Εχοντας δώσει την πλέον ανούσια, αλλά πάντως εξόχως διαχειριστική, κοινοβουλευτική μάχη της έως τώρα θητείας του, για την ψήφιση της προκλητικά ανεδαφικής διάταξης για τις εταιρικές συμμετοχές πολιτικών προσώπων, ο Αλ. Τσίπρας συγκάλεσε ένα υπουργικό συμβούλιο και εν συνεχεία υποδέχθηκε άλλον έναν υψηλό προσκεκλημένο, τον Πρωθυπουργό της Γαλλίας, Μανουέλ Βαλς.
Αφότου χαλάρωσαν σε ένα δείπνο κάτω από την Ακρόπολη το απόγευμα της Πέμπτης,. στρώθηκαν στην δουλειά.
Επειτα από μία σύντομη συνάντηση την Παρασκευή το πρωί, υπέγραψαν ένα μνημόνιο συνεργασίας (οδικό χάρτη το ονόμασαν), μεταξύ των δύο χωρών, οπου και φαίνεται ότι ελάχιστα είχαν στην πραγματικότητα να συζητήσουν.
Το 11σέλιδο κείμενο περιέχει αναφορές και γενικές περιγραφές στους τομείς συνεργασίας και στις προθέσεις των δύο πλευρών, που λίγο διαφέρουν από όσα αντίστοιχα έχουν υπογράψει προηγούμενες κυβερνήσεις από το 2010 κι έπειτα.
Εν γένει, οι δύο χώρες είναι καλοπροαίρετες και διατεθειμένες να συνεργαστούν στα πάντα. Από τον αγροτικό τομέα (όπου οι Γάλλοι παραγωγοί επιβαρύνονται με ΦΠΑ 4% και οι Ελληνες με 24%…), έως την μεταρρύθμιση της δημόσιας διοίκησης (όπου η Γαλλία έχει περίπου αντίστοιχα χάλια με τα δικά μας και ίσως γι’ αυτό μπορεί να μας καταλάβει) και την Παιδεία (όπου τα ελληνόπουλα μάλλον θα αρχίσουν και πάλι να μαθαίνουν περισσότερα γαλλικά, ενώ αμφισβητείται το κατά πόσον μαθαίνουν ελληνικά ή τα ούτως ή άλλως πιο χρήσιμα αγγλικά).
Αν πάντως κάποιος θέλει να αναζητήσει κάτι συγκεκριμένο στον «οδικό χάρτη», θα βρεί μία και μόνο παράγραφο με σαφείς αναφορές
Το αν υπήρχαν ουσιαστικά αποτελέσματα στην συνάντηση θα φανεί στο μέλλον. Και πάντως το γαλλικό ενδιαφέρον δεν θεωρείται πιθανό (με βάση την εμπειρία και στελεχών προηγούμενων κυβερνήσεων) να λειτουργήσει θαυματουργά για την ανάσταση της Ελλάδας και της οικονομίας της.
Η συνάντηση Τσίπρα – Βαλς έρχεται σε μία περίοδο κατά την οποία η Γαλλία είναι στα πρόθυρα μίας βαθιάς κρίσης. Οι ανατροπές στα εργασιακά που επέβαλε ο Ολάντ είναι πιθανότατα μία πρόγευση αυτών που θα κληθεί να ψηφίσει ο Τσίπρας το φθινόπωρο. Όμως οι αντιδράσεις στην Γαλλία είναι τέτοιες που μπορεί να μετατραπούν σε καταλυτικό παράγοντα για τις εξελίξεις στην Ευρώπη. Υπό το πρίσμα αυτό, ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα μπορεί να εξέφρασε την συμπαράστασή του στον δοκιμαζόμενο γαλλικό λαό, όμως ο Βαλς ούτε μία αναφορά δεν έκανε στον δοκιμαζόμενο ελληνικό λαό και όλα όσα θα υποστεί από το αριστερό μνημόνιο.
Συνεπώς, το θέμα της αλληλεγγύης, έστω και με όρους τυπικούς, σχετικοποιείται πολύ.
Αν πάντως κάποιος θέλει να αναζητήσει κάτι συγκεκριμένο στον «οδικό χάρτη», θα βρεί μία και μόνο παράγραφο με σαφείς αναφορές. Πιθανώς αυτή και να αποκαλύπτει το κύριο γαλλικό ενδιαφέρον αυτήν την στιγμή σε αυτό το επίπεδο – πέραν του γεωπολιτικού, το οποίο είναι ούτως ή άλλως υπό συνεχή διαμόρφωση.
Στο 11σέλιδο κείμενο του οδικού χάρτη, γίνεται σε κάποιο σημείο αναφορά στην «ενθάρρυνση των επιχειρήσεων να ανταποκριθούν στις προσκλήσεις ενδιαφέροντος των ελληνικών αρχών στο πλαίσιο των αποκρατικοποιήσεων που έχουν δρομολογηθεί, ιδίως του νέου αεροδρομίου Κρήτης, της διαχείρισης των υδάτων σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα, για τις οποίες εξετάζεται νέο σχήμα, καθώς και οι σιδηρόδρομοι (ΤΡΑΙΝΟΣΕ, ΕΕΣΣΤΥ – της εταρείας συντήρησης τροχείου υλικού)».
Αυτό αρκούσε. Θα μπορούσε να λείπει όλη η υπόλοιπη σάλτσα.