Μια τέτοια συζήτηση καταφέραμε να πιάσουμε ένα βράδυ που η φασαρία του δρόμου είχε κλειδωθεί έξω και το κλιματιστικό, αγορασμένο από τον Κωτσόβολο, ήταν τόσο αθόρυβο που είχαμε φτάσει να ακούμε ως και την ανάσα μας.
Ακουμπισμένο στο σκρίνιο που βρισκόταν στην άκρη του σαλονιού για πάνω από 5 δεκαετίες, είχε ξεμείνει ένα βιβλίο με σκληρό εξώφυλλο και κομψά, στριφογυριστά γράμματα στον τίτλο. Παραδίπλα μια κορνίζα, γνωστή κουτσομπόλα, άρχισε την «ανάκριση»: «Ψιτ, εσύ νεαρέ, πως και από τα μέρη μας;» το βιβλίο δεν αντέδρασε, πράγμα που έκανε την κορνίζα να ξινίσει: «Μπα, καλός είσαι ελόγου σου! Ούτε καλησπέρα δεν λες! Ωραίος κύριος!» Μια ψιλή φωνή, μέσα από ένα σφιγμένο στόμα, σιγοψιθύρισε: «Δεν είναι θέμα αγένειας, έχουν παγώσει οι σελίδες μου! Πάντα τόσο κρύο κάνει εδώ;»
Η κορνίζα αναθάρρησε που είχε πλέον την προσοχή του νεοφερμένου και προχώρησε ακάθεκτη: «Μπα, μην νομίζεις, μέχρι πέρσι ψηνόμασταν. Φέτος όμως πήγαν τα παιδιά της γιαγιάς και αγόρασαν σούπερ μηχάνημα, με ενεργειακή κλάση που έχει πιο πολλά + κι από βιβλίο μαθηματικών. Οπότε με το που αρχίζουν οι ζέστες το μεσημέρι βάζει μπροστά το κλιματιστικό. Τις περισσότερες φορές όμως γλυκαίνεται με την δροσιά και ξεχνάει να το κλείσει με αποτέλεσμα να παγώνουμε κι εμείς». Το βιβλίο όμως επέμενε: «Και μέσα στην κρεβατοκάμαρα υπάρχει κλιματιστικό, όχι τόσο καινούριο βέβαια, αλλά αυτό το κρύο εδώ δεν υπάρχει. Άσε που εκεί η γιαγιά δεν ξεχνάει να το κλείσει. Στην μία ώρα από την στιγμή που θα ξαπλώσει με έχει αφήσει στο κομοδίνο, έχει κλείσει το μηχανάκι, πέφτει για ύπνο και στις 6 το πρωί ξυπνάει κάθιδρη.». Η κορνίζα σούφρωσε τα χείλη. «Εμείς δεν είμαστε τόσο τυχεροί», μουρμούρισε. «Ευτυχώς»….
Ακούγοντας την τελευταία στιχομυθία, η τηλεόραση που βρισκόταν πιο πέρα αναβόσβησε τις λυχνίες της. «Ακόμα δεν καταλάβατε ότι υπάρχει σχέδιο;» ξεστόμισε εντέλει. «Αυτά τα κακομαθημένα φταίνε», συνέχισε, υπονοώντας σαφώς τα δύο δεκαπεντάχρονα που βρίσκονταν στην φωτογραφία της κορνίζας. «Το πρώτο βήμα έγινε με το καινούριο κλιματιστικό. Αθόρυβο και οικονομικό, ο καλύτερος συνδυασμός. Μετά σειρά έχει η τηλεόραση. Γιατί βλέπεις σε λίγο αρχίζει το ματς στο επάρατο μουντιάλ. Θυμάμαι τι τράβηξα πριν από 4 χρόνια που ήμουν μονίμως ανοιχτή, 24 ώρες σχεδόν το 24ωρο. Τώρα όμως θα πάνε να πάρουν μία από αυτές τις καινούριες, τις 4K, SLK, ούτε ξέρω πως τις λένε και εμένα θα με στείλουν στην καρότσα κανενός παλιατζή να βάζω την μοντέρνα πινελιά στο ντεκόρ από παλέτες, ντενεκέδες και χαρτόκουτα. Τουλάχιστον να με δίνανε σε κανά δεύτερο σπίτι που δεν έχει να χαρεί! Και σιγά τις καινούριες τηλεοράσεις δηλαδή. Τόσο λεπτές, πα πα πα… αυτές χρυσά μου, όχι μπιμπελό δεν παίρνουν επάνω τους αλλά ούτε τα γυαλιά της δεν μπορεί να ακουμπήσει επάνω τους. Ενώ για κοίτα εμένα! Ολόκληρο σεμεδάκι «φοράω», 30 Χ 40 εκατοστά παρακαλώ, με δαντέλα κεντημένη στο χέρι! Ό,τι πρέπει για την μπαλαρίνα που στέκει από πάνω, από Τσέχικη πορσελάνη βεβαίως, όχι ότι κι ότι. Και σας ρωτώ: μπορεί να μπει κοτζάμ σεμέν με μπαλαρίνα πάνω σε αυτές τις ξερακιανές τις 4Κ; αμ δεν μπορεί!»
Σιγή επικράτησε στο σαλόνι. Η ολοκαίνουρια ηλεκτρική σκούπα, επίσης, αγορασμένη από τον Κωτσόβολο πριν από μερικές εβδομάδες πήγε να πει κάτι αλλά δίστασε. Κατά βάθος το ήξερε ότι η τηλεόραση έλεγε την αλήθεια. Οι πιτσιρικάδες ετοιμάζονταν για τις μεγάλες ματσάρες των ημιτελικών και τελικών του μουντιάλ στο σπίτι της γιαγιάς. Βέβαια για τον παλιατζή δεν είχε δίκιο. Το ήξερε γιατί η προκάτοχος της δεν είχε πεταχτεί, είχε ανακυκλωθεί. Με την βοήθεια του Κωτσόβολου τα εξαρτήματα της προηγούμενης ηλεκτρικής σκούπας θα είχαν την ευκαιρία μιας δεύτερης «καριέρας». Ήταν όμως ώρα για ύπνο. Η επόμενη μέρα είχε φασίνα κι έπρεπε να είναι ξεκούραστη. Αποκοιμήθηκε σκεπτόμενη τη δεύτερη οικογένεια και αν θα ήταν τόσο φασαριόζα στη διάρκεια των μεγάλων αθλητικών γεγονότων με τόνους από τσιπς στο πάτωμα για σκούπισμα.