Είναι 26 ετών, ψηλός (1,92), λεβεντόκορμος, με πράσινα μάτια. Φέρνει αρκετά στον Κρις Χέμσγουορθ, τον κινηματογραφικό «Θορ». Ο Αλισον Μπέκερ ήταν ο λόγος για τον οποίο πολλές γυναίκες παρακολούθησαν τους αγώνες της Βραζιλίας στο Μουντιάλ της Ρωσίας. Αλλά, το κυριότερο είναι πως πρόκειται για έναν σταθερό, αξιόπιστο τερματοφύλακα, που «τρώει» μόνον τα άπιαστα και αποφεύγει τις «γκάφες». Η Λίβερπουλ, που έχει υποφέρει πολύ στη θέση κάτω από τα γκολπόστ, αποφάσισε να δαπανήσει για χάρη του 75 εκατομμύρια ευρώ. Καμία άλλη μετεγγραφή γκολκίπερ στα χρονικά του ποδοσφαίρου δεν κόστισε τόσο ακριβά.
Η Ρόμα είχε αποκτήσει τον βασικό τερματοφύλακα της εθνικής Βραζιλίας, το καλοκαίρι του 2016 από την Ιντερνασιονάλ, για μόλις 7.500.000 ευρώ. Δύο χρόνια μετά τον πουλάει σε δεκαπλάσια τιμή, συντρίβοντας το ρεκόρ αγοράς τερματοφύλακα που κρατούσε ο Τζιανλουίτζι Μπουφόν από το 2001, όταν μετακινήθηκε από την Πάρμα στη Γιουβέντους. Την πρώτη του σεζόν στην Ιταλία, ο Αλισον ήταν αναπληρωματικός του Βόιτσεχ Στσέσνι – δεν έπαιξε ούτε σε ένα ματς της Serie A. Οταν, όμως, ο Πολωνός έφυγε (δανεικός) για τη Γιουβέντους, ο Αλισον άρπαξε την ευκαιρία. Στη «ρούκι» χρονιά του ως βασικός στην Ευρώπη έκανε καταπληκτικές εμφανίσεις και οδήγησε την ομάδα του (που είχε τη δεύτερη καλύτερη άμυνα στο ιταλικό πρωτάθλημα) στους ημιτελικούς του Champions League.
Ηταν, ίσως, ο κορυφαίος τερματοφύλακας της σεζόν 2017-2018. Αναντικατάστατος και στη «Σελεσάο». Ο Γίργκεν Κλοπ τον ήθελε πολύ, ενώ και ο ίδιος επιθυμούσε να συνεχίσει την καριέρα του στο «Ανφιλντ». Ετσι, αναμένεται από μέρα σε μέρα στο Λίβερπουλ, για να περάσει από ιατρικές εξετάσεις και να υπογράψει συμβόλαιο έως το 2023. Με τον Αλισον, οι «Reds» κλείνουν την πιο μεγάλη τρύπα στο ρόστερ τους. Ο Βραζιλιάνος θα τους απαλλάξει από το τραγικό δίλημμα «Κάριους ή Μινιολέ;» και θα τους ανεβάσει σε ακόμη υψηλότερο αγωνιστικό επίπεδο. Η αυτοπεποίθηση που δίνει στην ομάδα ένας σοβαρός γκολκίπερ, είναι μια ευτυχία που η Λίβερπουλ έχει πολλά χρόνια να βιώσει.
Από την εποχή του Πέπε Ρέινα, ίσως. Ο Ισπανός έμεινε στο «Ανφιλντ» οκτώ χρόνια (2005-2013) και είναι με διαφορά ο πιο «ποιοτικός» τερματοφύλακας που πέρασε από εκεί στα χρόνια της Premier League. Βοήθησε πολύ στην εξαιρετική πορεία της Λίβερπουλ του Ράφα Μπενίτεθ στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 2000, κέρδισε για τρεις διαδοχικές σεζόν (2005-2008) το «Χρυσό Γάντι», ενώ η προσωπικότητά του ήταν ακόμη πιο εντυπωσιακή από τις αποκρούσεις του.
Μετά ήρθε ο Σιμόν Μινιολέ. Ο Βέλγος δεχόταν αστεία γκολ, υστερούσε στον έλεγχο της μπάλας κι έδειχνε διστακτικός στις επεμβάσεις του. Σταδιακά έχασε τη θέση του κάτω από τα δοκάρια, όμως παρέμεινε στον σύλλογο ως αναπληρωματικός του Κάριους. Αλλη… πληγή αυτός. Οσοι δεν παρακολουθούν το αγγλικό ποδόσφαιρο μπορεί να πιστεύουν ότι οι παροιμιώδεις «γκάφες» του τον περασμένο Μάιο, στον τελικό του Champions League με τη Ρεάλ στο Κίεβο, υπήρξαν τα μόνα του ασυγχώρητα σφάλματα. Λάθος. Η αστάθεια του Γερμανού είναι χρονία. Τον Δεκέμβριο του 2016 ο αμυντικός της Μπόρνμουθ, Στιβ Κουκ, είχε αποκαλύψει ότι το πλάνο με το οποίο η ομάδα του αντιμετώπισε τη Λίβερπουλ, βασίστηκε στις αδυναμίες του Κάριους. Εφέτος, στο Κίεβο, απλώς ξεχείλισε το ποτήρι της υπομονής.
