Οταν γίνεται λόγος για την οπλοκατοχή στις ΗΠΑ, το πρώτο πράγμα που σκέφτεται – σχεδόν αυτόματα – κάποιος, είναι οι πάρα πολλές σφαγές που έχουν σημειωθεί (και θα συνεχίσουν να σημειώνονται) στα σχολεία, στους κινηματογράφους, στα νυχτερινά κέντρα, στις εκκλησίες, στους δρόμους, οπουδήποτε στην Αμερική. Αλλά το γεγονός, παρότι τραγικό, δεν θα πρέπει να προκαλεί μεγάλη εντύπωση. Γιατί σήμερα στη χώρα του Τραμπ υπάρχουν περισσότερα από 393 εκατομμύρια πυροβόλα όπλα που ανήκουν σε ιδιώτες. Αυτό σημαίνει, αναφέρει η Washington Post, ότι στην περίπτωση που κάθε άνδρας, κάθε γυναίκα και κάθε παιδί στην Αμερική πάρουν στα χέρια τους από ένα όπλο, θα περισσέψουν 67 εκατομμύρια πυροβόλα.

Τα ανατριχιαστικά αυτά νούμερα προέρχονται από την τελευταία έκδοση της Global Small Arms Survey (Παγκόσμια Ερευνα για τα Μικρά Οπλα), μιας έρευνας που πραγματοποιεί το Μεταπτυχιακό Ινστιτούτο Διεθνών και Αναπτυξιακών Μελετών της Γενεύης. Στην οποία επισημαίνεται επίσης ότι οι 326 εκατομμύρια αμερικανοί πολίτες που αντιπροσωπεύουν μόλις το 4% του παγκόσμιου πληθυσμού κατέχουν το 46% του παγκόσμιου αποθέματος των 857 εκατομμυρίων όπλων που προορίζονται για χρήση από ιδιώτες.

Εκτιμώντας πως σε 100 Αμερικανούς αντιστοιχούν 120,5 όπλα, το ποσοστό ιδιοκτησίας πυροβόλων όπλων στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι διπλάσιο από το ποσοστό του αμέσως επόμενου κράτους στη σχετική κατάταξη, που είναι η (εμπόλεμη) Υεμένη με μόλις 52,8 όπλα ανά 100 κατοίκους. Οσον αφορά τον συνολικό αριθμό των όπλων σε κυκλοφορία, την Αμερική «πλησιάζει» μόνον η Ινδία, όπου παρότι ζουν ένα δισεκατομμύριο περισσότεροι άνθρωποι από όσους ζουν στις ΗΠΑ, κυκλοφορούν μόλις 71 εκατομμύρια πυροβόλα όπλα.

Την περίοδο 2006 – 2017 οι Αμερικανοί αγόρασαν τουλάχιστον 122 εκατομμύρια καινούργια ή εισαγόμενα πυροβόλα όπλα. Φωτογραφία: Shutterstock

«Το ευρώ υπήρξε μια αποτυχία» υποστηρίζει, πλέον, και ο επικεφαλής οικονομικός αναλυτής των Financial Times Μάρτιν Γουλφ. Προς στήριξη της άποψής του αναλύει την περίπτωση της Ιταλίας. Εως και πριν από λίγες εβδομάδες η έγκριτη βρετανική οικονομική εφημερίδα τηρούσε ουδέτερη στάση όσον αφορά το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα. Σήμερα, όμως, δεδομένων των νέων συνθηκών που επικρατούν στη Ρώμη, όπως αυτές διαμορφώθηκαν μετά τις εκλογές της 4ης Μαρτίου και τον επεισοδιακό σχηματισμό μιας ακροδεξιάς και λαϊκιστικής κυβέρνησης, επισημαίνεται η πολιτική αποτυχία του ευρώ.

Αυτό δεν σημαίνει ότι το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα δεν θα αντέξει στις πιέσεις ή πως τα πράγματα θα ήταν καλύτερα εάν δεν υπήρχε. Το κόστος μιας συρρίκνωσης της Ευρωζώνης, πόσο μάλλον της διάλυσής της, είναι κατά πολύ υψηλότερο. Αλλά αποτελεί γεγονός, καλώς ή κακώς, ότι «ότι δεν κατάφερε να επιφέρει οικονομική σταθερότητα ή μια πιο ισχυρή αίσθηση ευρωπαϊκής ταυτότητας (και) κατέληξε να αποτελεί πηγή  διχόνοιας» επισημαίνει ο Γουλφ. Δεν επιρρίπτει την ευθύνη για τα οικονομικά και χρηματοπιστωτικά δεινά της Ιταλίας στο ευρώ. Την ευθύνη για τα προβλήματά τους τη φέρουν αποκλειστικά οι Ιταλοί. «Το γεγονός, ωστόσο, ότι η Ιταλία ανήκει στην Ευρωζώνη καθιστά τις αποτυχίες της ζήτημα κοινής ανησυχίας. Το ευρώ καταστρέφει επίσης τη σχέση πολιτικής και εξουσίας, μετατρέπει ό,τι υπό άλλες συνθήκες θα ήταν σύντομες συναλλαγματικές κρίσεις σε μακροοικονομικές καταστροφές διαρκείας».

