Γέμισε ο τόπος γαλανόλευκες! Ελληνικές σημαίες, δάφνινα στεφάνια, σπαθιά και καριοφίλια. Ζώστηκαν οι φίλοι μου τ’ άρματα και οι φίλες τις μαντίλες και κατέκτησαν το Facebook. Και όλες και όλοι μαζί γιορτάζουμε τα 200 χρόνια από την Επανάσταση του 1821, όπως μπορούμε, και μάλλον, όπως συνηθίσαμε: ψηφιακά.
Οι ενημερωμένες με γαλανόλευκα πλαίσια φωτογραφίες προφίλ στα social media είναι οι σημαίες που κάποτε κυμάτιζαν στις αυλές και στα μπαλκόνια.
Οι εικόνες που «τρέχουν» στο timeline μας, από εμβληματικά έργα τέχνης με αναφορές στην ελληνική Επανάσταση και την Ελευθερία, έγιναν οι «πανηγυρικοί» που ακούγαμε από το προαύλιο του σχολείου της γειτονιάς.
Το webex είναι σήμερα η πλατφόρμα πάνω στην οποία θα ανεβούν τα παιδιά μας για να απαγγείλουν το ποίημά τους, να υμνήσουν τα ανδραγαθήματα του Γέρου του Μωριά, του Παπαφλέσσα, της Μπουμπουλίνας (το γυναγάθημα).
Θα θέλαμε σίγουρα να είμαστε διαφορετικά. Να κάναμε το «ψηφιακό» μας, αλλά να έχουμε και τις εναλλακτικές. Ή να αισθανόμαστε ότι τις έχουμε. Να μη μας περιορίζουν τα μέτρα, να μη μας κλείνουν σε λίγα τετραγωνικά και σε μερικά pixels.
Εστω και έτσι, όμως, τη γιορτάζουμε αυτή την επέτειο της Ελευθερίας. Με περιορισμένες, λόγω Covid-19, τις ελευθερίες μας. Για να τις εκτιμήσουμε περισσότερο. Και να μας θυμίσει η συγκυρία τούτη πόσο σπουδαία είναι η ημέρα. Tι πραγματικά συμβολίζει. Οχι το «200», όχι — τι 199, τι 200, τι 201… Αλλά το 1.
Ο ένας χρόνος υπό καθεστώς μιας πρωτόγνωρης για τις μεταπολεμικές γενιές δουλείας.
H μία, η κάθε ημέρα ελευθερίας.
Για τον καθένα μας.
Και για τούτη τη χώρα που «έβαψε» με τα χρώματα της τον κόσμο — όχι μόνο τον ψηφιακό.