Το φινάλε των πλέι οφ του Πρωταθλήματος ήταν ανατρεπτικό και «χορταστικό». Δύο «διπλά» και οκτώ γκολ σε δύο αγώνες. Η τελευταία εντύπωση, όμως, είναι εντελώς παραπλανητική. Στα δέκα προηγούμενα ματς είχαν μπει, στο σύνολο, 11 γκολ. Ολα κόλλησαν στο 1-0 (ακόμη και το Παναθηναϊκός – ΠΑΟΚ, που έμεινε στη μέση), εκτός από ένα: το Πανιώνιος – Παναθηναϊκός (1-1) της πρεμιέρας. Η… χαρά του «under». Αρνητικό ρεκόρ, από τότε που καθιερώθηκε αυτό το μίνι τουρνουά (2007-2008). Τα χειρότερα πλέι-οφ από κάθε άλλη χρονιά. Θα τα ‘λεγες και πλέι… ωχ.
Τι μας έμεινε από αυτά τα 12 παιχνίδια; Ο… μπιροβόλος της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, η μουρμούρα για τη διαιτησία, η «εξόντωση» του Μάρκους Μπεργκ από τα πειθαρχικά όργανα του ποδοσφαίρου, και ακόμα μία ελληνική πατέντα: το ότι οι αγώνες είχαν ολοκληρωθεί, κι όμως κανένας δεν γνώριζε την τελική βαθμολογία. Αν σε όλα αυτά προσθέσουμε και την επικίνδυνη παπαρολογία των παραγόντων των ομάδων -με ανακοινώσεις, δηλώσεις και ποσταρίσματα στα social media-, ιδού η πραγματική εικόνα: μία αθλιότητα και μισή.
Ακόμα και το συνδρομητικό κανάλι, που έβλεπε αυτά τα ματς μεταξύ των κατά τεκμήριο πιο ισχυρών ομάδων του Πρωταθλήματος ως «κερασάκι στην τούρτα» του τηλεοπτικού του προϊόντος, θα έχει αναθεωρήσει. Αλλωστε, και οι δικοί του αριθμοί για την τηλεθέαση των πλέι-οφ είναι απογοητευτικοί. Αλήθεια, τι καλύτερο περίμεναν οι θιασώτες αυτής της διαδικασίας; Τέσσερις κουρασμένες ομάδες χωρίς δυνάμεις, χωρίς όρεξη, χωρίς κάποιο φοβερό κίνητρο, που τα ρηχά ρόστερ τους δεν μπορούν να υποστηρίξουν τους αλλεπάλληλους αγώνες Τετάρτη – Κυριακή – Τετάρτη, επιδόθηκαν σε μία άνευ προηγουμένου κακοποίηση του ποδοσφαίρου. Για τους παίκτες που συμμετείχαν, τα πλέι-οφ ήταν πραγματική αγγαρεία – γιατί δεν θα ήταν και για τον τηλε/θεατή;
Λαβωμένες ομάδες αγωνίζονται με έναν και μοναδικό σκοπό: να αποφύγουν την τελευταία θέση που οδηγεί σε ευρωπαϊκό αγώνα στα μέσα Ιουλίου. Αλλά, στην πραγματικότητα, τη ζωή αυτής της φουκαριάρας ομάδας που θα πρέπει ν’ αρχίσει την προετοιμασία της στα μέσα Ιουνίου, την κάνουν ακόμα πιο δύσκολη τα πλέι-οφ, που ολοκληρώνονται στις 31 Μαΐου. Ούτε οι παίκτες της προλαβαίνουν να ξεκουραστούν, ούτε τα στελέχη της να σχεδιάσουν τη νέα σεζόν. Αν το καλοσκεφτείς, είναι «τρελό»: αυτό το τουρνουά γίνεται μόνο και μόνο για να ξεχωρίσει η ομάδα που θα ταλαιπωρηθεί. Η οποία, όμως, δεν θα βασανιζόταν τόσο, εάν γνώριζε την τύχη της από τις 30 Απριλίου που τέλειωσε το Πρωτάθλημα. Οσοι πιστεύουν ότι υπάρχει κι άλλο διακύβευμα, ας αναλογιστούν πως ποτέ, καμία ομάδα δεν έφτασε στους Ομίλους του Champions League μέσω των ελληνικών πλέι-οφ. Και ότι το «εισιτήριο» που δίνει η δεύτερη θέση δεν έχει καμία διαφορά από εκείνο που δίνει η τρίτη.
