«Πάω να παίξω ημιτελικούς, άδειο το Ολυμπιακό Στάδιο στο πρώτο ματς. Αδειο και το Περιστέρι, στη ρεβάνς. Πάω να παίξω πρεμιέρα πλέι-οφ, άδεια η Τούμπα. Ερχομαι εδώ, να παίξω τελικό Κυπέλλου, άδειο -πάλι- το Στάδιο. Δεν το αξίζουμε, οι Eλληνες, όλο αυτό».
Ηταν το -δικαιολογημένο- παράπονο ενός προπονητή που η ομάδα του είχε μόλις κατακτήσει το Κύπελλο. Σε ένα γλέντι βουβό, χωρίς μουσική. Δίχως να μπορεί να μοιραστεί τη χαρά της με τους φίλους της. Ενός ανθρώπου που μπήκε στα γήπεδα 14 ετών, και σήμερα έχει άσπρα μαλλιά. Που έμαθε -και έζησε- το ποδόσφαιρο εντελώς διαφορετικά. Ο Στέλιος Μανωλάς και οι ποδοσφαιριστές του, σίγουρα δεν άξιζαν να πρωταγωνιστήσουν σε ένα άδειο θέατρο. Αλλά για τους παράγοντες, Στέλιο, μην παίρνεις όρκο.
Δες μόνο, πού κατέληξαν οι προσκλήσεις. Σε κάτι κάφρους, οι οποίοι λίγο έλειψε να διακόψουν έναν αγώνα «κεκλεισμένων των θυρών». Αυτό θα είχε συμβεί, αν δεν είχαν επέμβει οι κρανοφόροι της Αστυνομίας. Που προπηλάκισαν δημοσιογράφους – ακόμη και γυναίκα. Που υποδέχτηκαν στον αγωνιστικό χώρο τις δυο φιναλίστ με ύβρεις ακατάλληλες ακόμη και για ενηλίκους. Που δεν έχασαν ευκαιρία να «πλακωθούν» μεταξύ τους. Που έκαναν ακόμη και τον κυνικό πρόεδρο της ΕΠΟ να δηλώσει αηδιασμένος. Δυστυχώς, Στέλιο Μανωλά, αυτοί οι τύποι δεν βρέθηκαν τυχαία στην κεντρική κερκίδα των επισήμων. Τους ανέβασαν εκεί, η διοίκηση του συλλόγου σου, η διοίκηση του Ολυμπιακού και η διοίκηση της Ομοσπονδίας. Αφού δεν κατάλαβαν -ακόμη- γιατί φτάσαμε στον «τελικό της ντροπής», μην περιμένεις σωτηρία.
Οι ομάδες δεν ζουν σε… κενό αέρος, αποκομμένες από το περιβάλλον τους. Ο Σίλβα και οι παίκτες του εμφανίστηκαν στον τελικό τόσο «μπλαζέ», επειδή τόσους μήνες -από την αρχή της σεζόν- άκουγαν τους πάντες γύρω τους να μιλούν, δημοσίως, υποτιμητικά για την ΑΕΚ
Αφού παίχτηκε ποδόσφαιρο, παρ’ όλα αυτά, ας μιλήσουμε για ποδόσφαιρο. Ο Ολυμπιακός ήταν το μεγάλο φαβορί. Προερχόταν από μια υπέροχη σεζόν στο Πρωτάθλημα, γεμάτη νίκες και ρεκόρ, είναι κατά (περίπου) 50 εκατομμύρια ακριβότερη ομάδα από τη χθεσινή αντίπαλό του, κάθε παίκτης του πάγκου του θα έπαιζε βασικός στην ΑΕΚ, οι ποδοσφαιριστές και ο προπονητής του είναι πολύ πιο έμπειροι από τους «απέναντι» στη διαχείριση καθοριστικών αγώνων. Εχασε, όμως, αυτός ο σύλλογος των δεκάδων σερί εμφανίσεων στο Champions League, από την ομάδα που μόλις πέρυσι τέτοιον καιρό αγωνιζόταν στα πλέι-οφ ανόδου της Β’ Εθνικής. Για δεύτερη φορά μέσα σε τρεις μήνες και κάτι. Που σημαίνει ότι δεν έτυχε, αλλά πέτυχε. Γιατί;
Δείτε 11 διαφορετικές εικόνες από τον τελικό
Μια εξήγηση είναι -ασφαλώς- η μακρά αγωνιστική απραξία του. Αν σκεφτεί κανείς ότι το τελευταίο ματς του Ολυμπιακού στο πρωτάθλημα -στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης» με την Καλλονή- ήταν περισσότερο φιέστα παρά αγώνας, ουσιαστικά έσβησε τις μηχανές του αμέσως μετά την προτελευταία αγωνιστική στο Αγρίνιο. Πριν από πέντε εβδομάδες, δηλαδή. Επιπλέον, έχουν περάσει σχεδόν δυόμισι μήνες από το τελευταίο του παιχνίδι που είχε πρακτική σημασία: τον πρώτο ημιτελικό με τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα, στις 2 Μαρτίου, που διακόπηκε. Εκτοτε, δεν χρειάστηκε να πατήσει γκάζι.
