Οταν έγινε γνωστός ο θάνατός του, στις 11 Αυγούστου του 2014, άνθρωποι σε όλο τον κόσμο, ξέσπασαν σε κλάματα, πρωτόγνωρα για έναν σταρ του Χόλιγουντ. Ο άνθρωπος που ήθελε να κάνει όλους να γελούν, φεύγοντας από τη ζωή έκανε τους πάντες να δακρύσουν.
Αγνωστες λεπτομέρειες για τις τελευταίες ημέρες της ζωής του Ρόμπιν Γουίλιαμς και τη σκληρή πραγματικότητα του πώς ήταν να διαπιστώνει ότι έχανε τα λογικά του, αποκαλύπτονται στη νέα βιογραφία «Robin» του Ντέιβ Ιτσκοφ.
Σύμφωνα με τη βιογραφία, ο Ρόμπιν Γουίλιαμς προς το τέλος της ζωής του δυσκολευόταν πάρα πολύ να θυμηθεί τα λόγια του.
Η εξομολόγηση της μακιγιέζ Σέρι Μινς, σοκάρει: «Εκλαιγε με αναφιλητά στην αγκαλιά μου στο τέλος κάθε μέρας. Ηταν φρικτό. Είπα στους δικούς του, “είμαι μακιγιέζ. Δεν μπορώ να διαχειριστώ αυτό που συμβαίνει”. Απλώς έκλαιγε κι έλεγε: “δεν μπορώ, Σέρι. Δεν ξέρω πια πώς να το κάνω. Δεν ξέρω πώς να είμαι αστείος”».
Η πραγματικότητα –παρόλο που ο ίδιος δεν το γνώριζε τότε– ήταν πως έπασχε από μια σοβαρή νευροεκφυλιστική ασθένεια που σταδιακά του αφαιρούσε όλο το ταλέντο, την ικανότητα να σκεφτεί και να δράσει σωστά, αλλά και τον ίδιο του τον εαυτό.
Ο Ρόμπιν Γουίλιαμς μετά από δεκάδες κινηματογραφικές επιτυχίες, διακρίσεις και βραβεία, αλλά και μερικές αποτυχίες όπως μοιραία συμβαίνει σε πολλούς ηθοποιούς του Χόλιγουντ που κάποια στιγμή δυσκολεύονται να πουν «όχι», μια μακρά μάχη με τον εθισμό σε ναρκωτικά και αλκοόλ, άρχισε κάποια στιγμή να παραπονιέται στπυς δικούς του ανθρώπους για διάφορα συμπτώματα: δυσπεψία, δυσκολία στην ούρηση, αϋπνία, απώλεια όσφρησης.
Ενα ελαφρύ τρέμουλο εμφανίστηκε στο αριστερό του χέρι, που αποδόθηκε σε τραυματισμό στον ώμο, ήταν όμως ένα ακόμα σημαντικό σύμπτωμα που καραδοκούσε πριν από το εκκωφαντικό «μπαμ».
Η τρίτη του σύζυγος Σούζαν Σνάιντερ, την οποία γνώρισε σε κλινική αποτοξίνωσης το 2006 και παντρεύτηκε το 2011, περιγράφει: «Ποιο σύμπτωμα θα έχει αυτόν το μήνα; Σκεφτόμουν, μήπως ο άντρας μου είναι υποχόνδριος; Απαντήσεις δεν βρίσκαμε, παρόλο που δοκιμάσαμε τα πάντα».
Οπως λέει η ίδια, όλο το άγχος του Ρόμπιν πήγαζε από τη δουλειά του. «Η δουλειά τού προκαλούσε στρες και ανησυχία».
Σε άρθρο της στην επιστημονική επιθεώρηση Neurology με τίτλο «The Terrorist Inside My Husband’s Brain» (Ο τρομοκράτης μέσα στο μυαλό του συζύγου μου), η Σούζαν είχε περιγράψει την κατάσταση του Ρόμπιν: «είχε ένα αργό, νωχελικό βάδισμα. Μισούσε που δεν μπορούσε να βρει τις λέξεις που ήθελε στις συζητήσεις του. Μερικές φορές έμενε “παγωμένος”, ανήμπορος να κουνηθεί κι όταν συνερχόταν τα είχε χαμένα».