Μαζί με τους παίκτες ταλαιπωρούνται και τα μάτια των λιγοστών θεατών. Γι’ αυτό και τα γήπεδα ήταν απελπιστικά άδεια. Αν εξαιρέσουμε το ΠΑΟΚ – ΑΕΚ, που διεξήχθη πάνω στον ενθουσιασμό των ΠΑΟΚτσήδων για την κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδος (κόπηκαν 15.500 εισιτήρια), και το χθεσινό ΠΑΟΚ – Παναθηναϊκός, που… μύριζε φιέστα για τους γηπεδούχους, σε όλα τα υπόλοιπα ματς η προσέλευση των θεατών παραπέμπει σε αριθμούς… κλειστών γυμναστηρίων. Ούτε 2.000 στο Πανιώνιος – Παναθηναϊκός, περίπου 3.500 στο ΑΕΚ – Πανιώνιος, 4.100 στο Παναθηναϊκός – ΠΑΟΚ, 6.200 στο ΠΑΟΚ – Πανιώνιος, 3.548 στο Παναθηναϊκός – Πανιώνιος, 3.552 στο ΑΕΚ – ΠΑΟΚ και 5.300 στο ΑΕΚ – Παναθηναϊκός (αν είναι δυνατόν…). Κάθε πέρυσι και καλύτερα. Στα προηγούμενα πλέι-οφ, το ΑΕΚ – ΠΑΟΚ «έκοψε» 10.880 εισιτήρια. Το Παναθηναϊκός – ΑΕΚ, περίπου 8.000. Το ΑΕΚ – Πανιώνιος 10.000 και το ΠΑΟΚ – Παναθηναϊκός, πάλι την τελευταία αγωνιστική, κοντά στις 20.000. Μιλάμε για πτώση πάνω από 50% μέσα σε έναν χρόνο.
Του χρόνου τέτοια εποχή, στα πλέι-οφ θα παίζεται και ο τίτλος του πρωταθλητή. Αυτό είναι το σχέδιο: να μπει στο τουρνουά και ο πρώτος της βαθμολογίας της κανονικής περιόδου, καθώς και ο έκτος. Σε αυτή την περίπτωση, το ενδιαφέρον θα είναι πολύ μεγαλύτερο, ασφαλώς. Αλλά, το σκέφτηκαν σοβαρά; Μια απλή πρόσθεση δείχνει πως αυτή η έμπνευση οφείλεται στην παροιμιώδη ελληνική προχειρότητα: 30 παιχνίδια στην κανονική περίοδο + 10 στο Κύπελλο + 10 στα πλέι-οφ + 10 στους Ομίλους (του Europa League, ας πούμε), μας κάνουν 60 ματς. Κατά προσέγγιση. Για τους διεθνείς παίκτες οι υποχρεώσεις θα είναι περισσότερες, λόγω των αγώνων με τις εθνικές τους ομάδες. Αλήθεια, ποια ελληνική ομάδα μπορεί ν’ αντέξει σε αυτό το… Survivor; Δύσκολο. Εξωπραγματικό. Αν υποθέσουμε πως (και) του χρόνου θα τερματίσει πρώτος ο Ολυμπιακός, ο οποίος εφέτος έδωσε 53 παιχνίδια, θα κληθεί να υπερασπιστεί τον τίτλο του στον 63ο αγώνα της σεζόν.
Εάν, εφέτος, οι παίκτες όλων των ομάδων έπεφταν κάτω, ο ένας μετά τον άλλον, παίζοντας έξι ματς σε 18 ημέρες, την επόμενη χρονιά -που οι δέκα αγωνιστικές των πλέι-οφ θα πρέπει να χωρέσουν σε ένα μήνα (Κυριακή – Τετάρτη – Κυριακή χωρίς διακοπή)-, θα καταλήγουν στο νοσοκομείο. Στην πραγματικότητα, οι διαθέσιμες ημερομηνίες θα είναι ακόμα λιγότερες, λόγω του Μουντιάλ της Ρωσίας. Θα πρόκειται για τον πιο εξοντωτικό μαραθώνιο στα χρονικά της Α’ Εθνικής, τον οποίο κανένας δεν θα καταφέρει να τρέξει μέχρι το τέλος.