Αλλά αυτή η απραξία δεν θα του προκαλούσε τόσο μεγάλη ζημιά, αν δεν έκανε το ολέθριο σφάλμα να υποτιμήσει, για άλλη μια φορά, την αντίπαλό του. Γνωρίζοντας -καλύτερα από τον καθέναν- αυτό το μειονέκτημα, ο προπονητής του θα μπορούσε εύκολα να το ξεπεράσει, ρίχνοντας την ομάδα του στον τελικό με μια πιο συντηρητική τακτική. Αυτή που επιλέγει, για παράδειγμα, στα περισσότερα παιχνίδια του Champions League – με τη γνωστή επιτυχία. Ο λόγος που ο Μάρκο Σίλβα δεν το έκανε, αλλά προτίμησε να παίξει λες και υποδεχόταν μια ομαδούλα στο γήπεδό του -με μεγάλη κατοχή μπάλας και την άμυνα ψηλά- είναι ότι ένιωθε την υποχρέωση να επιδείξει τη σαφή ανωτερότητα της ομάδας του. Δεν του έφτανε να νικήσει. Κι αυτή η «αλαζονεία» τού κόστισε έναν τίτλο. Εναν «σίγουρο» τίτλο.
Οι ομάδες δεν ζουν σε… κενό αέρος, αποκομμένες από το περιβάλλον τους. Ο Σίλβα και οι παίκτες του εμφανίστηκαν στον τελικό τόσο «μπλαζέ», επειδή τόσους μήνες -από την αρχή της σεζόν- άκουγαν τους πάντες γύρω τους να μιλούν, δημοσίως, υποτιμητικά για την ΑΕΚ. Τα πίστεψαν. Οτι η ΑΕΚ είναι μικρή ομάδα. Οτι ο Ολυμπιακός δεν χάνει απ’ αυτούς. Οτι και τότε που έχασε, έφταιγε ο διαιτητής. Οτι άμα ξανασυναντηθούν μαζί της, θα της δείξουν ποιος είναι ο καλύτερος. Τα πίστεψαν, και την (ξανα)πάτησαν.
Για θυμηθείτε: Στις 17 Οκτωβρίου 2015, μετά το επιβλητκό 4-0 του Ολυμπιακού επί της ΑΕΚ στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης», ο πρόεδρος Βαγγέλης Μαρινάκης δήλωνε: «Οι μεγάλες νίκες είναι απέναντι στις μεγάλες ομάδες. Αυτή η ΑΕΚ δεν είναι μεγάλη, είναι ιστορική ομάδα. Η μεγάλη ΑΕΚ, ήταν η ΑΕΚ του Μπάρλου και του Νικολαΐδη, και κάποιων άλλων παιδιών που είχαν επενδύσει. Η σημερινή ΑΕΚ είναι μια μεγάλη απάτη».
Στις 13 Φεβρουαρίου 2016, μετά τη νίκη της ΑΕΚ (1-0) επί του Ολυμπιακού στο Ολυμπιακό Στάδιο, ο εκ των αντιπροέδρων Σάββας Θεοδωρίδης δήλωνε: «Εύχομαι στους φιλάθλους του Ολυμπιακού να μη στεναχωρηθούν καθόλου σήμερα, γιατί τα παθήματα είναι μαθήματα. Θέλουμε να μας τύχει η ΑΕΚ στο Κύπελλο Ελλάδος. Εκεί θα φανεί, ποια είναι η καλύτερη ομάδα. Ας τερματίσουμε με 11 στο Κύπελλο και θα δούμε εκεί, ποιος είναι ο καλύτερος».
