Η Φώφη Γεννηματά και η ομάδα που την πλαισιώνει έχουν ομολογουμένως καταφέρει κάτι. Προτού καν ξεκινήσει, το συνέδριο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης είναι μέχρι στιγμής το πολιτικό χάπενινγκ του καλοκαιριού.
Μένει να φανεί πόσους αυτό θα ενδιαφέρει και να αποδειχθεί ότι όσοι βρεθούν εκεί έχουν κάτι περισσότερο να πουν από όλα αυτά που έχουν ακουστεί τον τελευταίο καιρό και έχουν οδηγήσει τους απογοητευμένους ψηφοφόρους στα πρόθυρα της οριστικής αδιαφορίας.
Η Φώφη έκανε τις κινήσεις της εν όψει συνεδρίου και φαίνεται ότι είναι έτοιμη: «κατσάδιασε» και εκνεύρισε τον Αλέξη Τσίπρα στο πλαίσιο των συναντήσεων του Πρωθυπουργού με τους πολιτικούς αρχηγούς, αρνήθηκε μεγαλοπρεπώς την βεβιασμένη και υστερόβουλη δήθεν πρότασή του για μετεκλογική συνεργασία, εξασφάλισε την παρουσία στο συνέδριο του Κώστα Σημίτη και του Βαγγέλη Βενιζέλου, προσκάλεσε τον Τσίπρα και αναμένει τον Μητσοτάκη να παραστεί και να χαιρετίσει, όπως και τον Σταύρο Θεοδωράκη που έχει διαμηνύσει ότι θα είναι παρών.
Και μόνο η παρουσία δύο πρώην Πρωθυπουργών (υπάρχει και ο Γιώργος…) και ενός αρχηγού αξιωματικής αντιπολίτευσης σε ένα τέτοιο συνέδριο δεν είναι ασήμαντη.
Αυτό που απομένει είναι η ουσία. Και αυτή δεν εξαντλείται ούτε στην αλλαγή συμβόλων και αισθητικής (καλά είναι αυτά, αλλά όχι αρκετά), ούτε στον αν ο νέος φορέας που λέγεται ότι θα δημιουργηθεί, θα έχει συνιστώσες τάσεις ή ημιαυτόνομα κόμματα ενός συνασπισμού.
Η ουσία πιθανώς θα αναδειχθεί και ήδη κάπου διαφαίνεται.
Η Φώφη και οι συνοδοιπόροι της μιλούν για μία κεντροαριστερά με άξονα το ΠΑΣΟΚ. Ο Βαγγέλης Βενιζέλος μιλάει για προοδευτικό κέντρο, υπονοώντας κάτι ευρύτερο και πιθανώς βασιζόμενος στην τάση που διαμορφώνεται σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Η Φώφη θα υπερασπίζεται την Σοσιαλδημοκρατία, την οποία πολλοί άλλοι θεωρούν ξοφλημένη υπόθεση.
Το κρίσιμο όμως είναι ποιος μπορεί να έχει μία κάποια εκλογική δυναμική και πώς είναι δυνατόν το όποιο νέο σχήμα να υπερβεί την μεγαλύτερη αδυναμία από όλες – την οποία κανείς δεν ομολογεί: την σκοπιμότητα της διατήρησης της βουλευτικής έδρας όσων την κατέχουν σήμερα, χωρίς να έχουν τόση σημασία όλα τα υπόλοιπα.
Υπό αυτά τα δεδομένα, το συνέδριο της ΔΗΣΥ μπορεί να είναι μία διαδικασία κομβικής σημασίας υπό μία και μοναδική προϋπόθεση: αν προσδώσει δυναμική σε έναν χώρο που εδώ και πέντε χρόνια παραμένει σε αφασία και απλώς υφίσταται τις συνέπειες της παθογένειας που ο ίδιος δημιούργησε.
Με λίγα λόγια, αυτό το συνέδριο είτε θα είναι ένα big bang είτε μία πιστολιά – ενδεχομένως και άσφαιρη.