Γυρίζοντας τον χρόνο πίσω σε εκείνη την εποχή, σε ένα παρελθόν που -χρονικά- δεν είναι και τόσο μακρινό, αντιλαμβάνεσαι πόσο νερό έχει κυλήσει στον μύλο της πολιτικής ζωής της Ελλάδας. Και, βασικά, από πάνω σου. Οκτώ χρόνια πριν και νιώθεις, βάσει των αναρίθμητων εξελίξεων και των πολιτικών γεγονότων που στιγμάτισαν τη ζωή, τις ζωές μας, ότι μιλάς για κάποιον άλλον καιρό, για μια άλλη χώρα, για άλλους πρωταγωνιστές.
Ποιοι ήταν τότε οι τοπικοί μας ήρωες; Εναν χρόνο πριν από την εκλογή του Αλέξη -από τότε τον φωνάζαμε, φίλοι κι «εχθροί», με το μικρό του όνομα- οι εκλογές της 16ης Σεπτεμβρίου 2007 ανέδειξαν νικήτρια τη Νέα Δημοκρατία του Κώστα Καραμανλή, έστω και οριακά. Ο Γιώργος Παπανδρέου, τρώγοντας στο κεφάλι τη δεύτερη σερί ήττα του ΠΑΣΟΚ, γνώρισε την κομματική μήνι του Βαγγέλη Βενιζέλου, όμως κατάφερε να επανεκλεγεί στις εσωκομματικές εκλογές της 11ης Νοεμβρίου.
Αντίστοιχα, στον Συνασπισμό -κανείς δεν ξεχνά την άνοδο που σημείωσε σε εκείνες τις εκλογές- ο επικεφαλής του κόμματος, Αλέκος Αλαβάνος, είχε ανακοινώσει, στις 27 Νοεμβρίου 2007, πως καθαρά για προσωπικούς λόγους δεν θα κατέλθει ως υποψήφιος του κόμματος. Δεν είχε καμία αξίωση διεκδίκησης μίας νέας θητείας στο επικείμενο συνέδριο, το οποίο είχε προγραμματιστεί για το τέλος Ιανουαρίου, πάντα του 2008. Αρκετά ηγετικά στελέχη του ΣΥΝ θέλησαν να τον μεταπείσουν, αλλά αυτό κατέστη μάταιο. Αλλωστε ο Αλαβάνος είχε ήδη φροντίσει να δρομολογήσει την υποψηφιότητα Τσίπρα στην προεδρία του κόμματος. Ο Αλέξης είχε γίνει ήδη γνωστός στην Ελλάδα αφενός λόγω της συμμετοχής και του ηγετικού του ρόλου στις σχολικές καταλήψεις του 1990-1991 εναντίον του νόμου του τότε υπουργού Παιδείας Βασίλη Κοντογιαννόπουλου, αφετέρου μέσω της υποψηφιότητάς του για τη Δημαρχία της Αθήνας, το 2006. Ουδείς μπορούσε να παραγνωρίσει πως ο 33χρονος, πια, πολιτικός μηχανικός είχε λάβει ένα εξαιρετικά γενναίο 10,51% – ποσοστό υπερδιπλάσιο από τις συνήθεις εκλογικές επιδόσεις του ΣΥΝ σε εθνικές εκλογές.
«Αντίπαλός» του ο 60χρονος Φώτης Κουβέλης, προβεβλημένο στέλεχος της ανανεωτικής πτέρυγας -αργότερα συγκρότησε τη ΔΗΜΑΡ- ο οποίος στις 16 Δεκεμβρίου 2007 ήταν ο πρώτος που ανακοίνωσε την υποψηφιότητά του για την προεδρία του ΣΥΝ. Τον στήριζε η ιστορική μορφή της Αριστεράς Λεωνίδας Κύρκος αφού, κατά τον ίδιο, «συνδυάζει την ωριμότητα της ηλικίας με την ειδική ωριμότητα που απαιτεί η λειτουργία του προέδρου ενός σύγχρονου κόμματος». 18 Δεκεμβρίου ο Τσίπρας ανακοίνωσε τη δική του υποψηφιότητα και επίσης δεν ήταν μόνος του στην όλη προσπάθεια. Σημειώστε ονόματα: Λαφαζάνης, Στρατούλης, Δραγασάκης, Φλαμπουράρης, Χουντής κ.ά. – κάποιοι έμειναν δίπλα του μέχρι σήμερα, κάποιοι όχι… Ολοι ανήκαν στο Αριστερό Ρεύμα, τη συνέχεια της «αριστερής κινηματικής στροφής» του ΣΥΝ που εφάρμοσε ο Αλαβάνος. «Η πρόταση που έγινε από πολλές πλευρές εντός του κόμματος, να είμαι υποψήφιος για την προεδρία του Συνασπισμού, με τιμά ιδιαίτερα», είχε δηλώσει τότε ο Αλέξης ενώ όλοι περίμεναν τη γεφύρωση της παλιάς πτέρυγας του κόμματος με τη Νεολαία.
Στο 5ο συνέδριο του ΣΥΝ -που έλαβε χώρα από τις 7 έως τις 10 Φεβρουαρίου 2008, στο κλειστό γήπεδο του Τάε Κβον Ντο, στο Νέο Φάληρο- παρουσιάστηκαν μόνο δύο υποψηφιότητες για την προεδρία του κόμματος: Φώτης Κουβέλης και Αλέξης Τσίπρας. Η ωριμότητα, κόντρα στο απόλυτο φαβορί.
