The Guardian
Γνώμη/ Αλλος ο βιασμός στο Χόλιγουντ, άλλος στη Ράκκα;
Πόσο πολιτικά μη ορθό είναι να πούμε ότι οι βιασμοί στον πόλεμο δεν είναι και τόσο διαφορετικοί από τους βιασμούς στα σπίτια μας ή στις βίλες του Χόλιγουντ; Και υπάρχουν πραγματικά βιαστές ή δυνάστες γυναικών πιο συμπαθητικοί από άλλους; Αυτά είναι τα ερωτήματα που θέτει στον Guardian η αρθρογράφος Σούζαν Μουρ, χωρίς περιστροφές και χωρίς να κατονομάζει τον Χάρβεϊ Γουάινσταϊν.
Οι κούρδοι στρατιώτες, που απελευθέρωσαν πριν από δύο ημέρες τη Ράκκα, είπαν ότι οι βιασμοί από τους τρομοκράτες του ISIS ήταν «ένας προγραμματισμένος τρόπος για να καταστρέψουν έναν πολιτισμό». Είναι το ίδιο πράγμα που λένε οι γυναίκες της μουσουλμανικής κοινότητας Ρόχινγια στη Μιανμάρ, ή όσες τέλος πάντων επέζησαν από τις βιασμούς και τα βασανιστήρια που διαπράχθηκαν από βιρμανούς στρατιώτες. Παντού, στον πόλεμο, ανέκαθεν, οι άντρες βιάζουν γυναίκες, ανεξάρτητα εάν αυτές είναι έφηβες ή ηλικιωμένες, λέει η Σούζαν Μουρ.
«Αυτό έχει να κάνει με την εξουσία, όχι με το σεξ», γράφει, προσθέτοντας: «Ζούμε σε μια κοινωνία, τη δική μας, όπου πάντα συνιστάται να μην γενικεύεται η βία των ανδρών, να μην λέμε “όλοι οι άνδρες”. Στη συνέχεια, όμως, συνειδητοποιεί κανείς ότι υπάρχει ένα χάσταγκ (hashtag) για τις ιστορίες παρενόχλησης και βίας (το #MeToo) που αναφέρεται στους μυριάδες τρόπους με τους οποίους οι γυναίκες βιώνουν την ανδρική κακοποίηση».
Η βία κατά των γυναικών δεν επικρίνεται ποτέ αρκετά. Ας δούμε στη Γαλλία το ροκ περιοδικό Les Inrockuptibles που πριν από λίγες μέρες τίμησε με το εξώφυλλό του τον τραγουδιστή Μπερτράν Καντά, ο οποίος το 2003 σκότωσε με γροθιές τη σύντροφό του ηθοποιό Μαρί Τρεντινιάν.
Η Μουρ αναρωτιέται αν ζούμε όλοι μα όλοι σε μια κουλτούρα υπακοής σε βίαιους άνδρες. Αν ενώσεις όλα τα σημεία, καταλήγει, φτάνεις στον «παράγοντα Π» – όπου Π το πρώτο γράμμα της λέξης «Πατριαρχία».
Συμπέρασμα; Είτε στο Χόλιγουντ είτε στη Ράκκα, ο τόπος είναι κοινός: οι γυναίκες πληρώνουν την κουλτούρα της πατριαρχικής κοινωνίας.
Φωτό: Ε ναι, τα θύματα δεν έχουν καμία διαφορά. Ούτε και οι θύτες. Πηγή: Creative Protagon
The Monocle
Κούρσες/ Ποιος θα πάρει το χρίσμα από την Amazon;
Ηταν να μην κάνει την αρχή το Στόουνκρεστ, η μικρή πόλη κοντά στην Ατλάντα που δήλωσε διατεθειμένη να αλλάξει το όνομά της σε Amazon προκειμένου να δελεάσει τον Τζεφ Μπέζος για να εγκαταστήσει εκεί το δεύτερο στρατηγείο του διαδικτυακού κολοσσού. Γιατί στο παιχνίδι από τον Σεπτέμβριο, οπότε και έγινε η ανακοίνωση, έχουν μπει και άλλες πόλεις – κατά τι μεγαλύτερες από το δύστυχο Στόουνκρεστ.
Οι τελευταίες από αυτές, γράφει το Monocle, είναι το Τορόντο και το Σικάγο. Και όπως και η κωμόπολη της Τζόρτζια, βλέπουν με καλό μάτι τα 5 δισεκατομμύρια δολάρια που θα ξοδέψει η Amazon για την κατασκευή της νέας της έδρας – επένδυση που θα εξασφαλίσει 50.000 θέσεις εργασίας στην τοπική οικονομία. Να λοιπόν γιατί στην κούρσα έχουν μπει επίσης η Βαλτιμόρη, το Νάσβιλ και η Νέα Υόρκη.
Η πόλη πάντως που αισθάνεται φαβορί είναι το Τορόντο. Δεν είναι τυχαίο, λένε οι «Τοροντιανοί», ότι την πόλη τους επέλεξε και η Google ως έδρα του Sidewalk Labs, του εργαστηρίου της που έχει αφιερώσει τις έρευνές του στην αστική καινοτομία. Το εργαστήριο συνεργάζεται με τον δήμο της πόλης για την υλοποίηση της «ιδανικής αστικής γειτονιάς».
