρηση του έλληνα κόουτς, ο Ολυμπιακός θυμίζει τη Μακάμπι στα χρόνια της παρακμής της: είναι ικανός για την πιο εκκωφαντική νίκη, όμως, συνήθως, απογοητεύει. Ενώ η «ομάδα του λαού», που για αρκετά χρόνια είχε χάσει τον προσανατολισμό της, έχει μεταμορφωθεί σε «πολεμική μηχανή». Αυτό ήταν, χθες, στο ΣΕΦ. Εμοιαζε πολύ με τον Ολυμπιακό του Σφαιρόπουλου, τον οποίο οι οπαδοί του συλλόγου (δεν μπορεί να μην) αναπόλησαν.
Οι περισσότεροι είχαν χαρεί πολύ με την είδηση της απομάκρυνσής του, πέρυσι το καλοκαίρι. Τον είχαν βαρεθεί. Ηθελαν έναν κόουτς πιο μοντέρνο, που θα έκανε την ομάδα τους επιθετική, γρήγορη, θεαματική. Ακόμη και κάποιοι παίκτες τον θεωρούσαν «βαρίδι», μετά τις αποτυχίες της τελευταίας του σεζόν στον Πειραιά. Οταν χάθηκε ο τίτλος (στον πέμπτο τελικό με τον Παναθηναϊκό), το Κύπελλο (από την ΑΕΚ) και η πρόκριση στο Φάιναλ-4 (από τη Ζαλγκίρις), οι Αγγελόπουλοι πείστηκαν πως ο κύκλος του Σφαιρόπουλου είχε κλείσει. Ηταν αδύνατο να φανταστούν πως η αντικατάστασή του -και μάλιστα με τον διάσημο Ντέιβιντ Μπλατ- δεν θα τους έβγαινε σε καλό.
Με τα δεδομένα εκείνης της εποχής, την ίδια απόφαση θα έπαιρναν και σήμερα. Τώρα, όμως, ήρθε η ώρα να θυμηθούν όλοι στον Ολυμπιακό τους άθλους της ομάδας τους επί των ημερών του. Και τους θυμήθηκαν προτού, καν, παρακολουθήσουν τη Μακάμπι στη μαγική της παράσταση. Γι’ αυτό και χειροκρότησαν τον πρώην προπονητή τους τόσο θερμά. Θυμήθηκαν τους δύο διαδοχικούς τίτλους πρωταθλήματος (2015, 2016), τις προκρίσεις σε δύο τελικούς Φάιναλ-4 (που ο Σφαιρόπουλος είχε την ατυχία να τους παίξει στις έδρες των αντιπάλων, το 2015 και το 2017), τις 75 νίκες στην Ευρώπη… Μα, πάνω απ’ όλα, τους υπερβατικούς θριάμβους απέναντι σε «θηρία», ακόμη κι όταν η ομάδα αγωνιζόταν «μισή», κι όλοι τη θεωρούσαν «χαμένη από χέρι».
Για τον μακροβιότερο προπονητή του μπασκετικού Ολυμπιακού μετά τον Ιωαννίδη και τον Ιβκοβιτς, ο χρόνος είχε αρχίσει να μετρά αντίστροφα μετά την απώλεια της ελληνικής Κούπας του 2017, που θα ήταν η τρίτη στη σειρά. Ηρθε (την επόμενη σεζόν) και ο αποκλεισμός από τη Ζαλγκίρις… Θεωρήθηκε μεγάλη αποτυχία. Δεν είχαμε συνειδητοποιήσει, ακόμη, ότι ίσως χρειαστεί να περιμένουμε πολλά χρόνια για να ξαναδούμε Φάιναλ-4. Τι θα είχε συμβεί, εάν ο Σφαιρόπουλος δεν είχε φύγει; Δεν θα το μάθουμε, ποτέ. Εάν -όπως φαίνεται- η ομάδα βρίσκεται στον καθοδικό της κύκλο, πιθανότατα δεν θα τα κατάφερνε, ούτε αυτός. Αλλά είναι βέβαιο ότι ο Ολυμπιακός σπανίως θα έχανε παιχνίδι χωρίς να το έχει παλέψει με όλες του τις δυνάμεις. Υπήρξε ο δημιουργός του Ολυμπιακού – μαχητή, κι αυτό του αναγνώρισαν χθες, περισσότερο από κάθε τι άλλο, όσοι τον επευφήμησαν.
Παρακολουθούμε μια «τρελή» Ευρωλίγκα, στην οποία κοτζάμ Ομπράντοβιτς μετρά πέντε ήττες σε έξι αγώνες. Είναι νωρίς, ακόμη, για συμπεράσματα και προβλέψεις. Αλλά τα δύο παιχνίδια στο ΣΕΦ που ακολουθούν για τον Ολυμπιακό, με την Εφές και τη Ζαλγκίρις, θα πουν πολλά για το μέλλον του στο τουρνουά. Για το αν θα πρέπει να εξακολουθήσει να βουλώνει τις τρύπες μιας βάρκας που μπάζει νερά, εξαντλώντας τις πιθανότητές του να προκριθεί στα πλέι-οφ, ή είναι προτιμότερο να φτιάξει ένα καινούργιο σκαρί, που θα τον ταξιδέψει τα επόμενα χρόνια.
Στην πρώτη περίπτωση θα συνεχίσει να αλλάζει ξένους, μέχρι να βρει τους σωστούς. Στη δεύτερη, θα παίρνει χρόνο και ο Κόνιαρης, που χθες αγνοήθηκε από τον κόουτς Κεμζούρα.