Τη βλέπω. Σ’ αυτή με βλέπω. Το πρόσφατό μου «κάποτε», παρατηρώ. Eνα καλοκαίρι πριν. Το χαμόγελό της, τα τιρμπάν της, τους τρόπους που εφευρίσκει κάθε φορά να δένει τα μαντήλια της, το φωτεινό κραγιόν της. Υποκλίνομαι στο κραγιόν σου, όμορφο, θαρραλέο πλάσμα.
Ξέρω, θυμάμαι δηλαδή, πόση δύναμη, πόση αντοχή απαιτεί ένα κραγιόν όταν κάνεις χημειοθεραπείες. Η γυναικεία καλαισθησία τέτοιες ώρες… Τι συγκινητικά ιερή περίπτωση. Γιατί ακόμα και σε αυτή ενυπάρχει, ένα «για εκείνον». Για τον σύντροφό, για το παιδί, για τα παιδιά. Να μη στενοχωρηθούν, να μη φοβηθούν.
Γεννήθηκε να προστατεύει. Ακόμα και τέτοιες ώρες, προστατεύει.
Βλέπω τα μάτια της. Τα φρύδια της. Μελετάω το χεράκι της να τα βάψει, κάπως, όπως, όσο. Μα το βλέμμα, πώς το βάφεις; Ατιμα προδοτικό το βλέμμα του ανθρώπου. Ολα «μια χαρά!» τα λέει, κυρίως για να ακούει τον εαυτό της και να παίρνει θάρρος από μέσα της. Να έχει για να δίνει. Μα αργά αργά, όπως μπαίνει η νύχτα στη μέρα… Λίγο να προσέξεις παραμέσα… Ο φόβος. Το ότι πλέον γνωρίζει, ότι δεν είναι από σίδερο.
Περιμένω τις αναρτήσεις της, με προσμονή που περίμεναν «γράμμα από τα ξένα». Χαμογελάω πότε πικρά, πότε γλυκά. Τη διαβάζω μέσα-καταμέσα. Δες. Δες την πώς, χημειοθεραπεία τη χημειοθεραπεία, αποενοχοποιείται! Κάποια στιγμή φτάνει μέχρι και να πετάξει όλα τα φτιασίδια και τα στολίδια και να φωτογραφηθεί. Είναι μια χαρούμενη φαλακρή. Ουφ! Δεν είναι ντροπή η αρρώστια. Μια μάχη, μια δοκιμασία, μια etap.
Τη νοιώθω πια, να αυτοαγαπιέται πολύ! Να αυτονοιάζεται πολύ! Να αυτοεκτιμιέται πολύ! Τα ματάκια της αστράφτουν δυναμοκούραση. Πολλή κούραση. Αλλά και πάλι… Ενα κολιέ όλο χρώμα. Μια μπλούζα όλο χρώμα. Πολλή χρώμα. Προσκυνώ τα χρώματα που διαλέγεις, όμορφο, θαρραλέο πλάσμα. Για να στολίσεις τις μέρες σου. Ενώ μυρίζομαι τις νύχτες σου. Τις ταβανονύχτες σου. Εκείνο το ταβάνι που γίνεται καθρέπτης και σε κοιτάς και τη ζωή σου όλη κοιτάς. Τι συγκινητικά ιερή περίπτωση το ταβάνι των σπιτιών! Και σε βλέπεις να μικραίνεις, τόση δα, μια σταλιά, κουκίδα. Κι όμως από κάπου…
Να, όπως εκείνα τα άγρια πανέμορφα αγριολούλουδα, όπως ας πούμε το λουλούδι της κάπαρης… Ξέρεις πόσο ωραίο λουλούδι είναι η κάπαρη; Και κάπως, πώς, πώς μέσα από έναν βράχο κατά-βράχο, πώς μέσα από έναν τοίχο-κατατοίχο, τοίχο γερό….Πώς διάολο βρίσκει δρόμο ένα λουλούδι; Και σκάει μύτη, βγαίνει. Ζωή μωρέ! Πώς μας τραβάει η ζωή!
Παρατηρώ την άγνωστη-γνωστή μου φιλενάδα του FB. Μού είχε στείλει μήνυμα για ένα κείμενό μου που την είχε συγκινήσει. Μόλις ξεκινούσε η δική της περιπέτειά. Από το κείμενό μου «πιάστηκε». Από κάπου οι άνθρωποι πιανόμαστε. Το ένστικτο εντοπίζει χέρι, μπράτσο, ώμο. Και γω, μήνυμα το μήνυμα, της έστειλα «τα προικιά» μου. Σ΄εκείνη επέλεξε η ψυχή μου να τα χαρίσω. Τα δικά μου τιρμπάν, τα δικά μου μαντήλια, την περούκα-Μάιρα, την περούκα-Ντέπυ.
Μετά από λίγες μέρες έλαβα ένα μήνυμά της: «τα χάιδεψα τα μαντήλια σου ένα ένα, ήταν σαν να σου χάιδευα το χέρι που μου άπλωσες και μου είπες εδώ είμαι, δεν είσαι μόνη. Νοιώθω ευτυχής, γιατί μας έμαθε ο πούστης, να απλώνουμε τα χέρια και να τα κάνουμε γέφυρες αγάπης και ανιδιοτέλειας. Πάμε λοιπόν απάνω του! Σε φιλώ με απίστευτη δόση θετικής ενέργειας. Σε νοιώθω κοντά μου».
Η γνωστή-άγνωστη φίλη μου, σε λίγες μέρες φτάνει στην τελευταία της χημειοθεραπεία. Χθες ρούφηξα μια φωτογραφία της. Φούξια, καταφούξια το κραγιόν της, φούξια το μαντήλι της, φούξια το γέλιο της. Κοιτάζοντας την θυμήθηκα. Τι συγκινητικά ιερή περίπτωση, η γυναικεία καλαισθησία τέτοιες ώρες! Ξέρω πόση δύναμη χρειάζεται ένα κραγιόν. Αλλά γνωρίζω και πόση δύναμη χαρίζει. Οχι για τους άλλους… Οχι! Για σένα, μωρέ! Ομορφο θαρραλέο πλάσμα. Μόνο για σένα! Καλή «αποφοίτηση» Ελλη μου.
ΥΓ Δώσε τα προικιά στην επόμενη. Αυτή που θα διαλέξει το μέσα σου.