Θα είναι αυτή η επιλογή και την Amazon; Υπομονή μερικούς μήνες…
Φωτό: Για τα μάτια της μόνο. Πηγή: Shutterstock
The Daily Beast
Ομηρία/ Θα ξεχάσουν ποτέ τη φρίκη που έζησαν;
Θα συνέλθουν ποτέ; Το ερώτημα είναι και ο τίτλος του ρεπορτάζ στο Daily Beast το οποίο είναι αφιερωμένο στην οικογένεια του Τζόσουα Μπόιλ, ενός καναδού πολίτη που κρατήθηκε όμηρος από τους Ταλιμπάν, για πέντε χρόνια, με τη γυναίκα και τα παιδιά του. Ο άνδρας είπε ότι οι δεσμοφύλακες σκότωσαν τη μεγάλη του κόρη και βίασαν τη σύζυγό του μετά την άρνησή του να προσηλυτιστεί στο Ισλάμ. Παρ ‘όλα αυτά, η γυναίκα του αποφάσισε να κάνουν κι άλλα παιδιά κατά τη διάρκεια της αιχμαλωσίας.
Για να γεμίσουν κι αυτά από απίστευτα τραύματα. Ο τετράχρονος Ναγιάεσι Γιόνα δεν κλείνει τα μάτια του από φόβο μη δει ένοπλους άνδρες με καλάσνικοφ. Για τον δίχρονο Ντάκουεν Νία, οι φωτογραφικές μηχανές συνδέονται με τα βίντεο που τραβούσαν για να ζητήσουν λύτρα, ενώ τα μολύβια με τις σύριγγες με τις οποίες οι δεσμοφύλακες έκαναν ενέσεις κεταμίνης στα χέρια των γονιών τους. Ακόμη και το μικρότερο, μόλις λίγων μηνών νήπιο, φαίνεται ιδιαίτερα αναστατωμένο.
Η οικογένεια Μπόιλ μετακινήθηκε 23 φορές κατά τη διάρκεια της αιχμαλωσίας της.
Συνήθως οι όμηροι κρατούνται μόνοι τους. Για τον Μπόιλ ήταν διαφορετικά, αλλά το γεγονός ότι ήταν όλοι μαζί δεν σήμαινε απαραίτητα και καλύτερες συνθήκες: το φάντασμα της δολοφονίας του παιδιού και ο βιασμός της μητέρας πλανιόταν πάνω από την οικογένεια για πέντε χρόνια κι όλα δείχνουν ότι θα εξακολουθήσει να πλανάται.
Ακόμη και η απελευθέρωση ήταν ιδιαίτερα βίαιη, με ανταλλαγή πυρών και νεκρούς.
Τα τελευταία λόγια που άκουσαν από τους απαγωγείς τους ήταν «Σκοτώστε τους ομήρους».
Αντε να τα σβήσεις όλα αυτά από τη μνήμη σου.
Φωτό: Γιόσουα Μπόιλ, σύζυγος και παιδιά. Τι τους κράτησε ζωντανούς; Πηγή: Handout/Reuters
Mic
Νέες εποχές/ Αυτή είναι η αντιηρωίδα των σέλφι
Είναι η αντιηρωίδα των σέλφι, με το πιο διάσημο πηγούνι του διαδικτύου. Η Μισέλ Λιου, 21 ετών από τη Βοστόνη, κατακτά το διαδίκτυο με τις φωτογραφίες της πέρα από τα συνηθισμένα. Ή μάλλον, με την ασυνήθιστη πόζα της.
Η Μισέλ είναι επίσης μπλόγκερ. Μια αντισυμβατική μπλόγκερ που ταξιδεύει συνεχώς και, απ΄όπου κι αν βρίσκεται, απαθανατίζεται με το πηγούνι παρατεταμένο και το στόμα ανοιχτό. «Έχω παρατήσει τις σέξι φωτογραφίες και στο προφίλ μου στο Instagram, δημοσιεύω πλέον φωτογραφίες που με απεικονίζουν σε αυτή την παράξενη στάση με μοναδικές γωνίες και με φόντο την εκπληκτική θέα».
Ηνωμένες Πολιτείες, Πολωνία, Κίνα, Ολλανδία ή Γαλλία: η Μισέλ, συνηθισμένη να ταξιδεύει από παιδί, έχει αναπαράγει την ίδια εικόνα παντού στον κόσμο· με πάνω από 43 χιλιάδες ακολούθους στο Instagram ασφαλώς δεν περνά απαρατήρητη.
«Το πηγούνι μου διασκέδαζε πολύ τους φίλους μου όταν ήμουν στο σχολείο και στο πανεπιστήμιο. Έτσι αποφάσισα να το μοιραστώ με τον κόσμο» λέει σε συνέντευξή της στο Mic.
Η Μισέλ παραδέχθηκε ότι για πολύ καιρό ένιωθε άβολα με τα βλέμματα των άλλων που την παρατηρούσαν. Φωτογραφίζοντας το πηγούνι της, βοηθήθηκε να «ανησυχεί λιγότερο για το τι σκέφτονται οι άλλοι» για τη φυσική της εμφάνιση. Η Μισέλ Λιου έδωσε στις φωτογραφίες της το παρατσούκλι «Chinfies», ένα είδος σέλφι του πηγουνιού (από το αγγλικό chin). Από αυτό το τμήμα του σώματός της εμπνεύστηκε και το όνομα του προφίλ της στο Instagram: «chinventures» (περιπέτειες του πηγουνιού).
Πώς μετατρέπεις το ελάττωμά σου σε προτέρημα, ε;