Στο φεστιβάλ ανεξάρτητου κινηματογράφου του Σάντανς, όπου παρουσιάστηκε η ταινία της «Certain Women», έκανε την εμφάνισή της με μαύρο πουκάμισο, μαύρο παντελόνι, χωρίς κραγιόν στα χείλη και μια πρωτότυπη δήλωση: «Δικέ μου, με αυτά τα ελαστικά παπούτσια που φοράω μπορώ να περπατήσω σε όλα τα κόκκινα χαλιά του κόσμου. Αλλάζουν την προοπτική ενός φεστιβάλ επειδή σε κρατούν σταθερά στη γη, ενώ εάν θέλεις, σου δίνουν την κατάλληλη ώθηση για να πετάξεις λίγο στον αέρα».
Η Κρίστεν Στιούαρτ δεν έχει και πολλή σχέση με το ρομαντικό κορίτσι που ερωτεύεται ένα βαμπίρ στη γνωστή τριλογία του «Λυκόφωτος». Από μια άποψη, όμως, είναι εξίσου τολμηρή. Και είναι αποφασισμένη να παίξει το παιχνίδι του θεάματος με τους δικούς της κανόνες: όταν πριν από μερικούς μήνες κάποιες φήμες την ήθελαν να έχει σχέση με γυναίκα, εκείνη πέρασε στην αντεπίθεση: «Είμαι ηθοποιός, δικέ μου. Ζω με τις γαμημένες αντιφάσεις αυτής της ζωής και μου αρέσει. Δεν θα αισθανόμουν ότι είμαι εγώ εάν άρχιζα να λέω “κάνω αυτό κι εκείνο”. Κάνω μια δουλειά. Είμαι ένα παιδί που κάνει ταινίες».
Ο «δικός της» τότε – τον Αύγουστο του 2015 – ήταν μια δημοσιογράφος του περιοδικού Nylon. Ο «δικός της» σήμερα – στο Φεστιβάλ του Σάντανς – είναι ένας δημοσιογράφος της εφημερίδας La Repubblica. Οι απαντήσεις της στις δικές του ερωτήσεις είναι το ίδιο αυθόρμητες και ειλικρινείς, έχουν την ίδια χαριτωμένη δόση αθυροστομίας, πάνε λίγο κόντρα στο ρεύμα. Η Κρίστεν Στιούαρτ είναι η επιτομή του γυναικείου «κουλ». Φαίνεται και από όσα δήλωσε στην τελευταία της συνέντευξη:
Για το Φεστιβάλ του Sundance (το μεγαλύτερο φεστιβάλ ανεξάρτητου κινηματογράφου στις ΗΠΑ φιλοξενείται στα όρη της Γιούτα): «Μου αρέσει η ατμόσφαιρα που αναπνέει κανείς εδώ. Κι έπειτα, αν εξαιρέσει κανείς τη σάγκα του «Λυκόφωτος», εγώ αισθανόμουν πάντα δεμένη με την Indie κοινότητα – στην ουσία από τότε που ήμουν μικρή. Το κρύο σε κάνει να έρχεσαι κοντά με τους ανθρώπους, ενώνει τα δημιουργικά πνεύματα. Να πας να κάνεις σκι στο βουνό όταν όλοι μιλάνε για κινηματογράφο; Ούτε γι’ αστείο, δεν θα άξιζε τον κόπο. Όχι για μένα τουλάχιστον. Αισθάνομαι σαν τσιουάουα σ’ αυτά τα βουνά».
Για την τελευταία της ταινία («Certain» Women της Κέλι Ράιχαρντ): «Ερμηνεύω μια δικηγόρο που, εντελώς ξαφνικά, παραδίδει μαθήματα ζωής στους μεγαλύτερους της. Είναι μια γυναίκα πολύ ανοικτή, πολύ αποφασιστική, αλλά και εύθραυστη. Είναι και μόνη σαν το σκυλί. Δεν μπορεί να συντονιστεί με τον κόσμο που την περιστοιχίζει, είναι σαν οι άλλοι να ζουν σε άλλο πλανήτη. Είναι ένα παράξενο πλάσμα, διαφορετικό».
Για τις διακρίσεις στο Χόλιγουντ: (με αφορμή τις επικρίσεις για ρατσισμό στα Οσκαρ): «Δεν έχω να πω και πολλά στην πραγματικότητα. Το μόνο που σκέφτομαι είναι ότι αυτή η βιομηχανία, όπως όλες οι βιομηχανίες, είναι λίγο απαρχαιωμένη. Είναι σαν να πρέπει να διασχίσεις ένα στενό πέρασμα. Σε πολλά επίπεδα και από πολλές απόψεις, οι πάντες στον κόσμο του σινεμά γνωρίζουν το πρόβλημα των διακρίσεων. Πώς μπορεί να λυθεί; Δεν έχω ιδέα. Ισως κάνοντας ανεξάρτητες ταινίες, όπως αυτά που βλέπουμε στο Σάντανς. Είναι ένας κόσμος σχεδόν αναλλοίωτος από την πολιτική και τα λόμπι».
Για τους άνδρες ηθοποιούς που βγάζουν περισσότερα από τις γυναίκες: «Είμαι γαμημένα τυχερή. Λένε ότι οι γυναίκες δουλεύουν λίγο και αμείβονται λιγότερο από τους άνδρες. Εγώ, πάλι, δεν έχω παράπονο. Θα ήταν άδικο να το έκανα. Εάν οι άνδρες βγάζουν περισσότερα χρήματα σημαίνει ότι οι “ανδρικές” ταινίες φέρνουν περισσότερα λεφτά. Δεν τρέχει τίποτα, μου αρκεί ότι έχω πάντα πράγματα να κάνω και δεν βαριέμαι ποτέ. Εάν βαριόμουν θα σήμαινε ότι κάτι δεν πάει καλά. Αναγνωρίζω, πάντως, ότι το να κάνεις μια ταινία γίνεται όλο και πιο πολύ μια πολυτέλεια για λίγους».