Ηταν έκπληξη ο πρόωρος αποκλεισμός της παγκόσμιας πρωταθλήτριας από το Μουντιάλ; Καθόλου. Το ίδιο είχαν πάθει οι τρεις από τις τέσσερις προηγούμενες εστεμμένες: η Ισπανία το 2014, η Ιταλία το 2010 και η Γαλλία το 2002. Στις πέντε τελευταίες διοργανώσεις, μόνον η Βραζιλία (2006) κατάφερε να ξεφύγει απ’ αυτή την κακή μοίρα. Η Γερμανία «την πάτησε» επειδή πήρε τοις μετρητοίς το διάσημο τσιτάτο του Γκάρι Λίνεκερ. Επαναπαύθηκε στη βεβαιότητα ότι πάντα θα βρίσκει τρόπο να νικά, και αγνόησε κάποια ανησυχητικά συμπτώματα.
Αν και εν ενεργεία διεθνής, ο Ματς Χούμελς τόλμησε να εκστομίσει, δημοσίως, μια πικρή -για τους Γερμανούς- αλήθεια: ότι η Νασιονάλμανσαφτ δεν έχει παίξει ποδόσφαιρο της προκοπής, δηλαδή αντάξιο της θέσης της στην παγκόσμια κατάταξη, εδώ και ένα χρόνο. Η χειμαρρώδης, κυριαρχική Γερμανία του πρόσφατου παρελθόντος, που έπιανε τους αντιπάλους της «από το λαιμό», είχε χάσει το κέφι της. Κάθε παιχνίδι, επίσημο ή φιλικό, ήταν για τους παίκτες της «άλλη μια μέρα στη δουλειά». Αυτό το «άδειασμα» που προκαλεί η κατάκτηση ενός τροπαίου τόσο σημαντικού όσο το Παγκόσμιο Κύπελλο, ο Γιόαχιμ Λεβ δεν κατόρθωσε να το γιατρέψει.
Το φοβόταν. Για να ανανεώσει το κίνητρο και τον ενθουσιασμό της ομάδας του, την μπόλιασε με μερικούς ταλαντούχους νεαρούς. Αλλά, όταν ήρθε η κρίσιμη στιγμή, έπαθε το σύνδρομο της γάτας. Εκανε πίσω. Κάποιους τους άφησε στη Γερμανία. Οπως τον Λιρόι Σανέ, τον κορυφαίο γερμανό ποδοσφαιριστή εφέτος. Κάποιους άλλους, στον πάγκο. Προτίμησε να στηριχθεί στην παλιά, δοκιμασμένη φρουρά. Οταν ανακάλυψε ότι ο Κεντίρα, ο Χούμελς, ο Τόμας Μίλερ ή ο Εζίλ –ιδίως ο τελευταίος– δεν είναι, πια, οι παίκτες που πριν από τέσσερα χρόνια στη Βραζιλία τον είχαν βγάλει ασπροπρόσωπο, ήταν αργά.
Αλλά και οι νέοι, όσοι έπαιξαν, δεν φάνηκαν έτοιμοι να σηκώσουν στις πλάτες τους ένα τόσο βαρύ φορτίο.
Αυτό το Μουντιάλ βρήκε τη Γερμανία σε ένα μεταβατικό στάδιο. Από τη γενιά που σήκωσε το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2014 έλειπε το «θέλω». Από την επόμενη, το «μπορώ». Αυτά τα άσχημα παιχνίδια που παίζει ο χρόνος, τα έχουν πληρώσει ακριβά όλες οι σπουδαίες ομάδες: σύλλογοι και εθνικές. Κι αυτό είναι το ελαφρυντικό του Λεβ, που μετά την ήττα-«σοκ» από τη Νότια Κορέα (0-2) ανέλαβε την ευθύνη για τον αποκλεισμό.
Χωρίς ορμή και έμπνευση, αλλά και με ελάχιστους ποδοσφαιριστές της να έχουν καλή σχέση με το γκολ, η Γερμανία προσπάθησε να προχωρήσει στη Ρωσία με μόνο εφόδιο την αρετή που δεν την εγκατέλειψε ποτέ: το πείσμα της. Το θαυμάσαμε στον δεύτερο αγώνα της στον όμιλο, όπου έκανε την ανατροπή (με τους Σουηδούς) στις καθυστερήσεις, παίζοντας με δέκα. Το νικητήριο γκολ του Κρόος έγραψε το δικό του κεφάλαιο στην ιστορία των Παγκοσμίων Κυπέλλων. Το πείσμα, όμως, δεν μπορεί να κερδίσει όλα τα ματς. Ούτε, καν, το γερμανικό πείσμα.
