Financial Times, Economist
Γάλλοι/ Το ένα σοκ το γλιτώνουν. Το άλλο;
Θα μπορούσε να είναι και ένας ξαφνικός έρωτας αυτός των Financial Times για τη Γαλλία. Γιατί η εφημερίδα του Σίτι υποστηρίζει ότι, παρά τα μελανά χρώματα με τα οποία περιγράφουν την κατάσταση στη χώρα τους οι υποψήφιοι πρόεδροι, στην πραγματικότητα η Γαλλία δεν βρίσκεται και σε τόσο δεινή θέση – τουλάχιστον από οικονομικής άποψης.
Εντάξει, η οικονομία της δεν αναπτύσσεται όπως εκείνη της Γερμανίας, ενώ είναι πολλοί οι αποκλεισμένοι από μια αγορά εργασίας που προστατεύει όποιον είναι μέσα και τιμωρεί τους νέους. Από την άλλη πλευρά, όμως, το «Εξάγωνο» έχει τεράστια δυναμική. Τα δημογραφικά του μεγέθη είναι καλύτερα από αυτά της Γερμανίας και η παραγωγικότητα είναι σχετικά υψηλή. Μεταρρυθμίσεις χρειάζονται ναι, αλλά χωρίς μέτρα λιτότητας. Με άλλα λόγια, η Γαλλία δεν έχει ανάγκη από κανενός είδους οικονομικό σοκ.
Ωραία, αλλά κινδυνεύει από πολιτικό σοκ; Εδώ τη σκυτάλη παίρνει ο Economist. Που σημειώνει ότι με βάση τα ευρήματα από εκατό δημοσκοπήσεις, η ακροδεξιά Μαρίν Λεπέν έχει 96% πιθανότητες να περάσει στον δεύτερο γύρο. Οι πιθανότητες του δεξιού Φρανσουά Φιγιόν είναι 50%, ενώ ακολουθεί ο κεντρώος Εμανουέλ Μακρόν με 47% πιθανότητες. Στον δεύτερο γύρο, όμως, τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Εκεί η Λεπέν χάνει με 13 πόντους από τον Φιγιόν και με 20 από τον Μακρόν. Οι πιθανότητες να κερδίσει είναι λιγότερες από 5%.
Το περιοδικό υπενθυμίζει ότι ο πατέρας Λεπέν είχε κατατροπωθεί κάποτε στον δεύτερο γύρο από τον Ζακ Σιράκ, ενώ η ίδια η Λεπέν είχε κερδίσει στον πρώτο γύρο των περιφερειακών εκλογών, χωρίς όμως να κερδίσει ούτε μια περιφέρεια στον δεύτερο. Το πιθανότερο είναι ότι η ιστορία θα επαναληφθεί. Αν όμως κερδίσει η Λεπέν, είναι το συμπέρασμα του Economist, το σοκ θα είναι μεγαλύτερο ακόμη και από εκείνο του Brexit ή της νίκης του Τραμπ.
Το δικό μας συμπέρασμα είναι ότι, παρά τη μεμψιμοιρία τους, οι Γάλλοι έχουν όλα τα προσόντα να αποφύγουν το οικονομικό σοκ. Μήπως να έκαναν κάτι για να αποφύγουν και το πολιτικό;
Φωτό: Η ταινία «Chez-nous» παίζεται αυτές τις ημέρες στους κινηματογράφους της Γαλλίας. Το θέμα της είναι – τι άλλο; – πολιτικό. Πηγή: Reuters/Christian Hartmann
The Boston Globe (έντυπη έκδοση)
Θρύλοι/ Η πασιονάρια του Μαραθώνιου επιστρέφει
Το να επιστρέφεις έπειτα από μισό αιώνα σε έναν Μαραθώνιο για να τρέξεις είναι κι αυτό ένα είδος πρωτιάς. Αλλά στην περίπτωση της Κάθριν Σουίτσερ είναι κάτι παραπάνω. Γιατί ο δικός της αγώνας στον Μαραθώνιο της Βοστώνης το 1967, ήταν και ένας αγώνας για τη χειραφέτηση των γυναικών.
