Ποιος άσπλαχνος συμπαντικός Θεός μοιράζει τέτοιες αναπηρίες; Ο άνθρωπος ήταν σαν μια βίδα με σπασμένες όλες τις στροφές της. Τα πόδια του καβαλούσαν το ένα το άλλο, η λεκάνη του, η σπονδυλική του, το κεφάλι του, όλα αδιανόητα στραβωμένα, εκτός των χεριών του που πάλευαν με δυο μαγκούρες. Περπατούσε και απορούσες πού έβρισκε δύναμη, για κάθε τόσο δα βηματάκι που μόρφαζε στο πρόσωπό του πόνο. Διέταζα τα μάτια μου να μην κοιτάνε, αλλά κατά διαστήματα με πρόδιδαν. Ημουν σε συνεχή ετοιμότητα, αγωνία, μην πέσει ώστε να σπεύσω.
Ομως ο άνθρωπος τα κατάφερνε μόνος του. Αγρια μόνος του, πεισματικά, κατάφερνε να κινείται. «Να τος, για αυτόν σού έλεγα» είπε η κυρία δίπλα μου στη διπλανή της, διασπώντας τις σκέψεις μου για τη δύναμη του ανθρώπου. Ολες οι χειρονομίες της, η χροιά της φωνής της, όλα της ήταν περίεργα κουτσομπολίστικα, μαζί με το γερακίσιο βλέμμα της. Τόση ένταση μου μετέφερε με ένα παράταιρο χλιμίντρισμά της, που ενοχλούσε κι εμένα που καθόμουν παραδίπλα χωρίς να γνωρίζομαι μαζί της. Σε λίγο ο άνδρας, με δραματικά δεξιοτεχνικό τρόπο, έπεσε στη θάλασσα. «Ουφ» ξεφύσησα και χαιρόμουν που τον έβλεπα να πλέει. Εφησυχασμένη, μάλιστα, με μάλωσα «Αμάν πια! Δεν είσαι η μαμά των πάντων. Δεν περίμενε εσένα ο άγνωστος άνδρας για να σωθεί. Μόνος του ήρθε. Ελεος!».
Κατά καιρούς τον χάζευα να κολυμπάει. Οξυγόνο το νερό για κάθε άνθρωπο. Το σώμα ελευθερώνεται. Αποκτά μια ζηλευτή δεξιότητα, ευλυγισία, αυτονομία. Μάνα θάλασσα, κοιλιά. Μα όσο εγώ έπλεα στην τρυφεράδα, η δίπλα κυρία φούσκωνε πανιά. «Να! Είδες; Ηρθε και αυτή που σου έλεγα. Για να δούμε, θα πάνε πίσω από το βραχάκι; Τους είδα χθες. Σε δημόσιο χώρο; Ντροπή. Ντροπή. Υπάρχουν και παιδιά!». Το όλον ξετίναξε την περιέργειά μου. Τι διάολο έλεγε; Προς τι η αναστάτωση; Ενώ μια γλυκύτατη χαμογελαστή γυναίκα μας καλημέρισε και χαιρέτισε εκείνον από μακριά.
Μ’ αρέσουν οι άνθρωποι που καλημερίζουν. Με το που μας προσπέρασε, ξανάρχισε η ένταση. «Εκεί, εκεί στο βραχάκι θα τον συναντήσει». Γύρισα και την κοίταξα. «Με συγχωρείτε, αλλά, αναγκαστικά, σας ακούω. Τι συμβαίνει;», «Τον είδατε κυρία μου; Ο Θεός να φυλάει!» αυτοφτύστηκε, σταυροκοπήθηκε, έστρεψε το βλέμμα ψηλά στον ουρανό για να συναντηθεί με το Θείο και συνέχισε «Χθες τον είδα, μέσα στο νερό πίσω από το βραχάκι να κάνει έρωτα με την κυρία που είδατε και πέρασε προ ολίγου. Σε ανοιχτό χώρο! Μισός άνθρωπος. Ούτε μισός. Μα είναι δυνατόν; Τι είναι εδώ; Πείτε ότι κολυμπούσε κάποιο παιδάκι προς τα εκεί. Λίγη ντροπή!».
Ενα σωρό λέξεις έτρεχαν μέσα μου. Ανοιξα τα χείλη μου, μα λέξη δεν έβγαινε. Πού πήγε το ετοιμόλογό μου; Εκείνα τα μάτια της, που είχαν γίνει τόσο δα μικρά, εκείνο το λαχάνιασμά της να μου πει αυτό που αντίκρισε… Τι νόημα είχε η οποιαδήποτε κουβέντα μου; Ανάπηρη. Φρικτά ανάπηρη. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αναπηρία στον άνθρωπο από αυτή… Οτι δεν χόρτασε στη ζωή του έρωτα.
Και αυθόρμητα μου βγήκε μια παράγραφος από ένα αγαπημένο μου βιβλίο. Γράφει ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος: «Γι΄αυτό λέω στον εαυτό μου: Κούλαρε. Τι θέλεις πια; Πίσω από τον λόφο, κάτω από τα άστρα, δίπλα στα ποταμάκια μπίρας κι έκστασης, χιλιάδες, εκατομμύρια εικοσάχρονα γαμιούνται. Μικροπρεπές να το ζηλεύεις! Το είδες το έργο. Ασε και κάποιον άλλο να το δει». Πώς το είπε και ο Κωνσταντίνος Τζούμας στο πρώτο επεισόδιο του τηλεοπτικού μου εγχειρήματος με θέμα «Ο χρόνος», στην εκπομπή «Κεραία» της ΕΡΤ1, μιλώντας για μια γεμάτη ζωή; «Αποδόθηκαν τα εύσημα της ηδονής». Αυτό είναι το θέμα. Αλίμονο σε όσους δεν τα απέδωσαν.