Δηλαδή, τι; Μας έλεγε ψέματα ο Λίνεκερ; Οχι ακριβώς. Θυμάστε πώς προέκυψε η περίφημη ατάκα του για τη Γερμανία; Οταν η Αγγλία των ’90s, στην οποία αγωνιζόταν και ο ίδιος, αποκλείστηκε από τους Γερμανούς (στα πέναλτι) σε δύο ημιτελικούς μεγάλων διοργανώσεων: στο Μουντιάλ του 1990 και στο Euro του 1996. Αυτό που ήθελε να τονίσει, ήταν η ακλόνητη πίστη τους για τη νίκη. Το ότι, περισσότερο από κάθε άλλη ομάδα, οι Γερμανοί θα δώσουν το 100% – κι ας χάσουν. Οχι πως είναι ανίκητοι.
Κάθε άλλο. Ιδίως στα Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα, όπου σήκωσαν την τελευταία τους κούπα πριν από 22 ολόκληρα χρόνια, έχουν πάθει μεγάλα «στραπάτσα». Στο «ελληνικό» Euro του 2004, αλλά και στο Euro του 2000, αποκλείστηκαν στους ομίλους. Το 1992 τους άρπαξαν το τρόπαιο οι Δανοί, που παράτησαν τις διακοπές τους για να πάρουν τη θέση της Γιουγκοσλαβίας. Την περίοδο 2006-2012 έχαναν, διαρκώς, από τους Ισπανούς. Οι Ιταλοί τους έχουν κάνει… πελάτες τους. Εχουν αποκλειστεί, κατά καιρούς, από διάφορους «απίθανους» – μέχρι και από τη Βουλγαρία (του Στόιτσκοφ). Μετρούν τους περισσότερους άτυχους τελικούς και ημιτελικούς στα χρονικά των Μουντιάλ. Κανένας άλλος δεν έχει χάσει το Παγκόσμιο Κύπελλο από… τους Αγγλους (1966).
Οι Ιταλοί και οι Ολλανδοί δεν έφτασαν στη Ρωσία, γιατί αυτή την εποχή έχουν μεγάλη έλλειψη σε παίκτες ποιότητας. Οι Αργεντινοί υποφέρουν, επειδή μόνον ο Μέσι και οι «κυνηγοί» τους είναι, πραγματικά, σπουδαίοι. Η Γερμανία, όμως, διαθέτει μια τεράστια δεξαμενή εξαιρετικών ποδοσφαιριστών (εκτός από φορ), στην οποία ο Λεβ θα μπορούσε να βρει ό,τι ζητούσε. Φαίνεται πως η αλαζονεία της επιτυχίας του, από το 2006 που πήρε τη δουλειά, θόλωσε την κρίση του. Κι έφτασε να συνδέσει το όνομά του με τον πιο γρήγορο αποκλεισμό της χώρας του σε Παγκόσμιο Κύπελλο. Το… ωραίο είναι οτι η γερμανική ποδοσφαιρική ομοσπονδία είχε σπεύσει, ένα μήνα πριν από την έναρξη του Μουντιάλ, να επεκτείνει τη συνεργασία τους για άλλα δυο χρόνια, έως το 2022, φοβούμενη μήπως της τον «κλέψουν» η Ρεάλ Μαδρίτης ή η Μπάγερν Μονάχου.
Οι Βραζιλιάνοι, πολύ το χάρηκαν. Αρκεί να δει κανείς τα ποσταρίσματα του Fox Sports Brasil, αμέσως μετά τη λήξη του αγώνα της Γερμανίας με τη Νότια Κορέα: ένα μακρόσυρτο «χαχαχα» και το βίντεο κλιπ του Gangnam Style με ειρωνικές ατάκες όπως «πώς λένε αντίο στα γερμανικά»; Το παγκόσμιο ποδοσφαιρικό κοινό, πάντως, θα προτιμούσε να δει τη ρεβάνς εκείνου του ιστορικού 7-1.
Οσο για τον Λίνεκερ, ανασκεύασε τη διάσημη ρήση του με ένα νυχτερινό «τιτίβισμα» που έγραφε: «Το ποδόσφαιρο είναι απλό παιχνίδι. Είκοσι δύο άνθρωποι κυνηγούν μια μπάλα για 90 λεπτά και στο τέλος δεν κερδίζει πάντα η Γερμανία. Η προηγούμενη βερσιόν της δήλωσής μου ανήκει στην ιστορία».