Την ίδια ώρα, μερικά μέτρα πιο ‘κει, ο ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού, Παϊτίμ Κασάμι, δήλωνε: «Η ΑΕΚ είναι 16 βαθμούς πίσω από μάς. Είναι μικρή ομάδα. Το σημαντικό είναι οτι εμείς θα σηκώσουμε το τρόπαιο σε λίγες εβδομάδες, και θα δουν οι φίλαθλοι της ΑΕΚ το πώς είναι να παίρνεις έναν τίτλο. Διότι σήμερα πανηγύρισαν σαν να πήραν ένα τρόπαιο».
Αλλά, μη φανταστείτε ότι τα παθήματα έγιναν μαθήματα. Αμέσως μετά τον τελικό, ο αμυντικός του Ολυμπιακού, Δημήτρης Σιόβας, ανέβασε στον e-λογαριασμό του μια φωτογραφία από εκείνο το 4-0 του «Γ. Καραϊσκάκης», στην οποία εικονίζεται να σχηματίζει τον αριθμό «4» με τα δάχτυλά του…
Η ΑΕΚ σήκωσε το Κύπελλο, σε πείσμα των προγνωστικών και της ποδοσφαιρικής λογικής, επειδή σεβάστηκε τον αντίπαλό της. Εχοντας επίγνωση της ανωτερότητάς του στον αγωνιστικό τομέα -αλλά και των δικών της, προβληματικών επιδόσεων στους πρόσφατους αγώνες της – φρόντισε να μακιγιάρει τα μειονεκτήματά της με ένα «σχέδιο επιβίωσης», από τον Μανωλά, το οποίο οι παίκτες της ακολούθησαν με συγκέντρωση, πίστη και πειθαρχία. Χάρη και στα χάλια του χθεσινού Ολυμπιακού, με γκολ των δυο από τους πέντε έξι παίκτες υψηλής ποιότητας που διαθέτει (Μάνταλος στο 39′ και Τζεμπούρ στο 51′), έφτασε στον πρώτο τίτλο της μετά το 2011 πιο εύκολα απ’ όσο θα περίμενε ο πιο αισιόδοξος οπαδός της.
Βοήθησε, ίσως, και το ότι έξι στους 14 ποδοσφαιριστές της που χρησιμοποιήθηκαν, είναι Ελληνες. Ο Μανωλάς δεν χρειαζόταν να τους εξηγήσει, τι σήμαινε για το κλαμπ αυτή η αναμέτρηση, αυτός ο τίτλος. Αντιθέτως, στον Ολυμπιακό, οι 13 ξένοι που αγωνίστηκαν, έδειχναν να ενδιαφέρονται λιγότερο για το Κύπελλο και περισσότερο για το πρόγραμμα των διακοπών τους, που το χάλασε ο καυγάς του Γκιρτζίκη με τον Κοντονή. Δεν κατάλαβαν -ή δεν τους ένοιαζε- ότι για την ομάδα τους αυτό το ματς δεν ήταν απλώς «ένας ακόμα τίτλος».
Τι σημαίνει, για την ΑΕΚ, αυτό το Κύπελλο – το 15ο στην ιστορία της; Ακριβώς αυτό που ανέγραφαν τα t-shirts τα οποία φορούσαν οι ποδοσφαιριστές της στην απονομή: «Ηρθαμε». Είναι ο πρώτος τίτλος τής νέας εποχής, μετά την ντροπιαστική περιπέτειά της μακριά από τη μεγάλη κατηγορία. Είναι η διάκριση που της ανοίγει την όρεξη για τις επόμενες – και πιο σημαντικές. Είναι η νίκη -η δεύτερη στη σειρά- επί τής ομάδας που τα τελευταία 20 χρόνια κυριαρχεί στο ελληνικό ποδόσφαιρο, η οποία τής δείχνει οτι βαδίζει στο σωστό δρόμο. Είναι η εξασφάλιση του «καλού» εισιτηρίου για το προσεχές Europa League, που θα την απελευθερώσει στη συνέχεια των play-offs.
Είναι αυτό που βαφτίζει τη χρονιά της επιτυχημένη και την επιστροφή της σε υψηλό επίπεδο θεαματική. Είναι η πρώτη από τις πολλές χαρές που την περιμένουν. Αρκεί να μην πιστέψει οτι δεν χρειάζεται να «ψηλώσει» πολύ περισσότερο για να κάνει πρωταθλητισμό την επόμενη σεζόν.