Η κάλπη απεφάνθη… Από τους 1.196 συνέδρους που έλαβαν μέρος στην εκλογική διαδικασία, ο Τσίπρας έλαβε 840 ψήφους (70,41%) και ο Φώτης Κουβέλης 342 (28,67%), μια πραγματικά συντριπτική διαφορά. Ακριβώς την ίδια στιγμή, τα αποτελέσματα για την εκλογή μελών της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής αποτύπωναν την κυριαρχία του Αριστερού Ρεύματος στο κόμμα, αφού έλαβε το 62,31% των ψήφων. Η Ανανεωτική Πτέρυγα συγκέντρωσε 30,5% και η Πρωτοβουλία για την Αριστερή Ανασύνθεση 2,63% των ψήφων. Τότε, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που μιλούσαν κοροϊδευτικά για… «Αριστερή Αποσύνθεση»!
Ανακοινώθηκε το αποτέλεσμα, χειροκροτήματα, οι δύο διεκδικητές της προεδρίας ανέβηκαν μαζί στο βήμα του συνεδρίου, ως ένα βήμα σύμπνοιας και ομόνοιας – «είμαστε όλοι νικητές». Πρώτος ξεκίνησε να μιλά ο Φώτης Κουβέλης και συνεχάρη τον Αλέξη Τσίπρα, σημειώνοντας – αυτό που κανείς δεν είχε συνειδητοποιήσει τότε: Πως «ξεκινά μια νέα εποχή για τον Συνασπισμό», συμπληρώνοντας, «…από αύριο, όλοι μαζί στους πολιτικούς αγώνες». Το αύριο φάνταζε μακριά. Στο τότε σήμερα, 10 Φεβρουαρίου του 2008, ο 33χρονος Αλέξης, αφού σήκωσε τα χέρια του ψηλά, ευχαρίστησε τα μέλη του Συνασπισμού για την εκλογή του. Αλλά και τον Φώτη Κουβέλη, για το κλίμα «πολιτικού πολιτισμού» που επικράτησε μεταξύ τους. «Αυτή η εντολή είναι μια εντολή ενότητας, αισιοδοξίας και αγώνα», δήλωσε και τόνισε πως θα επιδιώξει να συγκεράσει τις απόψεις μέσα στο κόμμα, «αντάξιος των υψηλών προσδοκιών τού κόσμου της Αριστεράς».
Η Ιστορία, που είχε ήδη ξεκινήσει να γράφεται, είχε προλάβει να σημειώσει πως ο Τσίπρας είχε λάβει το μεγαλύτερο ποσοστό που είχε πάρει ποτέ υποψήφιος πρόεδρος του Συνασπισμού. Σε αυτό, δεν υπολογίζεται η επανεκλογή Νίκου Κωνσταντόπουλου στο 2ο Συνέδριο -Μάρτιος του 1996- αφού δεν υπήρξε άλλος υποψήφιος. Η Ιστορία θα έγραφε, επίσης, πως ήταν ο νεότερος αρχηγός πολιτικού κόμματος στην Ιστορία της Ελλάδας. Το πιο δύσκολο ήταν πως είχε καταφέρει να ηγηθεί της μεγαλύτερης συνιστώσας της εκλογικής συμμαχίας «Συνασπισμός της Ριζοσπαστικής Αριστεράς» (ΣΥΡΙΖΑ). «Ο ηλικιακός ρατσισμός νικήθηκε», είχε δηλώσει τότε ο Νικήτας Κακλαμάνης, ως Δήμαρχος Αθηναίων, σε μια πραγματικά «μεγάλη» δήλωση όντας σε αντίπαλο κόμμα.
Η Ιστορία συνέχισε να γράφει για τον Τσίπρα πως, έναν χρόνο μετά την εκλογή του, εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής, ως επικεφαλής του Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ) -συμμαχικό σχήμα στο οποίο συμμετείχε ο ΣΥΝ- στην Α’ Αθήνας. Το επόμενο βήμα ήταν να αναλάβει πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ. Τρία χρόνια μετά, το 2012, ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε δεύτερο κόμμα σε εκείνες τις εκλογές και ο Αλέξης -όπως συνέχισαν πολλοί να τον αποκαλούν- ήταν ο αρχηγός τής τότε αξιωματικής αντιπολίτευσης. Τον Ιούλιο του 2013, μετά τη διάλυση του ΣΥΝ και τη μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο κόμμα, έγινε πρόεδρος του κόμματος. Ευρωεκλογές του 2014 και, ταυτόχρονα με την εκλογική αναμέτρηση στην Ελλάδα, ήταν υποψήφιος πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, με το κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς.
Επτά χρόνια αργότερα από εκείνον τον Φεβρουάριο του 2008, στις βουλευτικές εκλογές της 25ης Ιανουαρίου 2015, προτού κλείσει τα σαράντα χρόνια της ζωής του, ήταν πρωθυπουργός της χώρας.
Τα υπόλοιπα που συνέβησαν και συμβαίνουν μέχρι σήμερα, επίσης καταγράφονται ως αναπόσπαστο μέρος της ίδιας ιστορίας, μαζί με τους λάθος ή τους σωστούς χειρισμούς τού Τσίπρα.
Δεν θα μάθουμε ποτέ τι θα συνέβαινε και πώς θα ήταν η εξέλιξη των πεπραγμένων κατά την περίπτωση στην οποία, τελικά, κέρδιζε ο Κουβέλης, αν δεν υπήρχε ως υποψήφιος ο Αλέξης, αν, αν… Υποθέσεις μπορεί να κάνει κάποιος πάρα πολλές, με άπειρες παραλλαγές και συνδυασμούς υποθετικών γεγονότων.
Το βέβαιο είναι ότι με πιθανότητες και εικασίες δεν γράφεται η Ιστορία…