Αν η φαεινή ιδέα για το νέο μοντέλο περπατήσει, πράγμα εξαιρετικά απίθανο, υπάρχει κι άλλο ένα «θεματάκι» που θα πρέπει να λυθεί: ο τρόπος και ο χρόνος επιβολής των πειθαρχικών ποινών στις ομάδες. Τα κάνω «λαμπόγυαλο» την τελευταία αγωνιστική της κανονικής περιόδου, και μου αφαιρούνται έξι βαθμοί. Από πού; Από τη βαθμολογία του Πρωταθλήματος; Από τη βαθμολογία των πλέι-οφ; Κι αν ισχύει το πρώτο, πότε μου αφαιρούνται; Αφού, προηγουμένως, θα έχω παίξει, ήδη, τους μισούς αγώνες του τουρνουά – ενώ με τη νέα βαθμολογία, μετά την τιμωρία, δεν θα έπρεπε να συμμετέχω σε αυτό; Τα κάνω «λαμπόγυαλο» την τελευταία αγωνιστική των πλέι-οφ, και μου αφαιρούνται έξι βαθμοί. Από πού; Από τη βαθμολογία των πλέι-οφ; Από τη βαθμολογία του επόμενου Πρωταθλήματος; Κι αν ισχύει το πρώτο, σε πόσες εβδομάδες μετά τη λήξη του τουρνουά θα γνωρίζουμε τον Πρωταθλητή;
Εννοείται, πως για όλες τις ομάδες θα πρέπει να ισχύουν τα ίδια μέτρα και σταθμά. Οταν από ένα σύλλογο αφαιρούνται έξι βαθμοί σε πλέι-οφ, είναι έξι από τους 18 που μπορεί να διεκδικήσει. Οταν του αφαιρούνται έξι βαθμοί από την κανονική περίοδο, είναι έξι από τους πιθανούς 90. Καμία σχέση, η μία ποινή με την άλλη.
Οπως αποδείχτηκε την Πέμπτη, το «τάιμινγκ» της έκδοσης μιας απόφασης της αθλητικής δικαιοσύνης δεν είναι καθόλου τυπικό ζήτημα. Ο ΠΑΟΚ τιμωρήθηκε (για τα επεισόδια στον τελικό του Κυπέλλου με την ΑΕΚ) με αφαίρεση έξι βαθμών από τα πλέι-οφ, ενώ αυτά είχαν ολοκληρωθεί. Σχεδόν έναν ολόκληρο μήνα μετά τα γεγονότα του Βόλου, και ενώ η ακροαματική διαδικασία είχε τελειώσει την περασμένη Πέμπτη. Η ποινή δεν είχε καμία πρακτική σημασία, επειδή, χθες, ο ΠΑΟΚ είχε χάσει από τον Παναθηναϊκό στην Τούμπα, και η ΑΕΚ είχε νικήσει στη Νέα Σμύρνη. Η ΑΕΚ θα ερχόταν πρώτη, ακόμα κι αν ο ΠΑΟΚ είχε αυτούς τους έξι βαθμούς στο σακούλι του. Τι θα συνέβαινε, όμως, αν αυτή η δικαστική απόφαση ερχόταν -εκ των υστέρων- να του στερήσει τη συμμετοχή του στους προκριματικούς του Champions League;
Ολη η Ελλάδα θα ήταν, σήμερα, ένα απέραντο ριάλιτι: «Βόρειοι και Νότιοι». Αντε να πείσεις, ακόμη και τον πιο καλοπροαίρετο, ότι οι δικαστές δεν περίμεναν τα αποτελέσματα των αγώνων, προτού εκδώσουν την «πονηρή» απόφασή τους. Και τώρα, ας πηδήσουμε ένα χρόνο μπροστά, για μία διδακτική αναγωγή στο μέλλον: το τουρνουά του 2018 έχει τελειώσει, ο ΠΑΟΚ έχει τερματίσει πέντε βαθμούς πάνω από τον Ολυμπιακό και πανηγυρίζει για τον τίτλο. Αλλά, την επομένη, του αφαιρούνται έξι πόντοι για επεισόδια οπαδών του σε κάποιο παλαιότερο ματς. Οπως συνέβη χθες. Τι λέτε; Είμαστε έτοιμοι για τα πλέι-οφ που θα αναδείξουν (και) τον Πρωταθλητή;