Σύμφωνα με το ΔΝΤ, για να φθάσει σε μια κανονικότητα, όσον αφορά τα δημοσιονομικά της, η Ιταλία θα χρειαζόταν μια «πραγματική υποτίμηση της τάξης του 10%». «Η προτεινόμενη λύση» -γράφει ο Γουλφ- «είναι μια εσωτερική υποτίμηση μέσω της μείωσης του κόστους εργασίας και της αύξησης της παραγωγικότητας». Αλλά στην Ιταλία τόσο η απασχόληση όσο και οι επενδύσεις επλήγησαν βαριά, με καταστροφικές συνέπειες. Και το γεγονός ότι ο πληθωρισμός στην Ευρωζώνη ως σύνολο είναι τόσο χαμηλός κατέστησε τη δημοσιονομική προσαρμογή πιο δύσκολη. Εκτός της Ευρωζώνης η προσαρμογή θα μπορούσε να επιτευχθεί, όπως συνέβη κατά το παρελθόν, μέσω μιας υποτίμησης του νομίσματος. Αυτό, βέβαια, δεν θα αποτελούσε μια λύση διαρκείας, αναγνωρίζει ο Γουλφ, «αλλά σίγουρα θα ήταν καλύτερη από την κοινωνική και πολιτική κρίση που μετέτρεψε μία από τις πιο φιλοευρωπαϊκές χώρες στην πλέον σκεπτικιστική. Η πολιτική στην Ιταλία ενδέχεται να μην αναρρώσει σύντομα, ενδεχομένως και ποτέ».

«Πρώτα οι Ιταλοί»: το προεκλογικό σύνθημα του Ματέο Σαλβίνι, επικεφαλής της Λέγκας και νυν υπουργού Εσωτερικών και αντιπροέδρου της ιταλικής κυβέρνησης. Φωτογραφία: Shutterstock

«Το ψηφιακό μέλλον είναι γένους θηλυκού, αλλά όχι με καλό τρόπο». Είναι αυτός ο τίτλος ενός άρθρου που έγραψε η Πιλίτα Κλαρκ στους Financial Times μετά την ολοκλήρωση της Εβδομάδας Τεχνολογίας του Λονδίνου (London Tech Week), επισημαίνοντας στις πρώτες αράδες του κειμένου: «Πήρα μια ιδέα του κοντινού μέλλοντος και δεν μου άρεσε καθόλου».

Την πρώτη ημέρα η Κλαρκ παρακολούθησε μια συζήτηση για τους λόγους της περιορισμένης παρουσίας των γυναικών στον κόσμο της υψηλής τεχνολογίας. Και έμαθε, προς απογοήτευσή της, ότι οι γυναίκες που εργάζονται πάνω στην ανάπτυξη λογισμικών όχι μόνον είναι πολύ λίγες αλλά μειώνονται χρόνο με τον χρόνο. Πέρυσι στη Βρετανία, οι θέσεις εργασίας στον κλάδο του προγραμματισμού και της ανάπτυξης λογισμικών που καταλαμβάνονταν από γυναίκες ήταν μόλις 12%, ενώ το 2007 ήταν 15%. Μείωση, ωστόσο, σημειώνεται και στις ΗΠΑ – 25% το 2016 από 36% το 1991.

Την επόμενη ημέρα, έχοντας αυτά τα νούμερα στο μυαλό της η δημοσιογράφος των FT συνάντησε την Ava «ένα, “ψηφιακό ανθρωποειδές”» που ανάγει την ιδέα του ψηφιακού βοηθού σε ανησυχητικά επίπεδα γιατί «σε αντίθεση με τη Siri της Apple και την Alexa της Amazon, η Ava μοιάζει και μιλάει περίπου όπως ένας άνθρωπος που εμφανίζεται στην οθόνη του υπολογιστή». Μόλις κυκλοφόρησε από την αμερικανική εταιρεία λογισμικών σχεδιασμού Autodesk και είναι η πρώτη «εργαζόμενη» της εταιρείας με την οποία έρχονται σε επαφή οι χιλιάδες πελάτες, αρχιτέκτονες και μηχανικοί, που χρησιμοποιούν τα προϊόντα της. Σύντομα αναμένεται να κάνουν την εμφάνισή τους και οι δύο «αδελφές» της Ava, με την πρώτη να εργάζεται για λογαριασμό της Daimler-Benz και τη δεύτερη στη Natwest. Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι πέρα από ευγενική, εξυπηρετική και γλυκομίλητη, η Ava είναι και πολύ όμορφη. Είναι με άλλα λόγια, το «είδος του ρομπότ που θα περίμενε κανείς από μια βιομηχανία της τεχνολογίας που κυριαρχείται από τους άνδρες».