Και συνεχίζοντας: «δεν μπορούσε να αντιληφθεί καλά την απόσταση και το βάθος».
Ο διάσημος ηθοποιός άρχισε να χάνει βάρος, η κάποτε δυνατή φωνή του άρχισε να τρέμει και είχε γίνει σκυθρωπός, κάτι που παρατήρησαν γρήγορα οι παραγωγοί και λοιποί συνάδελφοί του. Γύρω στο 2013, άρχισε να κάνει παρανοϊκές σκέψεις, όπως ότι ο κόσμος του έκλεβε λεφτά.
Στο πλατό του «Night at the Museum» (Μια νύχτα στο Μουσείο), έπαθε μια τόσο έντονη κρίση πανικού, που μετά υποχρεώθηκε να πάρει αντιψυχωτικά φάρμακα και στις 28 Μαΐου 2014 διαγνώστηκε με Πάρκινσον, κάτι που κράτησε μυστικό από το κοινό και μοιράστηκε μόνο με τα παιδιά του, τα μέλη της οικογένειάς του και πολύ κοντινούς φίλους του.
Για τον Ρόμπιν, «ήταν η συνειδητοποίηση ενός από τους βαθύτερους και μακροχρόνιους φόβους του», γράφει ο Ιτσκοφ. Το βράδυ πριν από την αυτοκτονία του, φαινόταν ότι όλα βρίσκονταν υπό έλεγχο.
«Οπως κάναμε πάντα, είπαμε ο ένας στον άλλον “Καληνύχτα αγάπη μου”. Εδειχνε καλύτερα, πως έχει βρει τον δρόμο του. Θυμάμαι σκέφτηκα πως τα φάρμακα λειτουργούν, πως κοιμάται», αφηγείται η Σούζαν.
Οταν ξύπνησε το επόμενο πρωί, παρατήρησε πως η πόρτα του ήταν ακόμη κλειστή και φαντάστηκε πως κατάφερε επιτέλους να κοιμηθεί. Μέχρι τις 11 η πόρτα του δεν είχε ανοίξει και ανησύχησε. Χρησιμοποιώντας έναν συνδετήρα παραβίασαν μαζί με τη βοηθό του την κλειδαριά και τότε βρέθηκαν μπροστά σε ένα αποτρόπαιο θέαμα – τον Ρόμπιν κρεμασμένο με τη ζώνη του στην κρεβατοκάμαρα.
Τα αποτελέσματα της νεκροψίας έδειξαν πως ο ηθοποιός έπασχε από άνοια με σωμάτια Lewy (Lewy Body Dementia), μια ανίατη εκφυλιστική νόσο του εγκεφάλου, επιβεβαιώνοντας δυστυχώς πολύ αργά, πως δεν έφταιγαν μόνο το Πάρκινσον και η κατάθλιψη για την τραγική του κατάληξη.
Ο πιο στενός και αγαπημένος του φίλος, ο ηθοποιός Μπίλι Κρίσταλ ήταν εκείνος που ίσως αποτύπωσε καλύτερα το πώς μπορεί να ήταν το συναίσθημα του να χάνει τα λογικά του: «βάζω τον εαυτό μου στη θέση του. Στεφτείτε το έτσι: η ταχύτητα με την οποία ερχόταν η κωμωδία είναι η ταχύτητα με την οποία ερχόταν και ο τρόμος. Ηταν σίγουρα ο πιο γενναίος καλλιτέχνης που γνώρισα ποτέ. Αλλά ήταν απλώς ένας φοβισμένος άνθρωπος».
Βλέποντας εξάλλου, ξανά και ξανά, και κάποιες άλλες ταινίες του, εκτός από τις αμιγώς κωμικές, όπως «Ο κύκλος των χαμένων ποιητών» του Πίτερ Γουίαρ και ο «Βασιλιάς της Μοναξιάς» του Τέρι Γκίλιαμ, μπορεί κανείς, να διακρίνει, έστω κατόπιν εορτής, μια από τις πιο μεγάλες και πικρές αλήθειες: οι πιο αστείοι άνθρωποι, είναι οι πιο εσωστρεφείς και οι πιο εύθραυστοι.