Θα μπορούσε να είναι και σίριαλ μυθοπλασίας, ένα blockbuster που σαρώνει τα νούμερα της τηλεθέασης, όμως είναι πραγματικότητα. Στην Ελλάδα της κρίσης, με τον ιδιωτικό τομέα να έχει υποστεί το μεγαλύτερο πλήγμα, πριγκιπικές νοοτροπίες τύπου «εγώ δεν κουνιέμαι από τη θέση μου» -απότοκο ενός παλαιολιθικού συνδικαλισμού- ζουν και βασιλεύουν.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Η Τράπεζα Πειραιώς πούλησε τη μονάδα διαχείρισης κόκκινων δανείων RBU –και όχι αυτά καθεαυτά τα δάνεια- στην σουηδική εταιρεία Intrum έναντι 410 εκατομμυρίων ευρώ. Η Intrum δεν είναι hedge fund που εμφανίστηκε στην Ελλάδα για να κερδοσκοπήσει. Διαχειρίζεται κόκκινα δάνεια εδώ και 100 χρόνια, σε 24 ευρωπαϊκές χώρες και είναι εισηγμένη στο χρηματιστήριο της Στοκχόλμης, με κεφαλαιοποίηση 3 δισεκατομμυρίων ευρώ. Επιπλέον διέπεται από αρχές εταιρικής διακυβέρνησης, εποπτεύεται και λογοδοτεί στις αρχές, και ήρθε στην Ελλάδα με μακροπρόθεσμο ορίζοντα – η συμφωνία είναι 10ετής.
Βάσει αυτής της συμφωνίας 1.300 θέσεις εργασίας του RBU μεταφέρθηκαν στη νέα εταιρεία, χωρίς να χαθεί ούτε μία θέση εργασίας. Ο νόμος για τη μεταφορά δραστηριότητας, που ψηφίστηκε επί ΣΥΡΙΖΑ, προβλέπει την υποχρεωτική μετακίνηση των εργαζομένων στη νέα εταιρεία χωρίς τη διασφάλιση των δικαιωμάτων τους.
Όμως: Η Τράπεζα Πειραιώς διαπραγματεύθηκε και συμφώνησε με την Ομοσπονδία Τραπεζοϋπαλληλικών Ενώσεων Ελλάδας και την Intrum η μετακίνηση των 1.300 να γίνει εθελοντικά και να διασφαλιστούν όλα τα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματά τους, συμπεριλαμβανομένων των ετών προϋπηρεσίας, των θέσεων, των βαθμών, των πενταετιών, των επιδομάτων και ό,τι άλλο. Επιπλέον διασφαλίστηκαν και τα πρόσθετα προνόμια των υπαλλήλων, όπως χαμηλότοκα δάνεια, πιστωτικές κάρτες και ομαδικές ασφαλίσεις. Ακόμα, δόθηκε μπόνους 9 μισθών για τη μετακίνησή τους.
Από τους 1300 υπαλλήλους, οι περισσότεροι δέχθηκαν να πάνε στην Intrum. Περίπου 400 έμειναν πίσω, από τους οποίους οι 250 συμφώνησαν τον δανεισμό τους προς την Intrum για 3 με 6 μήνες. Οι υπόλοιποι 150 έμειναν στην Τράπεζα. Οι τελευταίοι, ενημερώθηκαν εγκαίρως, με επιστολή του διευθύνοντος συμβούλου, ότι οι δυνατότητες να βρουν θέση στην τράπεζα ήταν περιορισμένες.
Και η τράπεζα κατήγγειλε τις συμβάσεις εργασίας με 24 υπαλλήλους. Ήδη τους είχε προσφερθεί άλλη θέση στο δίκτυο, την οποία όμως είχαν απορρίψει με την αιτιολογία ότι ήταν μακριά. Στη συνέχεια τους προτάθηκε θέση σε θυγατρική της Τράπεζας Πειραιώς στην Αττική, την οποία επίσης απέρριψαν γιατί δεν θα ήταν τραπεζοϋπάλληλοι(!) Και τέλος, απέρριψαν το ενδεχόμενο ένταξής τους σε πρόγραμμα εθελουσίας εξόδου. Όλη αυτή η διαπραγμάτευση διήρκεσε έξι μήνες, εξαντλώντας κάθε επιλογή, ενώ οι υπόλοιποι εργαζόμενοι στην τράπεζα και μειώσεις μισθών έχουν υποστεί και θυσίες έχουν κάνει.
Η ιστορία μοιάζει με αυτή του ΟΤΕ, όπου επαναλαμβάνονταν οι ίδιες εξωπραγματικές νοοτροπίες. Αλλά και στην Τράπεζα Πειραιώς και στον ΟΤΕ δεν προβλεπόταν απώλεια θέσεων εργασίας – απλά έβγαιναν εκτός των δύο επιχειρήσεων και μεταφέρονταν σε διαφορετικά νομικά πρόσωπα, με τα ίδια προνόμια. Χωρίς να απολυθούν όπως συνέβη σε χιλιάδες ιδιωτικούς υπαλλήλους στα χρόνια της κρίσης, και ενώ όσοι κατάφεραν να διατηρήσουν τη θέση τους υπέστησαν αλλαγές εργασιακού καθεστώτος, περικοπές, απώλεια προνομίων και προσαρμόστηκαν στα νέα δεδομένα, όπως ακριβώς έγινε με την πλειοψηφία των τραπεζοϋπαλλήλων και εργαζομένων στο RBU της Τράπεζας Πειραιώς.