Από τα γκολπόστ της Λίβερπουλ έχουν περάσει διάφοροι «απίθανοι» – ο Κάριους και ο Μινιολέ δεν είναι οι χειρότερες περιπτώσεις. Ο Ντέιβιντ Τζέιμς υπήρξε αρκετά ταλαντούχος, όπως απέδειξε εκ των υστέρων στην Αστον Βίλα, τη Γουέστ Χαμ και τη Μάντσεστερ Σίτι. Αλλά στο «Ανφιλντ», όπου έπαιξε επί επτά χρόνια (1992-1999), ήταν άτυχος. Μια από τις «γκάφες» του, σε χαμένο τελικό Κυπέλλου κόντρα στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, δεν του τη συγχώρεσαν ποτέ οι οπαδοί. Η κακή του φήμη τον καταδίωξε μέχρι τη μέρα που αποχώρησε.
Τον διαδέχθηκε ο Σάντερ Βέστερφελντ. Οταν αποκτήθηκε (από τη Φίτεσε) έγινε ο ακριβότερος τερματοφύλακας στην ιστορία του βρετανικού ποδοσφαίρου. Την πρώτη σεζόν, τα πήγε μιά χαρά. Το ίδιο και τη δεύτερη, που οι «Κόκκινοι» κατέκτησαν τρία τρόπαια (Κύπελλο UEFA, Κύπελλο Αγγλίας, Λιγκ Καπ). Ο… κατήφορος άρχισε τον Αύγουστο του 2001, από ένα τραγικό του λάθος στα τελευταία λεπτά του εκτός έδρας αγώνα με την Μπόλτον. Σύντομα πουλήθηκε (στη Ρεάλ Σοσιεδάδ) και τον διαδέχτηκαν ο Ντούντεκ και ο Κίρκλαντ.
Ο Γέρζι Ντούντεκ (2001-2007) δεν ήταν γκολκίπερ «κλάσης», δεν είχε εντυπωσιακά προσόντα, όμως ήταν αρκετά αξιόπιστος (αν εξαιρέσουμε ένα… δωράκι του στον Ντιέγκο Φορλάν το 2002). Οι οπαδοί της Λίβερπουλ δεν θα τον ξεχάσουν ποτέ, για ‘κείνες τις αποκρούσεις του στα πέναλτι του Αντρέι Σεβτσένκο και του Αντρέα Πίρλο, στον ονειρεμένο τελικό της Κωνσταντινούπολης. Ο Πολωνός υπέγραψε την ευρωπαϊκή Κούπα του 2005 – την τελευταία των «Reds» μέχρι σήμερα.
Σοβαρό γκολκίπερ, η Λίβερπουλ είχε να δει από τις καλές μέρες του Μπρους Γκρόμπελααρ (1981-1994). Με αυτόν στη θέση Νο 1 κατέκτησε το προτελευταίο της Κύπελλο Πρωταθλητριών (1984) και το τελευταίο της, προσώρας, Πρωτάθλημα (1990). Παρά τα… σόου που του άρεσε να δίνει σε κάθε του εμφάνιση, συχνά στα όρια του γελοίου, υπήρξε σπουδαίος. Τουλάχιστον μέχρι την καθιέρωση της Premier League. Ενας από τους ελάχιστους πραγματικά μεγάλους τερματοφύλακες που πέρασαν από το «Ανφιλντ». Σήμερα, εξηντάρης πια, είναι προπονητής, παίζει γκολφ για φιλανθρωπικούς σκοπούς και κινείται στο «τρίγωνο της αγάπης του», όπως έχει πει ο ίδιος: Αγγλία – Νότια Αφρική – Ζιμπάμπουε.
Αλλά, μόνον ένας γκολκίπερ της Λίβερπουλ ευτύχησε να γίνει θρύλος: ο Ρέι Κλέμενς. Εζησε την πιο ένδοξη περίοδο του συλλόγου, σαρώνοντας τα τρία πρώτα του Κύπελλα Πρωταθλητριών (1977, 1978, 1981), πέντε Πρωταθλήματα (1973, 1976, 1977, 1979, 1980), ένα Κύπελλο, ένα Λιγκ Καπ, τρία Σούπερ Καπ και το Σούπερ Καπ Ευρώπης.
Στο πρόσωπο του Αλισον Μπέκερ η Λίβερπουλ ελπίζει πως θα βρει έναν σύγχρονο Κλέμενς. Της κόστισε ακριβά -με άλλα 40 εκατομμύρια ευρώ έπαιρνε τον Κριστιάνο Ρονάλντο-, όμως χωρίς σίγουρα χέρια στα γκολπόστ, τίτλους δεν παίρνεις. Το κατάλαβε, επιτέλους, στο Κίεβο.