Η «δυνατή απάντηση της Δύσης» στις κλιμακούμενες «επιθετικές ενέργειες της Ρωσίας» (Ουκρανικό, ανάμειξη στις προεκλογικά των ΗΠΑ το 2016, κ.ά.) είναι το ζητούμενο.
Οι κυρώσεις έχουν αποδώσει εις βάρος μεμονωμένων ολιγαρχών ή επιχειρήσεων, ωστόσο έχουν αποδειχθεί αναποτελεσματικές στο «κεντρικό θέμα»: οι πολιτικές του ρώσου προέδρου Βλαντίμιρ Πούτιν δεν άλλαξαν.
Την αμετάβλητη στάση της Ρωσίας και την αμείωτη επιθετικότητά της, παρά τις κυρώσεις των Δυτικών, αποδεικνύουν μία σειρά από γεγονότα, όπως λ.χ. η υπόθεση Σκριπάλ και η πρόσφατη κατάσχεση των ουκρανικών πλοίων.
Στην παραπάνω εκτίμηση προβαίνει ο Πίτερ Χάρελ, δικηγόρος, πρώην σύμβουλος της Χίλαρι Κλίντον και του Τζον Κέρι όταν υπηρετούσαν τη θητεία τους στα δημόσια αξιώματα των ΗΠΑ. Κατά την άποψή του, για τον έλεγχο της Ρωσίας σήμερα απαιτείται πολιτική ανάλογη εκείνης που ο Ρόναλντ Ρέιγκαν άσκησε εναντίον της Σοβιετικής Ενωσης τη δεκαετία του ’80, λίγα χρόνια προτού «το αντίπαλον δέος» των ΗΠΑ διαλυθεί κυριολεκτικώς εις τα εξ ων συνετέθη.
O Χάρελ εκθέτει τα επιχειρήματά του και την πρότασή του στο Foreign Affairs σε άρθρο υπό τον τίτλο «Πώς να χτυπήσεις τη Ρωσία εκεί όπου πονάει».
Μνημονεύει την ψυχροπολεμική «Οδηγία 75 για την Εθνική Ασφάλεια», του 1983, την οποία είχε υπογράψει ο αείμνηστος αμερικανός πρόεδρος. Οι στόχοι της ήταν η διασφάλιση του στάτους των σχέσεων Δύσης – ΕΣΣΔ ως εξής: α) με τη μείωση της σοβιετικής στρατιωτικής ισχύος, β) με τη συρρίκνωση της ικανότητας της ΕΣΣΔ να ασκεί οικονομική πίεση στους συμμάχους των ΗΠΑ, γ) με το αμοιβαία επωφελές εμπόριο μεν, χωρίς όμως τη δημιουργία στρατηγικού πλεονεκτήματος υπέρ των Σοβιετικών.
Ο Χάρελ θεωρεί ότι, παρά την πάροδο των δεκαετιών, η οικονομική εκστρατεία του Ρέιγκαν κατά της ΕΣΣΔ εξακολουθεί να αποτελεί χρήσιμο εργαλείο για τη σημερινή ηγεσία της Δύσης, ώστε να συγκρατηθεί η Ρωσία.
Είναι δηλαδή απαραίτητη η εφαρμογή πολιτικών οι οποίες θα αποσκοπούν στην υπονόμευση και στην αποδυνάμωση της ρωσικής οικονομίας, προκειμένου να περιοριστεί η ικανότητα της ρωσικής ηγεσίας να προωθεί την επιθετική εξωτερική πολιτική της.
Οι βασικές προτάσεις
α) Πιέσεις στους συμμάχους των ΗΠΑ, όπως λ.χ. η Τουρκία και η Ινδία, να πεισθούν να μην αγοράζουν από τη Ρωσία αμυντικά συστήματα.
β) Πιέσεις στις αλυσίδες εφοδιασμού της Ρωσίας η οποία υστερεί σε τεχνολογική καινοτομία και εισάγει εξαρτήματα και εξοπλισμό διπλής χρήσης (για στρατιωτική και μη χρήση).
γ) Προσπάθειες για αποτροπή νέων ρωσικών επενδύσεων σε εξαγωγικούς τομείς όπως η ενέργεια.
δ) Προσπάθειες για περιορισμό της πρόσβασης της Ρωσίας στις διεθνείς κεφαλαιαγορές.
ε) Προσπάθειες αποτροπής των εξαγορών ενεργειακών επιχειρήσεων από ρωσικές εταιρείες.