Αλλά στη συνέχεια η Κλαρκ ανακάλυψε ότι υπεύθυνη για την ανάπτυξη της Ava ήταν η 30χρονη Ρέιτσελ Ρέκαρτ και πως από τους 13 ανθρώπους που συμμετείχαν στην ομάδα της οι εννέα ήταν γυναίκες. Αρχικά ο ψηφιακός βοηθός της Autodesk ήταν ένας ψηφιακός άνδρας, ο Οτο. Αλλά η Ρέκαρτ είχε διαφορετική άποψη, έχοντας στο μυαλό της μια έρευνα αγοράς σύμφωνα με την οποία οι γυναικείες φωνές είναι «πιο εξυπηρετικές και συνεργάσιμες». Για τη νεαρή προγραμματίστρια «αυτή η νέα γενιά γυναικών με τεχνητή νοημοσύνη εκφράζει τη γυναικεία χειραφέτηση». Για την Κλαρκ η επικείμενη επέλαση αυτού του στρατού από γυναίκες ψηφιακούς βοηθούς είναι απλά «καταθλιπτική».

Η πανέμορφη Ava εν ώρα εργασίας. Φωτογραφία: Youtube

Από τα κύρια άρθρα που αναδεικνύονται τις τελευταίες ημέρες στο The Onion, αρκετά αφορούν το Facebook, είτε πρόκειται για τον «Μαρκ Ζάκερμπεργκ (που) υπερασπίζεται την απόφαση να υψώσει τη σημαία της Συνομοσπονδίας στην έδρα του Facebook» είτε για τον «Μαρκ Ζάκερμπεργκ (που) θυμάται ότι η ιδέα για το Facebook του ήρθε όταν είδε ένα ντοπαρισμένο ποντίκι εργαστηρίου να ξεψυχά» ή για το ότι «τα 30 εκατομμύρια δολάρια που πρόσφερε το ίδρυμα Τσαν – Ζάκερμπεργκ για βοηθήσει τα παιδιά να μάθουν να διαβάζουν, επιστρέφονται». Μέσα σε δύο ημέρες δημοσιεύτηκαν περισσότερα από δέκα «ρεπορτάζ» ανάλογου ύφους και αυτό σημαίνει ότι ο ιδρυτής του κατεξοχήν μέσου κοινωνικής δικτύωσης βρίσκεται στο στόχαστρο του αμερικανικού σατιρικού σάιτ.

Το γιατί το εξηγεί η Καρίσα Μπελ στο Mashable, ξεκινώντας από ένα άλλο άρθρο του The Onion, ο συντάκτης του οποίου μπαίνει στη θέση της κόρης του Ζάκερμπεργκ και δηλώνει στον πατέρα της ότι δεν θέλει να ζήσει στον κόσμο που δημιούργησε το Facebook: «Κοίτα τι έκανες μόνο στη δημοσιογραφία! Δημιούργησες μια πλατφόρμα που παραλύει τους εκδότες και περιορίζει δραματικά την απήχησε των περιεχομένων τους. Σχεδόν κανένας δεν έχει πλέον τη δυνατότητα να πληρώνει δημοσιογράφους. Και έκανες τους ανθρώπους να μην εμπιστεύονται πια τις ειδήσεις». 

Επιπλέον, υπάρχει και η ανακοίνωση του Τσαντ Νάκερς, διευθυντή του The Onion, μέσω της οποίας τόνισε: «Είμαστε σταθεροί υποστηρικτές της Πρώτης Τροποποίησης του αμερικανικού Συντάγματος. Κινητήρια δύναμη μιας λειτουργικής δημοκρατίας είναι η ελεύθερη ροή των πληροφοριών. To Facebook, το μεγαλύτερο κόσκινο προσωπικών δεδομένων στον κόσμο, κατέληξε να αποτελεί έναν ανεπιθύμητο μεσάζοντα μεταξύ του The Onion και του αναγνωστικού κοινού μας. Έχουμε 6.572.949 followers στο Facebook οι οποίοι λαμβάνουν ολοένα και μικρότερη ποσότητα του υλικού που δημοσιεύουμε στο Διαδίκτυο. Ο Μαρκ Ζάκερμπεργκ πρόδωσε κατ’επανάληψη την εμπιστοσύνη δισεκατομμυρίων ανθρώπων. Αυτά που είδατε τις τελευταίες ημέρες είναι μόνον η κορυφή του παγόβουνου».

Ολοένα και αυξάνονται οι οργισμένοι εχθροί του Facebook και του Ζάκερμπεργκ. Φωτογραφία: REUTERS/Charles Platiau