Την εποχή εκείνη δεν επιτρεπόταν στις γυναίκες να διανύσουν την απόσταση των 42 χιλιομέτρων – θεωρούνταν πολύ «εύθραυστες» για να το κάνουν. Αλλα η Κάθριν είχε μεγαλώσει τρέχοντας. Στα 12 της έτρεχε 5 χιλιόμετρα γύρω από το σπίτι της, στο κολλέγιο συνέχιζε να καταπίνει τα χιλιόμετρα, κάτι που δεν πέρασε απαρατήρητο από τον προπονητή του στίβου, που την κάλεσε να προπονείται με τα αγόρια. Φυσικά έλαβε ανώνυμες επιστολές. Και φυσικά δεν πτοήθηκε.
Το 1967, στα 20 της χρόνια, πήρε τη μεγάλη απόφαση. Θα έκανε ό,τι δεν είχε κάνει καμία γυναίκα μέχρι τότε. Και θα έγραφε ιστορία χάρις και στον φωτογραφικό φακό που απαθανάτισε έναν κριτή, τον Τζοκ Σεμπλ, να τρέχει για να την σταματήσει φωνάζοντας «φύγε από τον αγώνα μου». Κάποιοι, ωστόσο, επενέβησαν για να την υπερασπιστούν από την οργή του κριτή. Ο ένας ήταν ο προπονητής Αρνι Μπριγκς, ο άλλος ο τότε σύντροφός της Τομ Μίλερ.
Η Κάθριν τερμάτισε. Ή μάλλον έκοψε το νήμα μιας μικρής, αλλά πολύτιμης επανάστασης.
Φωτό: Η πασιονάρια και ο αυστηρός κριτής. Πέντε χρόνια μετά, στον Μαραθώνιο του 1973, θα πόζαραν αγκαλιασμένοι. Πηγή: Boston Globe
The Independent
Κέρας της Αφρικής/ Θύματα ξηρασίας και βιασμών
«Πριν από δύο ημέρες με άρπαξαν τέσσερις άνδρες και με βίασαν. Οι περισσότερες γυναίκες του καταυλισμού έχουν πέσει θύματα κακοποίησης από συμμορίες». Αρχίζει με αυτήν τη συγκλονιστική μαρτυρία η διήγηση της Χοντάν Αχμεντάν στον Independent. Η 23χρονη γυναίκα ζει στη Σομαλιλάνδη, ένα ντε φάκτο ανεξάρτητο κράτος στο Κέρας της Αφρικής που όμως δεν αναγνωρίζει κανείς. Τα κρούσματα σωματικής και σεξουαλικής κακοποίησης είναι καθημερινό φαινόμενο στους καταυλισμούς των προσφύγων. Και οφείλονται «στην έλλειψη φρούρησης, στον ελλιπή φωτισμό, την απουσία υποδομών υγιεινής αλλά και στην αύξηση των γυναικών που είναι μόνες».
Η ίδια η χώρα έχει πέσει θύμα μίας από τις χειρότερες ξηρασίες των τελευταίων χρόνων, κάτι που ανάγκασε πολλούς να μεταναστεύσουν. «Οταν φτάνουν οι γυναίκες στην πρωτεύουσα τις πετούν στο περιθώριο, σε εχθρικά περιβάλλοντα με ελάχιστες ευκαιρίες για δουλειά. Αντίθετα, οι άνδρες καταφέρνουν να βρουν δουλειά στις πόλεις και εκτίθενται σε λιγότερους κινδύνους» εξηγεί από την πλευρά της η Αμινά Αμπντούλ Χουσεΐν, μητέρα τριών παιδιών. «Εξαιτίας της έλλειψης νερού δεν μπορούσα να πλυθώ και να φροντίσω τον εαυτό μου. Ετσι έχασα το παιδί που είχα στην κοιλιά μου. Η αιμορραγία δεν σταματούσε, έχασα πολλές δυνάμεις».
