Και όμως, η πρωτοπορία του μέλλοντός μας μπορεί να στηθεί με «κλασικό» παίξιμο και αρμονικές σχέσεις μεταξύ των ηθοποιών.
Το απέδειξε ο Λετονός Άλβις Χερμάνις με τη «Σόνια» που παρουσίασε στην Πειραιώς 260, μια παράσταση με δυνατό αποτύπωμα στη συλλογική φεστιβαλική μνήμη. Απαραίτητα συστατικά: ένα γραμμόφωνο και τα βελούδινα τραπεζομάντιλα μιας φτωχικής κάμαρας, όπου ζει η γεροντοκόρη του τίτλου -μια αφελής, κι αξιολάτρευτη καρδιά που πέφτει θύμα φάρσας ενός (ανύπαρκτου) θαυμαστή της.
Γράμματα που πάνε κι έρχονται και γλυκά που φτιάχνονται ως υποκατάστατο ψυχοθεραπείας. Τα υπόλοιπα τα ζωντανεύει ο Χερμάνις και το Νέο Θέατρο της Ρίγας: τα τραύματα της ιστορικής μνήμης (η πολιορκία του Λένινγκραντ), τον τρόπο που χειριζόμαστε τα βάρη της ύπαρξής μας και την ανάγκη που νιώθει η κοινωνία να παράγει τους «χρήσιμους περιθωριακούς».