Πώς ζουν αυτές οι γυναίκες; Μαζεύουν πέτρες και τις πουλάνε στο παζάρι. Σαν η Αφρική να είναι καταδικασμένη σε μια αιώνια κατάρα.
Φωτό: Η Χοντάν Αχμεντάν δυο ημέρες μετά τη σεξουαλική κακοποίηση που υπέστη. Πηγή: The Independent/Alice Rowsome
Corriere della Sera
Επιθέσεις/ Η είδηση είναι ο καρχαρίας ή ο άνθρωπος;
Γλιστρούσε πάνω στα κύματα με τη σανίδα του σερφ, στις βορειοανατολικές ακτές της νήσου Ρεϊνιόν στον Ινδικό Ωκεανό, όταν του επιτέθηκε ένας καρχαρίας. Τα σαγόνια του καρφώθηκαν στο πόδι του, του έκοψαν τη μηριαία αρτηρία. Η δουλειά του 26χρονου Αλεξάντερ, όταν δεν έκανε σερφ, ήταν να ειδοποιεί για την ύπαρξη καρχαριών. Σέρφαρε σε μια περιοχή που απαγορευόταν να σερφάρει ακριβώς επειδή ήταν υψηλού κινδύνου. Οταν τον μετέφεραν στην παραλία ήταν ήδη νεκρός.
Σε εκείνα τα νερά έχουν καταγραφεί είκοσι επιθέσεις τα τελευταία πέντε χρόνια, οι οκτώ από αυτές ήταν μοιραίες. Πριν από τρία χρόνια, γράφει η Corriere della Sera, είχε πεθάνει μια 15χρονη, δεν ήταν σέρφερ, κολυμπούσε απλώς, είχε να συμβεί τριάντα χρόνια. Οι καρχαρίες προκαλούν πραγματικό τρόμο εκεί, όχι όπως στις ταινίες του Χόλιγουντ. Κάποιοι λένε ότι ο πληθυσμός έχει αυξηθεί υπερβολικά πολύ – και κάπως έτσι, o υπερπρωταθλητής του σερφ Κέλι Σλέιτερ πρότεινε τη μαζική τους εξόντωση.
Ομως, ένα λεπτό. Σε ποιον ανήκουν οι θάλασσες, στους ανθρώπους ή στα ψάρια τους; Γιατί η απάντηση που δόθηκε από πολλούς στον Κέλι Σλέιτερ είναι ότι το πρόβλημα δεν είναι ο καρχαρίας αλλά ο άνθρωπος. «Θα πηγαίνατε ποτέ στη σαβάνα ντυμένοι αντιλόπη;», είναι το προβοκατόρικο ερώτημα που θέτει ο Αλμπέρτο Λούκα Ρέκι, συγγραφέας και υποβρύχιος φωτογράφος. «Ο καρχαρίας βλέπει το σχήμα του σερφ, μπερδεύεται νομίζοντας ότι είναι χελώνα ή φώκια, δηλαδή θήραμα. Ορμάει για να το φάει, καταλαβαίνει ότι έχει κάνει λάθος επειδή ο άνθρωπος δεν συμπεριλαμβάνεται στο μενού του, και το αφήνει. Στο μεταξύ όμως έχει δαγκώσει και η ζημιά είναι ανεπανόρθωτη».
Τα θύματα στην πραγματικότητα είναι οι καρχαρίες. Γιατί τα πτερύγιά τους κάνουν μια νοστιμότατη σούπα. Γι’ αυτό τους ψαρεύουν (σε 100 εκατομμύρια άτομα υπολογίζεται η ετήσια ψαριά), τους κόβουν το πτερύγιο και μετά τους ξαναπετάνε στη θάλασσα. Οπου βρίσκουν φρικτό θάνατο. Φρικτότερο και από του Αλεξάντερ.